“โปรดเข้าร่วมกับรัฐบาลกลางใหม่ด้วยเถอะนะคะ ด้วยกำลังของคุณ…”
คำพูดของหญิงสาวไม่ทันจบหลี่เค่อก็พูดแทรกน้ำเสียงเย็นชา
“ประเทศนี้ไม่มีรัฐบาลตั้งนานแล้ว สิ่งที่คุณพูดมันแค่การแอบอ้าง”
หญิงสาวเธอต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อสายตาของหลี่เค่อจ้องมองมาที่เธอ ร่างกายของเธอสั่นไหว เธอรู้สึกราวกับว่าหลี่เค่อไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นพญามัจจุราชหรือเจ้ายมโลก
“ผมไม่ต้องการเขาร่วมกับกองกำลังใดๆ แม้ผมจะรู้ว่าพวกคุณไม่เลวร้าย และคุณดูแลพื้นที่เขตปกครองนี้อย่างดี ใช่ พวกคุณดูแลปู่ของผมอย่างดีมาโดยตลอดเพื่อจับตาดูผม สำหรับเรื่องนี้ผมขอบคุณ เพียงแต่… นี่ยังไม่ใช่เหตุผลที่ผมต้องทำงานให้พวกคุณ”
หลังสงครามโลก เมื่อแผ่นดินใหญ่ล่มสลาย กลุ่มกองกำลังต่างๆ ถือกำเนิดขึ้นและแบ่งแยกแผ่นดินใหญ่ออกเป็นเขตปกครองตนเองต่างๆ หลี่เค่อไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการปกป้องประเทศแห่งนี้ เพียงแต่ว่าตัวเขารู้ดีว่าตัวเองตอนนี้ใกล้ที่จะจากลาโลกนี้ไปเต็มที ดังนั้นไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรเขาก็กอบกู้ประเทศชาติไม่ได้ เขาจึงไม่คิดที่จะเสียเวลา
พลังจิตที่เขาได้รับมานั้น มันได้รับอย่างมีเงื่อนไข ส่วนเงื่อนไขที่ว่านั้นก็คือ… อายุขัยของตัวเขา
หลี่เค่อหันมองหญิงสาวในชุดทหารอีกครั้ง จากนั้นเขายิ้ม
“ฝากบอกนายพลหลิว หากเขาต้องการฆ่าใคร ผมจะช่วยเขา นอกจากนั้นไม่มีสิ่งที่ผมจะทำได้อีกแล้ว”
“คะท่าน ดิฉันจะไปเรียนท่านนายพลตามที่ท่านพูด”
หญิงสาวในชุดทหารรัดรูปเดินจากไป
จั่วยุ่นผู้ติดตามหลี่เค่อเดินไปมองบั้นท้ายของเธอ เขาปัดจมูกตัวเอง จากนั้นพ่นเสียงเบาๆ ว่านายพลหลิวช่างรู้จักเลือกคนมาทำงานจริงๆ
แต่เมื่อหญิงสาวเดินพ้นระยะสายตาแล้ว
“!นายน้อย” จั่วยุ่นรีบเข้าไปประคองหลี่เค่อ
“น้าจั่วผมไม่เป็นไร ก็แค่ขีดจำกัดร่างกายของผมมันแย่กว่าที่คิด ขอบคุณ” หลี่เค่อฝืนยิ้ม ไม่มีใครรู้ว่าทุกๆ ครั้งที่หลี่เค่อใช้พลังจิตเขาต้องพบเจอกับอะไร แต่หลี่เค่อก็ไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ เขาเพียงแค่สามารถปกป้องสิ่งที่เขารักได้ในทุกวันได้ก็คุ้มค่าแล้ว
หลี่เค่อเดินไปหาปู่ชรา จัดชุดเสื้อผ้าให้ปู่ ก่อนรีบเดินเตรียมน้ำ และพาปู่ชราอาบน้ำอีกครั้ง
ในระหว่างอาบน้ำปู่ชราถามหลี่เค่อว่าไอ้หนุ่มเจ้าเป็นใคร
หลี่เค่อตอบว่า ผมคือหลี่เค่อหลานปู่
ปู่ชราไม่รู้ว่าหูฝ้าฟางหรืออะไร เขาถามคำถามเดิมอีกครั้ง
หลี่เค่อก็ตอบเช่นเดิม ผมคือหลี่เค่อหลานปู่
ไม่ว่าปู่ชราจะถามแบบนี้กี่ครั้งหลี่เค่อก็ตอบเช่นเดิมอย่างใจเย็นไม่เหน็ดเหนื่อย น้ำเสียงของหลี่เค่อไม่มีความโกรธ ไม่มีความไม่พอใจใดๆ ในน้ำเสียง สีหน้าของหลี่เค่อนุ่มนวลและดูเป็นชายใจดีอย่างมากเมื่ออยู่ต่อหน้าปู่ชรา
