“นิพี่… ผมน่ะไม่รู้หรอกนะ… ว่าวันนั้นพี่คิดอะไรอยู่ และเพราะอะไรพี่ถึงได้ทำแบบนั้น แต่ผมนะ…”
“ผม… ผมยังรอที่จะได้เล่นเกมร่วมกับพี่เสมอนะ”
ณ ที่ด้านหน้าของป้ายหลุมศพ มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งร่างกายทรุดลง ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่เขามา ณ ที่ตรงนี้ร่างกายของเขาก็ไม่อาจจะแบบรับความรู้สึกของการขาดใครซักคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตได้
.
.
.
อาทิตย์เด็กหนุ่มที่ถูกเลี้ยงดูโดยพี่ชายของเขา นับตั้งแต่จำความได้ พ่อและแม่ของเขานั้นก็ไม่เคยอยู่เคียงข้างตัวเขาเลยแม้ซักครั้ง มีเพียงพี่ชายที่อายุมากกว่าตัวเขายี่สิบกว่าปีเท่านั้นที่เป็นคนที่ดูแลและเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็กๆ
แม้ว่าเด็กหนุ่มจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ได้มีพ่อและแม่เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ แต่ด้วยความรักและการดูแลเอาใจใส่ของผู้เป็นพี่ชาย ทำให้เด็กน้อยอาทิตย์ในวัยเด็กเขาไม่ได้รู้สึกว่าตัวเขานั้นขาดสิ่งใดๆ เลย
ในทุกๆ วันที่เขาเติบโตขึ้น เขาได้มีพี่ชายเป็นแบบอย่าง อย่างไม่รู้สึกตัว พี่ชายของเขาเป็นเหมือนความภาคภูมิใจและเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขาในวัยเด็ก ไม่ว่าจะเรื่องอะไรอาทิตย์เด็กน้อยในวัยเด็กก็มักจะพยายามจะทำมันให้ดีที่สุด เพื่อที่จะได้รับคำชมจากผู้เป็นพี่ชายเสมอ
แต่แล้วจนกระทั่งวันหนึ่ง ในตอนที่อาทิตย์อายุได้ 12 ขวบ เขาเฝ้ารอการกลับมาของพี่ชายที่ได้สัญญาว่าจะกลับมาเล่นเกมเสมือนจริงร่วมกับตัวเขา พี่ชายของเขาจะพาตัวเขาออกผจญภัยในโลกอันยิ่งใหญ่ไปด้วยกัน
แต่ว่า… ไม่ว่าอาทิตย์จะรอนานเท่าไร ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีวี่แววที่พี่ชายจะกลับมาง่ายๆ เลย จะกระทั่งฟ้ามืดลง ไม่ช้าก็มีเสียงโทรเข้าสู่ระบบแสดงภาพเสมือนจริง
มันเป็นภาพพี่ชายของเด็กหนุ่มอาทิตย์ในชุดรบของทหารอวกาศ ชุดเกราะเหล่านั้นมีคราบเลือดติดอยู่บางส่วนแสดงให้เห็นว่าพี่ชายของเด็กน้อยต้องผ่านสถานะการณ์บางอย่างที่สำคัญมาเป็นแน่ หากแต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ในวันนั้นพี่ชายของเด็กหนุ่มอาทิตย์ก็มีสีหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างยิ่ง
