นี่ก็เป็นเวลาเกือบจะสี่เดือนแล้วที่อรินได้รับหนังสืออันแปลกประหลาดมา เธอพบว่าตั้งแต่ที่เธอได้หนังสือเล่มนี้มาทุกค่ำคืนที่เธอหลับใหลเธอจะมีความฝันอันตระการตาและแปลกประหลาดอยู่เสมอ เธอได้เดินทางและท่องเที่ยวไปที่ต่างๆ มากมายราวกับว่าที่แห่งนี้เป็นดินแดนที่สุดแสนจะน่าอัศจรรย์ มันมีผู้คนและสิ่งมีชีวิตแปลกๆ มากมาย ต้นไม้เทือกเขาสูง ก็เป็นสิ่งที่ไม่สามารถหาได้ในโลกนี้ของตัวเธอเอง นอกจากนั้นอีกสิ่งหนึ่งที่เธอแปลกใจยิ่งกว่าก็คือ “เวทมนตร์” เธอพบว่าในโลกแห่งความฝันของเธอ ที่เธอได้เดินทางไปพร้อมกับชายหนุ่มรูปหล่อ ดูเหมือนว่าในทุกๆ ครั้งที่เขามีปัญหา เขาก็สามารถทำบางสิ่งบางอย่างที่ดูคล้ายๆ กับสิ่งที่เรียกว่าเวทมนตร์อยู่เสมอๆ
นอกจากตัวของชายหนุ่มรูปหล่อที่มีหน้าคล้ายๆ กับคุณลุงผู้ใจดีแล้ว แม้กระทั่งสัตว์น้อยใหญ่บางตัวมันก็สามารถใช้เวทมนตร์ได้เช่นเดี่ยวกัน ดังเช่นภูติจิ๋วตัวอวบอ้วนน่ารักที่ชอบไปไหนมาไหนกับหนุ่มรูปหล่อ และเพราะแบบนั้นอรินจึงรู้สึกตื่นเต้นมากๆ ในทุกครั้งที่เธอกำลังจะได้หลับฝัน
.
.
.
— เวลาเลิกเรียน —
“คุณหนูผู้งดงามเดินทางกลับบ้านดีๆ นะขอรับ” เด็กเกเรทั้งสี่ที่เคยแกล้งอรินพูดพร้อมกัน อรินได้แต่ยิ้มอย่างหน้าแหยงๆ นั้นเพราะแม้จะผ่านมาเกือบ 4 เดือนแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ชินกับทีท่าแบบนี้ของเด็กเกเรทั้งสี่อยู่ นี่เป็นวันสุดท้ายแล้วก็ภาคเรียนนี้ เธอจะไม่ได้เจอเด็กเกเรทั้งสี่ไปอีกพักใหญ่
อรินโบกมือเล็กน้อยก่อนจากไป
หากแต่สายตาของเด็กเกเรทั้งสี่กับมีความสุขราวกับว่าพวกเขาได้รับการโบกมือจากสาวน้อยน่ารักที่พวกเขาคลั่งใคร่กันแบบสุดๆ เด็กนักเรียนโดยรอบที่ได้เห็นภาพนี้พวกเขาต่างส่ายหัวและคิดว่าเด็กเกเรทั้งสี่คนนี้คงบ้าไปแล้วแน่ๆ แม้แต่เพื่อนๆ ในห้องทุกคนก็รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงนี้ได้ พวกเขาคิดว่าในช่วงเปิดเทรม เด็กพวกนี้ต้องถูกอรินทำเสน่ห์เป็นแน่
เพราะมันบ้ามากๆ ที่จะเปลี่ยนเด็กเกเรสี่คนให้กลายเป็นเด็กที่ขยันเรียน มีระเบียบ กล้าหาญ นอกจากพวกเขายังชอบมีคำพูดจากแปลกๆ ที่ดูเหมือนกับพวกคนยุคโบราณต่ออรินอยู่เสมอๆ แม้แต่คุณครูและพ่อแม่ของพวกเขาเองยังแปลกใจ
หากแต่ด้วยความที่ทั้งสี่นั้นเปลี่ยนแปลงไปทางที่ดีขึ้นพ่อแม่ของพวกเขาจึงไม่มีปัญหากับเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อมากๆ ที่ลูกๆ ของพวกเขาสอบได้ที่ 1 2 3 4 ไปพร้อมๆ กัน พร้อมยังบอกกล่าวภาษาแปลกๆ ออกมาอยู่เสมอ เช่นว่า “เส้นทางแห่งอัศวินที่จะปกป้องคุณหนูนั้นมิอาจจะลดหย่อนซึ่งคุณภาพได้ สติปัญญา ความกล้าหาญต้องพร้อมมูล ดีใจเหลือเกินที่ในชาติภพนี้ได้กลับมารับใช้ท่านหญิงผู้งดงามของข้าอีกครั้ง” แม่ของหนึ่งในเด็กเกเรได้ยินคำพูดนี้หลังจากแอบมองลูกชายของตัวเองกำลังคร่ำเคร่งอ่านหนังสืออยู่
.
