“หนังสือของอันดรูว์” อรินพูดขึ้นเธอรู้สึกแปลกใจที่อ่านมันออกในทันทีทั้งๆ ที่เธอไม่รู้จักอักษรต่างๆ ที่เขียนอยู่บนหน้าปกนี้แม้แต่น้อย
และเมื่อเธอเริ่มเปิดอ่านเธอก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจ ตัวอักษรสั่นไปมา เธอพบว่าตัวอักษรที่แปลกประหลาดทั้งหมดอยู่ๆ ก็กลายเป็นภาษาของเธอ ‘เมื่อกี้มันยังไม่ใช่แบบนี้ซักหน่อย’ อรินพูดกับตัวเอง
จากนั้นเธอกำทำสีหน้าสับสน ‘หรือว่ามันเป็นภาษาของเราแต่แรก ไม่งั้นเราจะอ่านออกได้ยังไงละ’ แต่อีกส่วนหนึ่งในหัวใจของเธอก็บอกต่อเธอว่าเธอไม่ได้ตาฝาดไป เมื่อกี้นี้หนังสือเล่มนี้ไม่ใช่ภาษาของเธอ
หากแต่ความคิดนี้ก็อยู่กับเธอเพียงชั่วครู่ อรินเชื่อว่าเธอคิดไปเอง ดังนั้นเธอจึงเริ่มเปิดหนังสือเล่มนี้อ่านด้วยความตั้งใจ แต่เมื่อเธอเริ่มอ่านไปเธอก็รู้สึกง่วงนอนในทันที และไม่ช้าเธอก็เข้าสู่ความฝัน
ในนั้นอรินรู้สึกว่ามันช่างเป็นโลกที่แปลกประหลาด มันเหมือนกับโลกยุคโบราณอังกฤษยุคกลาง ผู้หญิงแต่ละคนใส่กระโปรงยาว ผู้ชายก็ใส่ชุดที่ดูคล้ายๆ กับชุดสูทกันทุกคน แต่ถึงอย่างนั้นที่แห่งนี้ก็ไม่ได้ดูไม่ทันสมัยเลยแม้แต่น้อย
อรินเธอเห็นรถไฟที่บินได้พึงผ่านหน้าเธอไป เสียงรถจักรดัง “บู๊น บูน บูนนนนนนนนนน” นอกจากนั้นอาคารบ้านเรือน ณ ที่แห่งนี้ก็ดูเป็นระเบียบมากๆ มันเป็นถนนกว้างและทางตรงยาวไปสุดลูกหูลูกตา นอกจากนั้นที่ปลายสุด เธอเห็นตึกรูปทรงสวยงาม และมันยังสูง มันไม่ใช่สูงธรรมดา แต่มันสูงมากจน อยู่เหนือก้อนเมฆเสียอีก
ผู้คนที่นี่เดินผ่านเธอไปมา จากนั้นเมื่ออรินสังเกตุดีๆ เธอก็ตกใจ เพราะว่าผู้คน ณ ที่แห่งนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่คนปกติธรรมดา
บางคนก็มีหูที่ดูยาวแปลกๆ เหมือนเอลฟ์ในหนังสือนิยายที่เธอรู้จัก นอกจากนั้นในไม่ช้า เธอก็หันไปเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่เมื่อเธอมองผ่านหมวกของผู้หญิงคนนั้นเข้าไปดีๆ เธอก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้าเหมือนแมวที่มีขนสีขาว เธอดูน่ารักมากด้วยละ
มันช่างน่าประหลาดใจไปหมด
จากนั้นไม่นานก็มีแสงสีสั้นสวยงามจากท้องฟ้าพุ่งตรงมาที่เธอ “ว๊ายยยยยย” อรินร้องด้วยเสียงตกใจ
จากนั้นเธอก็พบว่าตัวเธอเองลอยอยู่บนท้องฟ้าผ่านสถานที่ต่างๆ ไปอย่างรวดเร็ว บ้างเป็นเมือง บ้างป่าเขา แต่ทุกทีต่างสวยงามมากจริงๆ
ไม่ช้าอรินก็ร้องด้วยความตกใจอีกครั้ง “!!!มังกร มังกรจริงๆ แถมมันยังตัวใหญ่มากอีกด้วย”
ภาพของกลุ่มมังกรบินผ่านหน้าอรินไปอย่างรวดเร็ว
ไม่ช้าก็มีเรือเหาะมากมายวิ่งมาตรงหน้าของเธอ อรินร้องกรี๊ด “ไม่ๆ เจ้าแสงพาฉันหลบไปเร็ว เรากำลังจะชนแล้ว”
แต่ในไม่ช้าอรินก็พบว่าตัวของเธอพุ่งทะลุเรือบินเหล่านั้นไป จากนั้นอรินก็พูดกับตัวเอง “ใช่แล้วเรากำลังฝัน เมื่อเรากำลังฝันสิ่งเหล่านี้ก็ไม่ใช่เรื่องจริง เราไม่มีร่างกายจริงๆ ในนี้เสียหน่อย ใช่ต้องใช่แน่ๆ”
จากนั้นอรินก็ยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมตะโกนเสียง “วูวววววววววว สายลม ท้องฟ้า มาหาฉันให้หมดเลยยยยย ฮะฮาฮา ฉันกำลังบิน ฉันบินได้ เจ้าแสงเร็วกว่านี้อีกเร็วกว่านี้อีก ฮะฮาฮา”