ในยานอวกาศขนาดใหญ่ที่เป็นพื้นที่ที่อยู่อาศัยที่กำลังจะล่มสลายด้วยระเบิดที่ถูกวางเอาไว้ มันเป็นภาระกิจที่สำคัญ ต้องมีใครซักคนที่ทำภาระกิจนี้ มันคือการควบคุมยานอวกาศในส่วนที่ถูกวางระเบิดโดยการก่อการร้าย ต้องมีใครซักคนขับเคลื่อนยานอวกาศในส่วนพื้นที่นี้ที่ถูกวางระเบิดแยกออกจากยานในส่วนที่ปลอดภัย เพื่อที่คนที่อยู่บนยานที่เหลือจะได้มีชีวิตอยู่รอดปลอดภัย ด้วยความที่ขับเคลื่อนด้วย AI และระบบอัตโนมัติเสียหาย จึงมีเพียงระบบผู้ควบคุมพื้นฐานเท่านั้นที่ใช้ได้
และพี่ชายของเด็กหนุ่มคือผู้ที่อาสาทำหน้าที่นั้น เขาต้องการเป็นผู้ขับเคลื่อนยานส่วนที่ถูกวางระเบิดออกไปด้วยตัวของเขาเอง เพื่อให้คนอีกหลายแสนชีวิตในยานลำนี้อยู่รอด
โดยคำขอสุดท้ายของพี่ชายของเด็กหนุ่มอาทิตย์ผู้เสียสละมีเพียง ให้เขาได้มีโอกาสพูดคุยกับผู้เป็นน้องชายเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนที่จะเกิดการระเบิด 10 นาที การเชื่อมต่อระยะไกลก็เกิดขึ้น ภาพสามมิติของผู้เป็นพี่ชายแสดงในห้องพักที่บ้านของเด็กน้อยอาทิตย์
ทั้งสองพูดคุยกัน หากแต่เด็กน้อยอาทิตย์ในวันนั้นก็ได้แต่ร้องไห้… ดูเหมือนว่าเด็กน้อยอาทิตย์ตัวเขาจะไม่ได้เตรียมใจที่สิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย แต่ถึงแม้เด็กน้อยจะร้องไห้อย่างมากมาย ตัวเขาก็สามารถจดจำทุกสิ่งอย่างในวันนั้นร่วมถึงคำพูดที่พี่ชายของเขาพูดได้เป็นอย่างดี
มันเป็นคำพูดที่เต็มไปด้วยความสุขและรอยยิ้ม
“นิอาทิตย์ พี่ขอโทษจริงๆ ที่ไม่สามารถพาเราเล่มเกมในโลกเสมือนจริงได้ ทั้งๆ ที่เราก็รอมาตั้งนาน กว่าจะอายุครบ 12 ปี แย่จังเลยนะที่เกมมันอนุญาติให้เฉพาะคนที่อายุ 12 ปี ขึ้นไปถึงเล่นได้ ฮะฮาฮา” พี่ชายของเด็กน้อยอาทิตย์พูดอย่างมีความสุข สีหน้าของผู้เป็นพี่ชายนั้น ไม่ได้มีความเศร้าหรือความกลัวปรากฏเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆ ที่เขามีเวลาสำหรับการมีชีวิตอีกไม่กี่นาที
“แต่รู้ไม่เด็กน้อยของพี่ ในโลกเสมือนนะ… มันสนุกมากจริงๆ เลยนะ แม้พี่อาจจะไม่ได้อยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ในสักที่หนึ่ง พี่ก็จะยังเฝ้ามองเราอยู่นะ พี่พอจะฝากอะไรซักอย่างกับเราได้ไหม”
ในวันนั้นเด็กน้อยไม่ได้พูดอะไรซักคำเขามีเพียงน้ำตา และการร้องไห้ เพราะเขาอยากให้พี่ชายอยู่ข้างๆ ตัวเขามากที่สุด พี่ชายที่เป็นทั้งพ่อและแม่ของเขา
“ฝากท่องเที่ยวไปในโลกเสมือน สนุกไปกับมัน และทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่ที่สุด และได้จารึกชื่อแห่งตำนานแทนพี่ทีนะ…”
เมื่อสิ้นเสียงคำพูด เสียงระเบิดก็ดังลั่นในทันที ภาพสามมิติที่ถูกฉายในห้องของเด็กน้อยอาทิตย์ก็สว่างจ้า ก่อนที่สัญญาณการเชื่อมต่อจะหายไป