.
.
หากแต่เมื่ออรินก้าวข้ามประตูโรงเรียนของเธอออกไป เพื่อที่จะกลับบ้าน วันนี้เธอก็พบว่ามีใครบางคนมายืนรอเธออยู่ เขาโบกมือให้เธอพร้อมรอยยิ้ม…
เขาคือคุณอาของเธอ
“ไงอริน”
“ทำไมคุณอาถึงมาที่นี่คะ” อรินถามอย่างแปลกใจ
“นั่นสินะ อาก็ไม่รู้ทำไม แต่วันนี้อรินไปกินข้าวเป็นเพื่อนกับคุณอาได้รึเปล่าจ๊ะ” คุณอาก้มต่ำพร้อมเอามือลูบหัวของอรินอย่างอบอุ่น
.
.
.
ณ ร้านอาหารเล็กๆ ร้านหนึ่งคุณอาของอรินกำลังนั่งจ้องมองอรินกินสิ่งต่างๆ บนโต๊ะอย่างเอร็ดอร่อย
“ทำไมคุณอาไม่กินบ้างละคะ งำงำ” อรินพูดไปกินไป
หากแต่คุณอาก็ไม่ได้ตอบอะไร เขาได้แต่ยิ้ม ก่อนจะผ่านไปครู่ใหญ่จนอรินกินเสร็จ เธอสังเกตได้ว่าในดวงตาของคุณอาของเธอมันสั่นไหว และดูเหมือนจะมีคราบน้ำตาคลออยู่ในดวงตาของเขาจนอรินถึงกับต้องออกปากถามด้วยความสงสัย
“คุณอาเป็นอะไรเหรอคะ” สายตาแบบนั้นของคุณอาทำให้อรินรู้สึกสงสารเขาจับใจ เธอรู้สึกว่าคุณอาอาจจะมีอะไรพูดกับเธอสักอย่าง
หากแต่คุณอากลับส่ายหัวและถามกลับอรินแทน “อรินวันนี้ของกินอร่อยไหม หลานชอบมันหรือเปล่า”
อรินยิ้มอย่างแจ่มใสก่อนตอบพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบา “แน่นอนหนูชอบมากๆ เลยคุณอา คุณอาดีกับหนูมากๆ หึหึ”
ไม่ช้าน้ำตาของคุณอาก็ไหลออกมา หากแต่ไม่ช้าคุณอาก็เอามือปิดหน้าของเขาเอาไว้ หากอรินสังเกตที่ริมฝีปากของคุณอาของเธอดีๆ เธอจะเห็นว่าริมฝีปากอันสั่นเครือของคุณอานั้นมันเป็นคำพูดว่า “อรินอาขอโทษ พี่ครับผมขอโทษ”
และนั่นก็คือความรู้สึกในใจของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังแบกรับเรื่องราวบางอย่างเอาไว้ เขาอยากจะเห็นหลานสาวของตัวเองมีความสุขและได้รับสิ่งที่ควรจะเป็นของเธอ หากแต่เธอกลับถูกผู้ชายคนหนึ่งที่นิสัยไม่ดีแย่งชิ่งทุกอย่างของเธอไปเป็นของตัวเขา ในหัวใจลึกๆ ของคุณอาคนนี้เขาเจ็บปวดเสมอที่เป็นคนที่ต้องทำร้ายเธอ
ไม่ช้าคุณอาก็ยื่นซองเอกสารฉบับหนึ่งให้กับอริน
อรินมองมันอย่างประหลาดใจจึงเอยถาม “คุณอานี่คืออะไรคะ” อรินเธอยังเด็กเกินไปที่จะรู้ทั้งหมดว่าสิ่งเหล่านี้คืออะไร
คุณอาของเธอได้แต่ยิ้มก่อนที่จะพูดสิ่งที่เขาได้คิดมันมาอย่างเนิ่นนาน “อรินนี่คือสิ่งที่ควรจะเป็นของหนู แต่คุณอาที่นิสัยไม่ดีของหนูได้ทำเหมือนกับว่าเป็นเจ้าของมัน”
ไม่ช้าอรินก็หยิบซองกระดาษเปิดออกเธอพบว่าภายในมีสมุดบัญชีที่เป็นชื่อของอริน และถ้าอ่านดีๆ จะพบว่าภายในนั้นมีพินัยกรรมและโฉนดที่ดีที่เป็นชื่อของพ่อและแม่ของอรินอยู่ด้วย มันได้ถูกโอนย้ายเป็นชื่อของอรินหมดแล้ว หากแต่ตัวอรินหารู้ความของทั้งหมดโดยสมบูรณ์ไม่ แต่เธอรู้ว่าสมุดบัญชีเล่มนี้คืออะไร
คุณอาของเธอกำลังเอาเงินจำนานมากมายมาให้เธอ “หู คุณอาให้หนูจริงๆ เหรอคะ เงินมันเยอะมากเลยนะ แบบนี้หนูก็ไปซื้อหมูกะทะกนได้ทุกวันแล้วแน่ๆ”
คุณอายิ้มอีกครั้งก่อนจะตอบคำพูดของอริน “แน่นอนอยู่แล้วถ้าหนูต้องการ ก็มันคือเงินของหนูแล้วนิ”
จากนั้นคุณอาได้สอนอรินใช้บัตรกดเงินและเรียนรู้การใช้เงินอย่างถูกต้อง ก่อนที่ทั้งสองจะกลับไปที่บ้านด้วยกัน
.
.
.
หากแต่เมื่อกลับถึงบ้าน อรินก็พบว่าภรรยาของคุณอามีสีหน้าที่ไม่ดีอย่างมาก เธอทั้งโวยวายและด่าว่าอรินด้วยคำหยาบคายต่างๆ นาๆ หากแต่ในวันนี้ดูเหมือนคุณอาจจะไม่ได้เข้าข้างเธอเลย ไม่ว่าภรรยาของคุณอาจะพูดอะไรคุณอาก็ไม่สนใจ
จนในที่สุดเธอก็ได้แต่ร้องไห้ คุณอาให้อรินไปอยู่ที่ร้านกาแฟแทนที่จะได้มาเห็นภาพอะไรแบบนี้ อรินไม่รู้ว่าวันนี้เกินอะไรขึ้น เธอรู้สึกได้ว่าคุณอากำลังทำบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญ
ไม่ช้าในวันต่อมาอรินก็พบว่า คุณอา ภรรยาของคุณอาและน้องสาวของเธอกำลังเก็บของเพื่อออกไปจากบ้านหลังนี้
อรินแปลกใจเธอจึงออกปากถามต่อคุณอาของเธอ “คุณอาคะนี่มันเรื่องอะไรเหรอ”
คุณอาเดินมาลูบหัวของอรินและยิ้มให้กับอริน “สิ่งที่อาควรจะทำมาตั้งนานแล้ว”
หากแต่ไม่ช้าเสียภรรยาของคุณอาก็ดังขึ้น “!!!สมใจแกแล้วสินังเด็กบ้า”
คุณอาหันไปมองภรรยาของตัวเองในทันทีเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก่อนจะหันกลับมาพูดคุยกับอรินอีกครั้ง ทั้งสองพูดคุยกันอีกซักพักคุณอาได้แต่บอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้คือเรื่องที่ถูกต้อง คุณอาแค่จะไปหาบ้านอยู่ใหม่ใกล้ๆ กับที่นี่ และคุณอาจะแวะมาหาอรินบ่อยๆ คุณอาบอกว่าต่อจากนี้ไป อรินเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้แล้ว
แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรภายในใจของอรินก็รู้สึกเศร้าอย่างประหลาด เธอรู้สึกว่าคุณอากำลังทำบางสิ่งที่ยากลำบากเพื่อเธอ แม้เธอจะไม่สามารถเขาใจทุกอย่างได้หมดในตอนนี้ก็ตาม
หากแต่คำพูดและน้ำเสียงของคุณอาที่ได้มอบให้กับเธอนั้น
เธอรู้สึกได้ว่ามันเต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่นใจอย่างประหลาด
.
.
.
“ขอบคุณคะคุณอา”
อรินได้แต่พูดคำนี้เธอรู้สึกว่านี่เป็นคำพูดเดี่ยวที่ดีที่สุดที่เธอพูดได้เพื่อคุณอาของเธอ
เธอได้เห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มที่สดใสของคุณอาในทันทีเมื่อเธอพูดคำนี้ออกไป นัยน์ตาของคุณอาก็สั่นไหวเล็กๆ เขาก้มหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนเงยหน้าขึ้นและกอดอรินแน่ ก่อนจะพูด “ขอบคุณนะอริน ขอบคุณมากๆ” จากนั้นคุณอาก็ร้องไห้ มันคงเป็นความรู้สึกในใจบางอย่างที่ยากจะอธิบาย สิ่งที่คุณอาต้องแบกรับมานานปี บัดนี้เขาทำสำเร็จแล้ว เขาเอาชนะความโลภและความเห็นแกตัวในหัวใจของตัวเองที่ได้เอาเปรียบเด็กผู้หญิงตัวอ้วนกลมที่อายุน้อยและยังเยาว์วัยมากๆ คนหนึ่งได้แล้ว
.
.
.
อรินได้แต่หวังให้คุณอาของเธอมีความสุขมากๆ
และไม่ต้องร้องไห้หรือเสียใจเพราะเรื่องใดๆ เธอได้แต่พูดความรู้สึกของเธออย่างซื่อตรง
“คุณอาอย่าร้องไห้ คุณอาต้องมีความสุขสิ เหมือนที่คุณอาสอนหนูไง”
.
.
.
“ใช่ อาต้องมีความสุข ขอบใจมากนะอริน”