จนตอนนี้เขามีรอยยิ้มที่หาได้ยาก ที่แทบจะไม่มีใครเคยเห็น แม้แต่จั่วยุ่นเอง
จั่วยุ่นมองดูนายน้อยของตัวเอง เมื่อเขาเห็นหลี่เค่อยิ้มเขายิ้มตาม
ก่อนจั่วยุ่นจะยักคิ้วแล้วเดินออกจากบ้านเพื่อไปสูบบหรี่ เขายืนอย่างนี้อยู่นานไม่ไปไหน สายตาสำรวจมองสิ่งผิดปกติ
…
ฤดูวสันต์ ดอกไม้หน้าบ้านของหลี่เค่อเบ่งบานทั่ว
แต่ร่างของหลี่เค่อในวันนี้กับสั่นไหว ปู่ชรานอนหายใจติดขัด ชีพจรเต้นช้าและเคลื่อนต่ำเต็มที รอบเตียงมีหมอและพยาบาลที่ดีที่สุดยื่นอยู่รอบเตียง
หลี่เค่อแผดเสียงเรียกปู่ของเขาเสียงดังแทบขาดใจ
แม้เขาจะเตรียมใจเรื่องนี้มานาน แต่พอถึงวันที่ต้องจากลา มันก็ช่างยากทำใจ
อาจจะเพราะสวรรค์ได้ยินเสียงแผดร้องนี้หรือไม่หลี่เค่อไม่อาจรู้ แต่ดวงตาสีขุ่นของปู่ชราคล้ายมีประกายแสงจางๆ
น้ำเสียงของปู่ชราอยู่ๆ ก็ไม่ใช่ของคนที่หลงๆ ลืมๆ
“หลี่…เค่อ…”
“ปู่ผมอยู่นี่ ปู่ผมอยู่นี่ ปู่ไม่ต้องกังวลปู่จะไม่เป็นอะไร ผม ผม ผมพาหมอที่เก่งที่สุดมาที่นี่ พวกเขาจะรักษาปู่จนหาย”
ปู่ชราส่ายหน้า
“หลานรักของปู่ ไม่รู้ทำไมในวันนี้ ปู่จึงรู้สึกเหมือนโลกใบนี้ช่างสวยงาม ปู่เห็นพ่อของเจ้า หลานสะใภ้ และยัยตัวเล็กแสนน่ารักจูจูน้องของเจ้า พวกเขาคงกำลังมารับปู่ เพียงแต่ว่าปู่บอกให้พวกเขารอปู่อีกนิด ไม่รู้ทำไมแม้ว่าโลกนี้จะเหมือนความฝัน ปู่คล้ายจำอะไรไม่ได้ แต่ปู่กลับรู้สึกว่าเจ้าเหนื่อยเหลือเกินหลี่เค่อ”
“ปู่…” น้ำเสียงของหลี่เค่อแห้งผาในลำคอ พร้อมกับน้ำตาที่รินไหล สายตาหลี่เค่อมองไปที่เครื่องวัดชีพจรที่มันเต้นต่ำลง ต่ำลงอย่างน่าใจหาย หลี่เค่อรับรู้ว่านี่อาจจะเป็นเรี่ยวแรงสุดท้ายของปู่ชรา แม้เขาจะเตรียมใจรับมันไว้แล้ว แต่มันก็ยากที่จะทนไหว
ความโศกเศร้าที่สูญเสียคนที่รักมันช่างบาดใจยิ่งกว่าคนหันเนื้อหนัง
“หลี่เค่อ… เจ้า… เจ้าจงอย่าโกรธเกลียดผู้ใด อย่านำไฟแค้นแผดเผาหัวใจตัวเองอีกเลย เรื่องพวกไม่ดีที่ทำร้ายพ่อเจ้าแม่เจ้า น้องของเจ้า เจ้านะจงลืมมันไปเถอะ อย่าได้คิดแก้แค้นใครอีกเลย ปู่ ปู่รู้สึกว่าเจ้าต้องทนทรมานเหลือเกิน หลี่เค่อ… หลานมีสิทธิ์นะ มีสิทธิ์ที่จะได้ใช้ชีวิตที่ดีเหมือนคนอื่นๆ เช่นกันนะ หลานรู้ไหม” ปู่ชราเอามือลูบไล้ใบหน้าของหลี่เค่อ
ความทรงจำของปู่ชรา ไม่ได้อยู่ในช่วงเวลาปัจจุบัน ศัตรูทุกคนของหลี่เค่อ หลี่เค่อฆ่าพวกมันตายด้วยมือไปหมดแล้ว
แต่ตอนนี้ในหัวของปู่ชรา ตัวเขากับหลี่เค่อยังอยู่ในช่วงเวลาที่ทั้งสองหนีตาย
หลี่เค่อไม่สามารถพูดคำพูดใดๆ ได้ เขาพูดได้แต่เพียงคำว่าปู่น้ำเสียงสั่นไหว พูดเบาๆ อย่างนั้นซ้ำๆ
“หลี่เค่อหลานจะสัญญากับปู่ได้ไหม… หลานจะ… มีชีวิต และใช้มันอย่างมีความสุขแทนปู่ แทนพ่อ แม่ และจูจูเจ้าตัวเล็กน้องของเจ้านะ หลี่เค่อหลานรัก เจ้าจะทำสิ่งที่ปู่ขอร้องนี้ได้ไหม”