ร่างของเด็กน้อยในวันนั้นทรุดตัวลงนั่งกอดเข่า ภาพของพี่ชายในความทรงจำของเด็กน้อยวิ่งไปมาในหัวสมองของเขาไม่หยุด
หากแต่เมื่อเด็กน้อยยิ่งคิด ยิ่งนึกถึงพี่ชายมากเท่าไร เขาก็ยิ่งร้องไห้มากเท่านั้น
หนึ่งชั่วโมงต่อมาภายบ้านของเด็กน้อยก็เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย เพื่อนของพี่ชาย หัวหน้าของพี่ชาย
และก็ผู้หญิงคนหนึ่งที่พี่ชายรักมากที่สุดเธอกอดร่างของเด็กน้อยแน่น
…
[ปีที่ 4638 ของโลก ปีจักรวาลที่ 504405] [ณ ห้องเรียนระดับสูงในมหาวิทยาลัย JR ประเทศ THAILAND]“จะว่ายังไงดีละทุกคน โลกของเราในทุกวันนี้ถูกปกครองด้วยระบบที่คล้ายจะเป็นหนึ่งเดี่ยว แต่ก็เหมือนดวงดาวอื่นๆ ในจักรวาลนี้ ที่ภายในเนื้อแท้นั้นมีความหลากหลายประเทศจีนยังเป็นสังคมนิยม อเมริกาก็ยังเป็นประชาธิปไตยที่อิงกับระบบทุนนิยมเช่นเดิม ส่วนพวกเราก็เช่นกันที่มีความเป็นเอกลักษณ์ในระบบปกครองที่มีความเฉพาะตัว”
“แต่ถึงอย่างนั้น นับตั้งแต่โลกของเราเข้าสู่สหพันธรัฐแห่งจักรวาล ตั้งแต่โลกเสมือนถูกนำมาใช้เป็นส่วนหนึ่งของสังคมมนุษย์โลกของเรา มันก็เกิดสิ่งหนึ่งที่เรียกว่าระบบการปกครองของจักรวาลขึ้น มันเป็นการคัดสรรคนที่มีความสามารถ กล้าหาญให้เป็นผู้ปกครองที่แท้จริงของแต่ละเขตจักรวาล โดยใช้โลกเสมือนที่ถูกยอมรับโดยกฏของสหพันธรัฐแห่งจักรวาลเป็นตัวกลางในการคัดสรร”
“และนั้นก็ทำให้ในทุกวันนี้โลกแห่งความเป็นจริง และโลกเสมือนมีความสำคัญไม่ต่างกัน เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ในปี 4635 สหพันธรัฐแห่งจักรวาล ได้ทำการเปิดการเชื่อมต่อโลกเสมือนจักรวาลใหม่ขึ้นเพื่อคัดสรรอำนาจในการปกครองในครั้งต่อไปขึ้นอีกครั้ง ผู้คนโดยทั่วไปมักคิดว่าสิ่งนี้มันเป็นแค่เกม แต่สำหรับเหล่านักเรียนนักศึกษาที่เรียนในคลาสนี้ทุกๆ คน ครูเชื่อว่าไม่”
ในคลาสเรียนเหล่านักศึกษาภายในแอบหัวเราะเบาๆ กันในมุขแย่ๆ ของอาจารย์ผู้สอน
“สิ่งหนึ่งที่พวกเราต้องรู้เกี่ยวกับโลกเสมือนนี้ก็คือ มันสามารถเชื่อมต่อพวกเราได้เกือบจะสมบูรณ์ หากตัวละครหรือตัวตนของเราในโลกเสมือนพัฒนา ตัวตนในปัจจุบันก็จะพัฒนาด้วยเช่นกันโดยเฉพาะเรื่องของสภาวะจิตใจ สมอง แต่ในส่วนของร่างกาย…” อาจารย์ผู้สอนนิ่งเงียบอยู่ครู่ก่อนจะพูดต่อ
“มันถูกจำกัดโดยตัวอุปกรณ์การเชื่อมต่อ แน่นอนปัญหานี้จะหมดไปถ้าคุณมีเงินซื้ออุปกรณ์การเชื่อมต่อหรือแคปซูลระดับสูงตั้งแต่เกรด B ขึ้นไปที่มาพร้อมระบบกระตุ้นกล้ามเนื้อและให้สารอาหารระดับสูง พร้อมทั้งสามารถพัฒนาพันธุกรรมของคุณให้มีระดับสูงขึ้นได้”
ไม่ช้าก็มีเสียงนักเรียนคนหนึ่งภายในห้องตะโกนขึ้น
“อาจารย์คะ ตอนนี้แคปซูลเกรดบีมีราคาเท่าไรคะ และพวกเราจะซื้อมันได้ยังไง”
อาจารย์ผู้บรรยายชี้นิ้วและยิ้มอย่างถูกในไปที่นักศึกษาผู้ถาม
“เป็นคำถามที่ดีนักศึกษา สิ่งหนึ่งที่พวกคุณควรจะรู้ จริงๆ แล้วเพียงแค่แคปซูลหรือหมวกเชื่อมต่อเกรดอีก็เพียงพอสำหรับการเชื่อมต่อโลกเสมือนสำหรับผ่อนคลายถ้าคุณคิดว่ามันเป็นเพียงแค่เกม หากแต่ถ้าคุณต้องการเป็นมืออาชีพเป็นนักผจญภัยที่แท้จริง อุปกรณ์เชื่อมต่อระดับต่ำจะไม่เพียงพอต่อความต้องการของคุณ หากแต่สิ่งหนึ่งที่พวกคุณต้องรู้ อุปกรณ์เชื่อมต่อหรือแคปซูลตั้งแต่เกรดบีขึ้นไปนอกจากจะมีราคาแพงแล้วพวกมันยังมีกำลังผลิตต่อปีที่ต่ำมากๆ อีกด้วย ดังนั้นการที่จะซื้อพวกมันได้จึงต้องผ่านเงื่อนไขบางบางประการเช่น”
“หนึ่งคุณต้องเป็นนักผจญภัยเกรด B ขึ้นไปถึงสามารถซื้อเครื่องเหล่านี้ได้ หากต่ำกว่านี้คุณจะซื้อได้ดีที่สุดเพียงเครื่องแคปซูลเกรดบีเป็นอย่างมากที่สุดที่พอจะหาได้ง่ายตามท้องตลาดทั่วไป”
“สองคุณต้องสอบผ่านกิลขนาดใหญ่ของโลก หรือกิลใหญ่ๆ ของดาวดวงอื่นและใช้สิทธิสมาชิกกิลเพื่อซื้อพวกมัน”
“สามตลาดมือสองแน่นอนว่าราคาของพวกมันจะเพิ่มขึ้นเป็น 3 – 5 เท่า”
“สุดท้ายเป็นวิธีที่ประหยัดที่สุดคือการเข้าสู่กองทัพเพื่อใช้มัน โดยปัจจุบันแคปซูลเกรด B มีราคา 20,000 เหรียญจักรวาล ในขณะที่แคปซูลเกรด A มีราคา 500,000 เหรียญจักรวาล และแคปซูลระดับซูปเปอร์ S มีราคา 20,000,000 เหรียญจักรวาล”
เมื่ออาจารย์ผู้บรรยายพูดจบเสียงโห่ร้องก็ดังไปทั่วห้องราคาของแคปซูลระดับซูปเปอร์ S สร้างความตกตะลึงต่อเหล่านักศึกษาในห้องไม่น้อย นั้นเพราะว่ามันอาจจะหมายถึงเงินที่พวกเขาหาได้ทั้งชีวิตเลยก็ได้
[ณ เวลานี้เงิน 1,500 – 2,000 เหรียญจักรวาลเป็นเงินเดือนพื้นฐานของคนในโลก]ตึงตึ้งตึงตี้ง ไม่ช้าเสียงหมดคาบการเรียนการสอนก็ดังขึ้น อาจารย์ผู้บรรยายจัดเก็บข้าวของก่อนจะพูดทิ้งทาย “ทุกคนอย่างที่อาจารย์เคยบอกไป ใครอยู่บนเส้นทางของจอมเวทย์ พวกคุณสามารถมาหาอาจารย์ได้เมื่อเข้าสู่โลกเสมือนนะ และที่สำคัญพวกคุณต้องเป็นนักพจญภัยระดับ D ขึ้นไป ตอนนี้ที่กิลของอาจารย์กำลังขาดคนสร้างอุปกรณ์เวทมนตร์มากเลยๆ แน่นอนกิลของอาจารย์นั้นจ่ายค่าแรงดีมากๆ ด้วยนะ”
ไม่ช้าเสียงหัวเราะของเหล่านักเรียนภายในห้องก็ดังขึ้น นั่นเพราะว่าหลายๆ คนรู้ว่าจะถูกอาจารย์ผู้สอนหลอกไปใช้งานฟรีๆ เหมือนทุกครั้ง
.
.
.
และในคาบเรียนนี้ที่ด้านหลังของห้องก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่หัวของเขานั้นกระเซอะกระเซิง ราวกับว่าเส้นผมของเขานั้นไม่เคยถูกหวีมาก่อน
ตัวเขานั้นแทบจะไม่สนใจในสิ่งที่อาจารย์ผู้สอนนั้นพูดเลย สิ่งที่เขาทำมีเพียงอ่านหนังสือจากแท็บเล็ตของเขาเท่านั้น
ไม่ช้าก็มีเด็กหนุ่มอีกคนเดินเข้ามากอดคอของเด็กหนุ่มผู้มีหัวกระเซอะกระเซิง พร้อมตะโกนถามที่ข้างหูว่า
“ไอ้ทิตมรึงจบเควสเหี้ยๆ นั้นรึยังวะ”
เด็กหนุ่มที่มีทรงผมกระเซอะกระเซิงอ่านหนังสือในแท็บเล็ตต่ออย่างไม่ไยดี ก่อนจะตอบกลับไปว่า “ใกล้แล้ว”
“ไอ้ทิตถ้ามรึงเชื่อกรูตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้ว ตอนนี้มรึงต้องอยู่ที่เลเวล 150 เป็นอย่างน้อย และตอนนี้มรึงต้องได้เป็นคลาส 1 แล้วอย่างแน่นอน มรึงรู้ไหม ตอนนี้ในกิลกรูทุกคนกำลังแทบบ้าเพื่อจะเปลี่ยนเป็นคลาส 2 กันให้ได้ ส่วนมรึง… ไอ้ทิตกรูไม่อยากจะพูด มรึงยังติดอยู่ในเมืองเริ่มต้นกับเควสบ้าๆ กรูบอกมรึงแล้วมันใช่ไหมว่ามันเป็นบั๊กของเกม กรูเคยเอาเรื่องของมรึงไปโพสต์ในเว็บเพื่อถามคนอื่นๆ มีคนเคยเจอเหมือนมรึง เขาเป็นนักรบที่แข็งแกร่งมีเลเวลถึง 170 แถมเป็นคลาส 2 ด้วยนะโว๊ย แต่เขาก็ไม่ผ่านเควสนั้นจนบอกว่าเควสนี้ไม่มีทางเป็นไปได้มันเป็นแค่บั๊กของระบบ มรึงได้ยินที่กรูพูดไหม คนๆ นั้นเขาเป็นมืออาชีพด้วยนะโว๊ย ส่วนมรึงพึงเข้าโลกเสมือนครั้งแรก ทำไมมรึงถึงไปจมปรักกับเควสที่เป็นบั๊กแบบนั้นวะ”
“เอาน่าไอ้บุ๊ค ถ้าภายในเดือนนี้กรูจบเควสนั้นไม่ได้ กรูจะทำตามที่มรึงบอก”
“จริงนะ” บุ๊คกอดคอเพื่อนอย่างรัดแน่นจนบางครั้งอาทิตย์ก็ถึงกับหายใจไม่ออก ทั้งสองคนสนิทกันมากและถือเป็นเพื่อนรักของกันและกัน แต่ถึงอย่างนั้น ณ ตอนนี้ทั้งสองก็มีบางอย่างที่ห่างเหินกัน
นั่นก็คือภายในโลกเสมือนที่เริ่มต้นเวอร์ชั่นใหม่เมื่อสามปีที่แล้ว ทั้งสองได้เริ่มต้นภายในโลกเสมือนเหมือนกับคนอื่นๆ หากแต่เด็กหนุ่มอาทิตย์ในตอนนั้นกลับได้พบเควสที่แปลกประหลาดและยากมากๆ เกินกว่าที่จะจินตนาการได้
