เสียงโหยหวนก็ดังเนื่อง ผู้สูงส่งมากมายเริ่มถูกเปลี่ยนเป็นคนนรก พวกเขาทรมานกรีดร้อง
ราชาคนนรกทำมือโยกไหวไปมา ราวเขากำลังเป็นผู้ควบคุมจังหวะการบรรเลง
ซึ่งมันเป็นบทเพลงแห่งความเจ็บปวด
เมื่อทุกคน ยกเว้นราชาเทพปีศาจเซโน่และเผ่าโหยกลายเป็นคนนรกจนหมด พระองค์ผลักร่างคนนรกทั้งหมดออกจากที่นี่ ส่วนราชาเทพปีศาจเซโน่และเผ่า ลอยเข้าไปในสายหมอก
โลกเงียบงัน พระองค์ก้าวเดิน
ก้าวเดินไปที่ภูเขารูปทรงกางเขน เมื่อพระองค์เดินไปตรงนั้น ใต้ภูเขา มีด้ามดาบที่ไม้อยู่ ด้ามดาบนี้คือส่วนฐานดาบของดาบกางเขนที่เซี่ยซีหานเห็นในทุกความทรงจำที่พ่อของเขาเฉินซือเชินปรากฏในภาพมโนสำนึก
โบกมือเพียงครั้ง ภูเขากางเขนหายไป กลายเป็นเนิ่นเตี๊ยๆ
ติก ติก ติก โดยที่เซี่ยซีหานไม่เห็นใบหน้าของราชาคนนรก
แต่เซี่ยซีหานเห็น… บางสิ่งหยดลงพื้น มันมองความชื้นให้กับแผ่นดินอันแห้งแล้ง
มือของราชาคนนรกสั่นไหว
“เด็กโง่ นี่คือสิ่งที่เจ้าปรารถนา ทั้งหมดที่เจ้าทำได้มีแค่นี้งั้นเหรอ”
ด้ามจับดาบ แสงสีทองจากร่างราชาคนนรกไหลบ่า ก่อตัวเป็นใบดาบ
เมื่อมันเป็นดาบสมบูรณ์ ราชาคนนรกปักดาบลงที่เนิ่น