อรินรู้สึกมีความสุข เธอเป็นอิสระ และกำลังตื่นเต้น
“ฟุบ”
แต่จากนั้นไม่นานทุกสิ่งก็จบลง เธอเห็นผู้ชายที่มีใบหน้าคล้ายชายสูงวัย แต่เขาหนุ่มกว่าและหล่อกว่ามาก นอกจากนั้นยังมีผู้หญิงที่หน้าตาสวย สวยอย่างที่สุด อรินไม่รู้ว่าจะพูดถึงผู้หญิงคนนี้แบบไหนดี เพราะเธอสวยจนเกินที่จะพูดบรรยายได้
ดวงตาสีฟ้าท่อประกายเส้นผมสีเงินและอีกครึ่งเป็นสีฟ้าอ่อน เข้ากับสุดเดรสที่แนบเนื้อของเธอยิ่ง
“อุ๊ยเธอไม่ได้ใส่บราด้วย” อรินพูดพร้อมกับเดินไปหาพวกเขาใกล้ๆ เธอเห็นใบหน้าที่โศกเศร้าของผู้หญิงคนนั้น ไม่ช้าเธอก็หันไปทางบุรุษที่ดูคล้ายกับชายสูงวัยที่จิตใจดี ต่างกันตรงที่บุรุษตรงหน้าหนุ่มกว่ามากเขาดูเหมือนกับผู้ชายอายุ 20 – 24 ปีเท่านั้นและผมของเขาก็ยังมีสีดำเงา
เมื่อดูใกล้ๆ อรินก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้หล่อมากๆ จริงๆ ส่วนผู้หญิงก็สวย
จากนั้นไม่นานก็มีชายอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาเขามีเส้นผมสีเดี่ยวกับผู้หญิงที่มีใบหน้าสวยงาม แต่เขาดูมีอายุมากกว่านิดหน่อยเหมือนผู้ชายวัย 20 ต้นๆ เท่านั้น
จากนั้นไม่นานเสียงของผู้หญิงที่สวยงามก็ดังขึ้นเมื่อชายคนนั้นมาถึง “พระบิดา” เธอพูดพร้อมโน้มกาย
อรินได้ยินดังนั้นก็ตกใจ “เขายังดูหล่ออยู่เลยนะ พี่ชายข้างบ้านของเราอายุ 18 ยังไม่หล่อเท่ากับคุณพ่อของคุณเลยเจ้าหญิง” อรินเรียกเธอแบบนั้นเพราะได้ยินผู้หญิงที่งดงามเรียกคนที่เดินเข้ามาว่าพระบิดา
จากนั้นคนที่ถูกเรียกว่าพระบิดาก็ชูมือทำท่าว่าไม่ต้องกล่าวคำพูดใดๆ ต่อเขาอีก จากนั้นผู้หญิงที่มีใบหน้าสวยงามก็ร้องไห้ โดยมีชายที่หล่อเหล่าเส้นผมสีดำเงา ที่มีใบหน้าคล้ายชายชราประครองร่างของนางอย่างอ่อนโยน
ผู้ที่ถูกเรียกว่าพระบิดากล่าวคำพูด “มันคือโชคชะตา พวกเรามิอาจจะห้ามสิ่งที่เกิดขึ้น” จากนั้นเขาก็อ้าแขนกว้าง แล้วไม่นานแสงสว่างสายหนึ่งก็พุ่งตรงไปที่แทนพิธีอะไรซักอย่าง มันดูคล้ายๆ กล่องสีเหลี่ยมที่ถูกประดับอย่างสวยงาม ร่างของผู้ที่ถูกเรียกว่าพระบิดาก็ลอยขึ้น
และเมื่อแสงสว่างสีทองอาบกล่องนั้นจนทั่วกล่องนั้นก็เปิดออกไม่นานก็มีร่างของหญิงสาว ที่ยังดูเด็กมากๆ และน่ารักจริงๆ ปรากฏออกมา แม้เธอจะยังดูไม่ถึง 10 ขวบก็ตาม
จากนั้นกลางหน้าออกของเธอก็ปรากฏดวงแก้วกลมใสออกมาช้าๆ มันส่องสว่างไปทั่ว อรินไม่รู้ว่ามันคืออะไร
องค์พระบิดา เอามือกำสิ่งนั้นไว้จากนั้นก็ประคองร่างของเด็กหญิงผู้น่ารักและค่อยๆ ลอยตัวลงที่พื้นช้าๆ อุ้มร่างนางลงตรงที่เดิม
อรินรู้แล้วว่ามันคืออะไร มันไม่ใช่กล่องประดับสวยงามธรรมดา แต่มันน่าจะเป็นโรงศพของเด็กน้อย อรินรู้สึกเช่นนั้นจากในความรู้สึกของเธอ
ไม่ช้าองค์พระบิดาก็กล่าวคำพูด “หลับให้สบายหลานข้า จงกลับสู่สรวงสวรรค์อันเป็นนิรันดร์ อยู่เคียงข้าพระเจ้าผู้แสนประเสริฐ… ลูซีอา”
จากนั้นสตรีผู้งดงามก็ยิ่งร้องไห้ ไม่ช้าองค์พระบิดาก็เดินมาหานางพร้อมยื่นดวงแก้วส่องสว่างทรงกลมให้กับนาง
.
.
.
จากนั้นแสงจากลูกแก้วดวงนั้นก็ส่องสว่างจ้าไปทั่ว
“!!!ตุบตุบ ตุบตุบ ยัยเด็กขี้เกียจตื่นได้แล้ว” เสียของภรรยาของคุณอาดังขึ้น
อรินก็รีบลุกในทันที แต่เธอก็ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว