“หมูริน มาทันด้วยเหรอ วันนี้เธอเร็วกว่าทุกวันเลยนะ” เด็กชายที่แกล้งอรินพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จากนั้นพวกเขาก็เดินเข้าไปที่ห้องเรียน
.
.
.
วันเวลาแห่งการศึกษาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว แม้ส่วนใหญ่อรินของเราจะไม่รับมันเข้าสมองเท่าไรก็ตาม เธอรู้สึกว่าเรื่องราวต่างๆ ที่อยู่บนกระดาน ตัวเลขและสิ่งต่างๆ ที่คุณครูสอนเธอจะผ่านหัวของเธอไปอย่างรวดเร็ว และเธอจะจำสิ่งต่างๆ ได้เป็นส่วนน้อย
หากเธออยากรู้อะไรเธอต้องตั้งใจมากๆ แต่ถึงแม้อรินจะเป็นคนที่เรียนไม่เก่ง แต่เธอก็รักในการอ่าน และชอบที่จะทำขนมและอาหาร ดูเหมือนว่าเธอจะได้พรสวรรค์นี้มาจากแม่และพ่อของเธอ
“กรี๊งงงงงงงงงงงงงงง”
ในที่สุดเสียงเวลาเลิกเรียนก็ดังขึ้น สิ้นสุดเวลาของการเรียน เด็กๆ ทุกคนต่างรีบเก็บของของตัวเองแล้วกลับบ้าน เพื่อไปเที่ยวเล่นกันให้สนุก
อรินก็เช่นกัน เธออยากไปที่ร้านกาแฟของเธอแล้ว
แต่ในขณะนั้นระหว่างทางที่เธอกำลังจะกลับบ้าน เธอก็พบว่ามีเด็กชายสี่คนที่ชอบแกล้งเธอยืนกันเป็นกลุ่ม ตรงทางที่เธอกำลังจะเดินกลับบ้าน
อรินตกใจ เธอพยายามเดิมอ้อมให้ห่างจากเด็กเกเรทั้งสี่มากที่สุด เธอก้มหน้าต่ำแล้วก็รีบเดิน
แต่ในระหว่างที่เธอเดินผ่านเด็กเกเรทั้งสี่ มีเด็กเกเรคนหนึ่งเดินมาที่ด้านหลังเธอ และเกียวขาเธอจากด้านหลัง
อรินเสียการทรงตัว!!! และกำลังจะล้มลง
แต่ทันใดนั้น…
เธอก็พบว่ามีมือของคนๆ หนึ่งอุ้มร่างของเธอเอาไว้ จากนั้นเขาก็อุ้มเธอขึ้น เธอเงยหน้ามองไปที่คนที่อุ้มเธอ มีแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ส่องเข้าหน้าของอรินทำให้เธอมองเห็นเขาไม่ค่อยชัดเท่าไร
แต่อรินก็รู้สึกคุ้นเคยกับเขาอย่างมากๆ เขาตัวใหญ่และอุ้มเธอที่หนักหลายสิบกิโลอย่างง่ายดาย
อรินเธอรู้ว่าเธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ใครที่อุ้มเธอได้ต้องแข็งแรงมากๆ แน่ๆ
แต่เมื่อเธอมองไปชัดๆ ในที่สุดเธอก็พบว่าคนที่อุ้มเธอก็คือ
“คุณลุง”
น้ำเสียงของอรินเต็มไปด้วยความสุข เธอรู้สึกสบายใจที่เห็นชายสูงวัยคนนี้
ชายสูงวัยยิ้มรับก่อนจะปล่อยตัวเธอลงมา จากนั้นเขาก็หันไปทางเด็กเกเรทั้งสี่
“พวกเจ้าทั้งสี่สมควรจะเติบโตเป็นบุรุษที่กล้าหาญ มิใช่ชายที่เอาแต่รังแกสุภาพสตรีตัวน้อยเช่นนี้ ด้วยความเยาว์วัยของพวกเจ้าข้าจะไม่เอาเรื่องใดๆ แต่…” ชายสูงวัยเว้นเสียงพูดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นในตาของเขาก็มีแสงประหลาดออกมา มันเป็นแสงสีทองอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็หายไป พร้อมกับคำพูดของชายสูงวัย “ข้าจะให้พวกเจ้าได้เห็นความฝัน”
จากนั้นไม่นานอรินก็เห็นเด็กเกเรทั้งสี่ร้องไห้พร้อมๆ กัน ทุกคนต่างฉี่แตก บางคนที่กางเกงก็มีบางอย่างที่สงกลิ่นเหม็นมากกว่าฉี่ติดอยู่ด้วยที่ด้านหลัง
เด็กเกเรทั้งสี่ร้องไห้ และต่างก็หวาดกลัวต่อชายสูงวัย พร้อมร้องไห้เรียกหาพ่อและแม่ของตน
ชายสูงวัยไม่ได้สนใจอะไรเด็กเกเรทั้งสี่อีกเขาตบไหล่อรินเบาๆ ก่อนบอกอรินว่า “พวกเราควรไปกันได้แล้ว ข้าชอบเครื่องดื่มที่เรียกว่าโกโก้ที่เจ้าทำมากที่สุด เจ้าทำมันเพื่อข้าได้หรือไม่”
อรินหันมองไปมาระหว่างชายสูงวัยกับเพื่อนๆ ที่เป็นเด็กเกเรของเธอ เธอรู้สึกว่ามันแปลกๆ
เธอดีใจที่เด็กเกเรเป็นแบบนี้ พวกเขาควรรู้จักการให้เกียรติเด็กผู้หญิงอย่างที่ชายสูงวัยบอกจริงๆ
แต่การที่เด็กเกเรอยู่ๆ ก็ร้องไห้และ… มันเป็นไปได้อย่างไร เธอไม่เคยเห็นเด็กเกเรเป็นแบบนี้แม้แต่จะอยู่ต่อหน้าคุณครูของเธอก็ตาม
ตอนนี้เธอคิดว่าอาจจะเป็นเพราะชายสูงวัยนั้นตัวใหญ่และดูแข็งแรงมากๆ พวกเขาจึงกลัวชายสูงวัยจนเป็นแบบนั้น เธอจึงเดินกลับบ้านโดยไม่ได้สนใจพวกเขาอีก
ตลอดทางเธอเดินไปพร้อมกับชายสูงวัย เธอรู้สึกว่าชายสูงวัยเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่งและก็มีสำนวนการพูดที่แปลกประหลาด แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังพยายามชวนเธอคุยอยู่ตลอด
อรินไม่ได้รู้สึกไม่ดีเลยตลอดการพูดคุยกัน กลับกันเธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างประหลาดกับชายคนนี้
.
.
.
ในร้านกาแฟชายสูงวัยเลือกนั่งในที่เดิมของตน จากนั้นเขาก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน พร้อมทำการจดบรรทึกหรือเขียนอะไรเพิ่มเติมเข้าไปในหนังสือเล่มนั้น หนังสือเล่มใหญ่ที่ดูแปลกประหลาด
หลังจากนั้นจนกระทั่งดึกร้านใกล้จะปิดอีกแล้ว อรินเดินมาหาชายสูงวัย “คุณลุงร้านเราจะปิดแล้วคะ”
ชายสูงวัยยิ้มให้อริน จากนั้นเขาก็ถามคำถามต่ออริน “เจ้าชอบอ่านหนังสือหรือไม่”
“หนูชอบคะ หนูอ่านหนังสือเก่ง แต่ไม่รู้ทำไม หนูมักจะจำอะไรไม่ได้เท่าไร นอกจากนั้นหนูยังชอบอ่านนิยายอีกด้วย”
“จริงรึ ถ้าอย่างนั้นก็ดีมากๆ” ชายสูงวัยพูดจบเขาก็หยิบหนังสือเล่มเก่าๆ ที่ติดตัวเขาอยู่ตลอดมาให้กับอริน “นี่คือหนังสือที่ข้าเขียน ข้าอยากให้เจ้าได้อ่านมัน เจ้าจะอ่านมันเพื่อข้าได้หรือไม่”
อรินมีสีหน้าสับสนเล็กน้อย เพราะหนังสือนี้เล่มใหญ่มาก ถ้าเธอจะอ่านมันจบคงต้องใช้เวลาหลายวันแน่ๆ อรินได้แต่คิดในใจ ‘คุณคงเป็นนักเขียนแน่ๆ เลย’
เธอไม่อยากให้ชายสูงวัยรู้สึกไม่ดี เธอจึงรับมันเอาไว้ แม้เธอจะไม่ใช่นักอ่านและนักวิจารณ์ที่ดีนัก แต่เธอคิดว่าเธอจะพยายามอ่านมันเพื่อคุณลุงที่นิสัยดีคนนี้ อรินคิดว่าคุณลุงต้องการให้เธออ่านงานเขียนเพื่อต้องการให้เธอวิจารณ์ว่างานเขียนนี้ดีหรือไม่ไดี
หากแต่เธอก็มีเรื่องสงสัยจึงได้เอยถามคำถามต่อชายสูงวัย
“คุณลุงเขียนงานเขียนแนวไหนเหรอคะ”
ชายสูงวัยเอามือเกาคางทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบคำถาม “อืมมมมม… ข้าคิดว่าน่าจะเป็นประมาณว่าเรื่องราวของเทพ เวทมนตร์ที่ไม่มีอยู่ในโลกนี้ละมั่ง”
อรินทำแววตาสดใสพร้อมรีบพูดขึ้น “คุณลุงเป็นนักเขียนแนวแฟนตาซีเหรอคะ”
“แฟนตาซี… แฟนตาซีคืออะไรรึสุภาพสตรีตัวน้อย”
“ก็เป็นแบบที่คุณลุงพูดไง แต่นิยายแฟนตาซีก็มีหลายแนวนะเดี่ยวนี้ แต่ของคุณลุงน่าจะเรียกว่า…” อรินทำสีน่าครุ่นคิดจากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สดใสและรอยยิ้ม
.
.
.
“เทพนิยาย”
“ใช่ๆ แนวแฟนตาซีแบบเทพนิยายคืองานเขียนของคุณลุง” พูดจบเธอก็ยิ้มอย่างจริงใจ เธอชอบอ่านนิยายแนวนี้เป็นพิเศษ โชคดีที่คุณลุงไม่ใช่นักเขียนแนวฆาตกรรม เพราะมันเป็นแนวที่เธอไม่ชอบอ่านมากที่สุด
.
.
.
แต่ถ้าเป็นคุณลุงเธออาจจะลองอ่านมันดูก็ได้