ใบหน้าหลี่เค่อยิ้มทั้งน้ำตา
หลี่เค่อรับรู้ หากเขาไม่ตอบตกลง ปู่ชราคงไม่สามารถตายได้อย่างไรอาลัย
“ปู่ผมสัญญา” หลี่เค่อยิ้มพยักหน้าทั้งตา
“ดีมากหลานปู่ เพียงแค่นี้ปู่ก็จากไปอย่างไร้อาลัย”
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงเครื่องวัดชีพจรดังยาว สัญญาชีพของปู่ชราหมดลง
“!ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่ปู่”
ในห้องเล็กๆ ในบ้านหลังเก่า มีเรื่องเล่าจากหมอพยาบาลมากมายว่าพวกเขาได้เจอกับราชาแห่งความตาย
ในเรื่องเล่านั้น มันถูกเล่ากันว่า ราชาแห่งความตายนั้นก็มีหัวใจ เขาร้องไห้เป็น
และเขาหลั่งน้ำตาได้
…
ในวันที่ปู่ชราตาย
วันนั้นหลี่เค่อนั่งเงียบอยู่ในบ้านหลังเก่าอยู่เพียงคนเดียว เพราะไร้ปู่ชรา ดังนั้นหลี่เค่อไม่จำเป็นต้องมีใครในบ้านหลังนี้อีกต่อไป แม้แต่น้าจั่วยุ่น ซึ่งอาจจะนับว่าเป็นญาติสนิทคนสุดท้ายของหลี่เค่อในโลกใบนี้แล้วก็ตาม หลี่เค่อไม่ให้เขาอยู่ที่นี่
ในค่ำคืน
หลี่เค่อพยายามทบทวนสิ่งที่ปู่ชราพูด
ตั้งแต่เล็กจนโต ปู่ชราคล้ายเป็นทั้งพ่อ ทั้งอาจารย์ของหลี่เค่อ
มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ปู่ชราเฝ้าสอนหลี่เค่อ
คุณธรรมน้ำมิตรสำคัญกว่าเงินทอง
เป็นบุรุษดีต้องรู้จักรักษาคำพูด
ข้าวกินเองถึงจะอิ่ม มองคนอื่นกินมันไม่อิ่มหลอกนะ
อย่าเป็นคนที่เอาแต่เดินตามหลังผู้อื่น
ทางข้างหน้าแม้จะยาวไกล แต่ถ้าเราไม่หยุดเดินก็จะถึงจุดหมาย
หลี่เค่อนั่งทบทวนสิ่งที่ปู่สอน
และเพราะเขาจดจำมันขึ้นใจ นั่นจึงทำให้หลี่เค่อเป็นหลี่เค่ออย่างทุกวันนี้
ในบ้านหลังเก่า หลี่เค่อเดินไปหยิบกระถางกำยานสีดำที่ดูเก่าโบราณ ก่อนจะนำมันมาวางที่กลางโต๊ะ
สิ่งนี้ดูสามัญธรรมดา หากจะดูประหลาดก็คงเป็นร่องรอยของอักษรตัวเล็กๆ ที่ไม่รู้ว่าเป็นอักษรภาษาอะไร
ในอดีตหลี่เค่อก็คิดว่ามันเป็นเพียงของเก่าธรรมดา
ในตอนนั้นปู่ชราเริ่มป่วยและหลงๆ ลืมๆ หมอสมุนไพรใกล้บ้านตอนนั้นบอกว่าหากเขาจุดยาหอมจะช่วยรักษาอาการของปู่ชราได้ ในตอนนั้นหลี่เค่อไม่รู้ว่าตัวเขาถูกหมอสมุนไพรพื้นบ้านต้องการหลอกขายตัวยา
เพราะแบบนั้นเขาจึงตั้งใจทำงานหนัก
สุดท้ายเก็บเงินที่เหลือจากค่าอาหาร นำมันไปซื้อกระถางประหลาดนี้ที่ถูกคนวางขายในราคาไม่แพง
หลี่เค่อซื้อมันมาและจุดยาหอมให้ปู่ดม น่าเสียดาย แม้หลี่เค่อจะจุดยาหอมไปหลายสิบวันแต่อาการหลงๆ ลืมๆ ของปู่ก็ไม่ดีขึ้น
แต่จนแล้วจนรอด ในวันหนึ่งตอนที่หลี่เค่ออายุสิบสาม เพราะเขาทำงานหนักเกินไป กลับบ้านยังต้องมาอ่านหนังสืออีก เลือดกำเดาของเขาหยดลงกระถางกำยานประหลาดนี้
เมื่อกระถางกำยานประหลาดถูกเลือดของหลี่เค่อมันส่องสว่าง
จากนั้นโชคชะตาของหลี่เค่อก็เปลี่ยนไปตลอดกาล