“ข้า…” หยุนฮู่เสียงสั่นสุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงได้แต่มองถุงยุบย่อในมือตัวเอง ที่มีเช่นเดียวกับอิ้นทิงเช่นกัน ของในมือหยุนฮู่สิ่งนี้เขาได้มาอย่างไม่สะอาดใจ
“หยุนฮู่เจ้าต้องรู้นะ ในเส้นทางแห่งผู้ฝึกฝนเป็นเซียนเช่นพวกเรา แม้จะยังไม่อาจจะเหยียบฟ้าเหินอากาศ เป็นเซียนในตำนานดั่งใจหวัง แต่บนเส้นทางนี้เราไม่อาจจะรักษาตัวตนให้ขาวสะอาดได้”
“ตลอดทางมันเจิ่งนองไปด้วยเลือดโลหิตของผู้คน พวกเรามีแต่ต้องเหยียบย่ำมันไปหากพวกเราหวังที่จะเป็นเซียน ไม่เช่นนั้น วันหน้าพวกเราจะมีความสำเร็จอะไรได้ พวกเราที่อยู่ในช่วงสร้างปราณมนุษย์ขอบเขตสร้างกาย(LV.6-10) อย่างมากก็นับว่าเป็นมนุษย์ชั้นดีกว่าคนธรรมดาเล็กน้อย แข็งแรงกว่าคนทั่วไปเสียหน่อย แต่พวกเราใช่เป็นอย่างพวกเซียนตาแก่พันปีพวกนั้นเสียที่ไหน ที่จะอ้างองค์การแห่งสวรรค์และปฐพีทำสิ่งต่างๆ ได้เสรี พวกเรามันก็แค่ศิษย์ปลายแถว เหล่าอาวุโสในสำนักสั่งอะไร พวกเราได้แต่กระทำเท่านั้น มือเปื้อนเลือดแล้วทำไม หากข้าได้เป็นเซียน ข้าไม่กังวลใจ”
อิ้นทิงตบแผ่นหลังหยุนฮู่เบาๆ ก่อนพูดต่ออีก
“ทำใจเถอะ ก็แค่ฆ่าคนธรรมดาเจ็ดแปดคนและเผลอทำเด็กตายไปอีกหนึ่ง ไม่ช้าเจ้าก็จะชิน ช่วงนี้เหล่า ‘ผู้สูงส่ง’ มากมาย ใช้สำนักของเราเป็นเบี้ย ทำไงได้ แม้แต่ท่านเจ้าสำนักและเหล่าอาวุโสยังต้องก้มหน้ารับกรรม ‘สร้างร่างสะดมโลหิต’ ให้พวกมันได้เกิดใหม่ ในที่สุดแล้วพวกเรามีทางเลือกที่ไหน งานจับเด็กมากรอกโลหิตอสูรใช่เจ้ากับข้าอยากทำหรือ หากแต่สุดท้ายพวกเราก็เบี้ยเล็กๆ ที่ได้แต่ต้องทำตาม ไม่เช่นนั้น พวกเราที่เป็นส่วนหนึ่งกับสำนักแล้วทรยศ ‘ตัวกู่บัญชา’ ในตัวเจ้ากับข้า ต่อให้หนีไปหมื่นลี้ แค่ความคิดเดียวของเจ้าสำนัก เจ้ากับข้าก็ต้องได้พบหน้าท่านพญายมทันที หยุนฮู่อย่าคิดมากเลยน่า คิดว่าสวรรค์และปฐพีไม่เป็นใจแก่คนเหล่านั้นก็พอ ยังไงคนก็ตายไปแล้ว”
ในที่สุดหยุนฮู่ก็พยักหน้ารับ ก่อนจะยิ้มบางๆ ออกมา “…”
ในเสียวอึดใจนั้นเอง สายลมกระชาก เสียงป่าไหว
มือของอิ้นทิงที่ยังแตะไหล่สหายอยู่ แต่… ศีรษะมันกับปลิดปลิวเร็ว พิรุณโลหิตโปรยต่อหน้าหยุนฮู่ ที่ยังคล้ายไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
หยุนฮู่เร่งเดินปราณอันเป็นวิชาพื้นฐานแห่งสำนักธาราลานโลหิต จนกลางกายปรากฏเป็นเส้นโลหิตฝอยแตกซ่านไปทั่ว จากการเร่งสร้างพลังปราณคุ้มกายอย่างรวดเร็ว
แต่ปราณคุ้มกายสายนี้ กลับยังไม่อาจจะคุ้มกายได้ทั่วร่างได้ทัน
เสียงแหวกอากาศของอาวุธชนิดหนึ่งก็พุ่งมาเร็ว มันพุ่งมาจากข้างลำตัวร่างไร้ศีรษะของอิ้นทิง
หยุนฮู่ไม่อาจจะตั้งตัวทัน
ฉึก!!!
ดาบทะลุลำคอของหยุนฮู่ ทำปราณในกายแห่งหยุนฮู่แตกซ่านติดขัดในทันที นัยน์ตาของหยุนฮู่สาดมองเพ่ง เขาเห็นเงาแดงผ่านร่างไร้ชีวิตของสหาย ก่อนจะ…
ฉวับ โลกรอบตัวของหยุนฮู่รอยหมุนเคว้ง
ตั้งแต่ต้นจนจบ หยุนฮู่คล้ายยังไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับตัวเองเลย
…
“ดูท่าโหมดสเตลท์ของบิดายังได้ผล” พูดบ่นจบหลิวเช่อก็เอามือปัดจมูกของตัวเอง
ก่อนรีบไปค้นตัวของทั้งสอง เมื่อตัวหลิวเช่อเห็นถุงยุบย่อ นัยน์ตาเขาก็ปรากฏความสุข
ตอนนี้เขาทิ้งความเศร้าใจออกไปบางส่วนได้แล้ว ดังนั้นความเฉียบแหลมและประสบการณ์สังหารจากเกมเทพอมตะจึงกลับมาโดยแทบจะสมบูรณ์ ทุกอย่างดูเหมือนเรียบง่าย
แต่การฆ่ายอดฝีมือสองคนด้วยร่างเด็กสิบขวบแบบนี้ไม่ง่ายเลย ทั้งการเก็บกลิ่นอาย จิตสังหาร และการลงมือที่เฉียบขาด หลิวเช่อนับว่าเป็นมืออาชีพมากๆ
“แม่เจ้าได้ถุงเก็บของตั้งแต่ต้นเกมแบบนี้ นี่มันโชคดีแท้ๆ” หากแต่พอพบว่าตัวเองพูดคำว่าเกมออกมา ใบหน้าของหลิวเช่อคล้ายแฝงความเศร้าและมืดหม่น ก่อนจะมองไปที่สองศพต่อ
สีหน้าของหลิวเช่อไม่มีความเวทนาต่อทั้งสองเท่าไหร่นัก อาจจะเศร้าใจบ้างที่ได้ลงมือกับหยุนฮู่ แต่ก็ช่วงสั้นๆ เท่านั้นที่มีความรู้สึกผิดในใจ
หลิวเช่อลากศพทั้งสองเข้าถุงยุบย่อ พลางปากก็บ่นไป
“พี่ชายทั้งสอง พวกเจ้าจะโทษข้าไม่ได้นะ คำพูดที่ว่าไม่มีทางเหลือของพวกพี่ชายมันปัดสวะเกินไป แผ่นดินนี้ไม่ขาดสำนักดีงาม แต่พวกท่านก็ดันมาเลือกเข้าสำนักกะเลวกะลาดอย่างสำนักธาราลานโลหิตนี้ได้”
“ส่วนน้องชายต่างโลกคนนี้ต่างหาก ที่ไร้ทางเลือกจริงๆ ใครใช้ให้น้องชายมองเห็น ‘ตราบาป’ บนหัวของพวกท่านเล่า ต่อให้พวกท่านแสร้งเป็นคนดีน้องชายก็รู้อยู่ดี ว่าท่านเป็นคนเลวที่เคยลงมือฆ่าคนดีๆ ที่ไม่มีความผิดบาป”
ในเกมเทพอมตะนั้น จะมีเหล่าตัวละครชื่อแดงอยู่ ซึ่งชื่อแดงเหล่านี้ จะมีความหมายว่าฆ่าได้ และทำให้เหล่าผู้เล่นรู้ว่า คนเหล่านั้นทำบาปอะไรไว้บ้าง และสมควรตายเพียงไหน เพียงแค่ตั้งใจเพ่งมองไปที่ตราบาปนั้น
หากบาปของคนร้ายมาก แต้มกุศลที่ผู้เล่นจะได้ก็มากขึ้นตาม
และแต้มกุศลของเกมเทพอมตะคืออะไร สำหรับตัวละครหลักหรือเหล่าเอ็นพีซีทั้งหลาย ส่วนใหญ่หากไม่ใช่เจ้าสำนักหรือราชาในอาณาจักร ก็คงไม่สนใจสิ่งเหล่านี้เท่าไหร่นัก ว่ากันว่าในเหล่าเอ็นพีซีกุศลผลบุญสามารถนำมาสร้างปราณฟ้าดิน ดึงชีพจรมังกรให้มาสถิตที่ขุนเขาหรือแผ่นดินใหญ่ในปกครองของตัวเองได้
หากแต่ในเหล่าผู้เล่นที่ถูกเหล่าเอ็นพีซีเรียกว่าภูตวิเศษ แต้มกุศลคือค่าเงินของพวกเขาดีๆ นี่เอง มันคือเงินที่เราเอาไว้ซื้อสิ่งต่างๆ จากระบบได้
หลิวเช่อตอนนี้ใบหน้ายิ้มกรุ้มกริ่ม เมื่อเห็นแต้มกุศลของตัวเองพุ่งไปสองแสนกว่าแล้ว
แต่พอมองไปที่ค่าประสบการณ์ที่อยู่ด้านข้าง แต้มกุศลหลิวเช่อตอนนี้เจ็บหัวใจจี๊ดสุด
——
ค่าประสบการณ์สะสม [25,050:100,000] แต้มกุศล [202,550]
——
‘นี่คือสิ่งที่ต้องแลกมาเพื่อการเป็นเอ็นพีซีระดับจักรพรรดิสินะ’ หลิวเช่อบ่นกับตัวเอง ในฐานะที่เคยเป็นผู้เล่น หลิวเช่อที่บังเอิญมาอยู่ในโลกนี้พร้อมระบบของเกมเทพอมตะ พบว่า การเพิ่มเลเวลหรือฐานการฝึกฝนของตัวเอง ยากกว่าตอนเล่นเกมปกติเยอะมาก
โดยเฉพาะช่วงเลเวลแรกๆ
ซึ่งโดยทั่วไป ผู้เล่นเพียงฆ่ามอนสเตอร์ระดับต่ำ สักห้าตัวสิบตัวก็สำเร็จแล้ว
พวกเขาสามารถยกระดับสู่เลเวลสองไปอย่างง่ายดาย เพราะค่าประสบการณ์ที่ระบบต้องการเพียงแค่ 100 หน่วย
แต่สำหรับหลิวเช่อ หลิวเช่อพบว่าตัวเขาต้องการค่าประสบการณ์มากกว่าปกติถึง 100 เท่า หรือก็คือ 100,000 หน่วยค่าประสบการณ์ ซึ่งจำนวนมากขนาดนี้ อัพเลเวลไปเลเวลห้าหกได้สบายสบายเลยนะ อย่าว่าแต่ห้าหก อาจจะเป็นเลเวล 20 30 เลยก็ได้
แต่เมื่อหลิวเช่อพบว่า ตัวเขาคือเอ็นพีซีระดับจักรพรรดิห้าดาวที่สามารถฆ่าศัตรูต่างขอบเขตได้ มุมปากเขาก็ยกยิ้มอย่างห้ามใจไม่อยู่ นี่สินะข้อแลกเปลี่ยนของพลัง
หลิวเช่อทำใจรับเรื่องการที่เลเวลขึ้นยากได้แล้ว เพราะหากหลิวเช่อคือผู้เล่นเลเวลหนึ่งธรรมดา หรือหากพูดภาษาผู้ฝึกตนคือ ขอบเขตสัมผัสปราณแรกบรรลุ เอาเข้าจริงตัวเขาแทบไม่มีทางสังหารตัวละครเนื้อเรื่อง ที่มีขอบเขตห่างกว่าตัวเอง หนึ่งขอบเขตเช่นนี้ได้ง่ายๆ หากไม่มีอาวุธชั้นสูง
โดยเฉพาะการสังหารลู่กัง ที่เป็นเอ็นพีซี LV.10 สองดาว ★★☆☆☆ ซึ่งแสดงว่าไอ้เจ้านี่ไม่ธรรมดา หากเป็นในเกมเทพอมตะแบบปกติ ไอ้เจ้านี่มันก็มินิบอสดีๆ นี่เอง
แต่เพราะหลิวเช่อคือเอ็นพีซีระดับจักรพรรดิ ★★★★★ จึงอัดลู่กังเอ็นพีซีเลเวล 10 สองดาวอย่างกับหมูกับหมาได้
จัดเก็บสองซากศพศิษย์สำนักธาราลานโลหิตเสร็จ หลิวเช่อก็เดินกลับไปที่พงป่า เดินแหวกแมกไม้อยู่ครู่ หลิวเช่อก็เห็นร่างเด็กหญิงไฉไฉ
นัยน์ตาหลิวเช่อปรากฏประกายแห่งความเมตตาอีกครั้ง
“เด็กน้อยที่นี่มีแต่คนบาป พี่ชายคิดว่าที่นี่คงไม่เหมาะจะฝั่งร่างเจ้าหลอก พี่ชายไม่รู้ว่าเจ้าชอบสายน้ำหรือเขาสูง แต่สถานที่หลับใหลของเจ้าพี่ชายจะหาที่ที่สงบสุขที่สุดให้เจ้าเอง เพียงแต่ว่า ไม่รู้เจ้าจะชอบรึเปล่า” พูดจบหลิวเช่อเอามือลูบใบหน้าร่างไร้วิญญาณของเด็กหญิงตัวน้อยไฉไฉ ที่ร่างขาวซีดแต่มีเส้นเลือดฝอยสีแดงแผ่ทั่วใบหน้า
ก่อนประคองร่างเด็กน้อยเข้าถุงยุบย่อ
เป็นไปตามคาดการณ์ของหลิวเช่อ ที่จะต้องมีคนกลับเข้ามาที่ปากถ้ำ อันเป็นสถานที่ขังเหล่าเด็กน้อยอีก…