เป็นเวลา 3 ปีแล้วที่อาทิตย์ติดอยู่ในเควสนั้น มันเป็นเควสแปลกๆ ในเมืองแห่งการเริ่มต้น ช่วงแรกบุ๊คตื่นเต้นกับมันมากเมื่อเขาได้ยินเรื่องนี้จากเพื่อนรักอาทิตย์
หากแต่เมื่อเวลาผ่านไปจากหนึ่งเดือน เป็นสองเดือน สามเดือน จนกระทั่ง 1 ปี ตัวของบุ๊คกลายเป็นแนวหน้าของโลกเสมือนหากแต่เพื่อนของเขากลับยังติดอยู่ที่เมืองแห่งการเริ่มต้น
แม้บุ๊คจะรู้ว่าบางสิ่งที่พิเศษจะเกิดขึ้นแน่ๆ หากเราเอาชนะเควสที่ยากลำบากได้ หากแต่ยิ่งนานวัน บุ๊คก็เริ่มคิดได้ว่า เควสที่เพื่อนรักเขาต้องเจอนั้นต้องเป็นบั๊กหรือไม่ก็คำสาปของเกมที่ไม่มีวันเอาชนะได้เป็นแน่ บุ๊คไม่อยากให้เพื่อนรักคนนี้ต้องติดอยู่กับอะไรที่ไร้สาระ เพราะในโลกยุคปัจจุบันนี้ชีวิตในเกมหรือโลกเสมือนนั้นมีความสำคัญไม่ต่างกับชีวิตจริงๆ
สาเหตุส่วนหนึ่งนั่นก็เพราะ ในยุคสมัยนี้การมีชีวิตของคนโดยทั่วไปจะแบ่งเป็น 2 ส่วน ส่วนหนึ่งคือชีวิตจริงๆ ส่วนที่สองคือชีวิตภายในโลกเสมือน ทั้งสองชีวิตนั้นมีความจำเป็นไม่แพ้กัน บางคนเรียกโลกเสมือนนี้ว่าเป็นแค่เกม หากแต่คนอีกกลุ่มกลับคิดว่ามันเป็นเสมือนอีกโลกจริงๆ เป็นโลกที่พวกเขาไม่มีวันที่จะตายได้ และสามารถสนุกไปกับมันได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
โดยที่ภายในโลกเสมือนนั้นคุณสามารถรับรู้และสัมผัสความรู้สึกต่างๆ ได้เหมือนโลกที่แท้จริงแทบจะทุกประการนั้นคือความน่าอัศจรรย์สูงสุดของยุคสมัยนี้เลยก็ว่าได้
ทำให้คนโดยทั่วไปชอบที่จะแสวงหาความสุขภายในโลกเสมือนนี้ และนั้นก็ทำให้ทุกอุสหกรรมต่างๆ วิ่งเข้าไปภายในโลกเสมือนจริงเป็นจำนวนมาก เงิน ที่ดินของมีค่าภายในโลกเสมือนมีค่าไม่ต่างจากเงินหรือทองคำในโลกแห่งความเป็นจริง นอกจากนั้นบางสิ่งบางอย่างในโลกเสมือนมันก็มีราคาที่ยากที่จะจินตนาการได้อีกด้วย
ดังนั้นโปรดอย่าแปลกใจถ้าทุกคนในโลกยุคสมัยนี้จะมีชีวิตที่สองภายในโลกเสมือน หรือที่รู้จักกันในอีกชื่อหนึ่ง
[เกมมหาศึกแห่งตำนาน]