แสงอรุณฉาย เคอซวนนอนงีบหลับที่บริเวณชายป่าที่มีต้นไม้สีดำจำนวนมาก ต้นไม้สีดำนี้ทำให้โลกที่ขาวโพลนนี้ดูสะดุดตา
ด้านหน้าของเคอซวนตอนนี้ มีร่างของชายหนุ่มสองคนนอนอยู่ ทั้งสองคนมีบางอย่างที่เหมือนกันคือ… เป็นพวกใกล้ตาย
แต่เคอซวนรับรู้ว่า ชายหนุ่มทั้งสองคนเป็นพวกตายยาก เขาจะไม่เป็นห่วงจนเกินไป หลังจากป้อนยาวิเศษให้ทั้งสองกินไปหลายขวด
ตงตงหมียักษ์ มันเอาขาหน้าสะกิดเจ้านายของมันเป็นระยะระยะ แต่ดูท่าเจ้านายของมันจะไม่ตื่นง่ายๆ
…
เที่ยงวันเคอซวนเตรียมอาหาร กลิ่นหอมโชยอุ่น ตอนนี้เขานั่งและมองสายหมอกขาวที่ยังไม่หายไป ภายในนั้นมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย เคอซวนยกหม้อต้มชาใหญ่ให้ตงตงเจ้าหมียักษ์เป็นเพื่อนดื่มของตัวเอง
อาจจะเพราะความเปลี่ยวเหงา เขาจึงต้องการเพื่อนคุยสักคน
แต่ดูท่าจะไม่มี แต่ถึงอย่างนั้นตงตงก็สามารถเป็นเพื่อนดื่ม
หน้าโง่โง่ของตงตงทำให้เคอซวนหายเหงาได้เหมือนกัน
และในขณะที่นั่งดื่มชาอุ่น
ชายหนุ่มคนแรกก็ได้สติ เขาคือถางเทียนเจี๋ย
“คุณชายถางเทียนเจี๋ย ท่านตื่นแล้ว…”
ถางเทียนเจี๋ยตอนนี้สับสนเล็กๆ เขาไม่คิดว่าสุดท้ายเมื่อหลังจากตื่นขึ้น เขาจะอยู่ในสภาพที่ดีแบบนี้ การตายหรือถูกทรมานอย่างน่าอนาถคือสิ่งที่เขาคิดไว้ก่อนจะสิ้นสติ
ถางเทียนเจี๋ยรีบประคองร่างของตัวเอง จากนั้นชันร่างขึ้น ก่อนจะเอนการพิงไปที่ต้นไม้ดำต้นใหญ่ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเจื่อนๆ ปรากฏ
แต่ถ้ามีหญิงสาวอยู่ตรงนี้ด้วย พวกนางจะบอกว่ารอยยิ้มเจื่อนๆ ของถางเทียนเจี๋ย คือรอยยิ้มพิฆาตใจ
“มันเกิดอะไรขึ้นท่านผู้อาวุโสเคอซวน เป็นท่านที่ช่วยข้าและน้องชายออกมางั้นเหรอ” แม้ถางเทียนเจี๋ยจะพูดแบบนี้ แต่เขาก็จินตนาการไม่ออกว่า เคอซวนช่วยเขาจากเหล่าตัวปัญหาที่แข็งแกร่งมากมายได้อย่างไร
“ท่านอยากให้ข้าเล่าให้ฟังงั้นเหรอ” เคอซวนพูดพลางถอนหายใจ ก่อนสายตาจะไปหยุดอยู่ที่เซี่ยซีหาน ถางเทียนเจี๋ยมองเซี่ยซีหานกับเคอซวน
ดูเหมือนว่าการหนีรอดออกมาครั้งนี้ ส่วนหนึ่งจะเป็นเพราะเจ้าเด็กตัวแสบสินะ ถางเทียนเจี๋ยเริ่มคาดเดา
“ดื่มนี่ก่อนเถอะ” เคอซวนพูดพร้อมบังคับตุ๊กตากระดาษเวทมนตร์ของตัวเอง ถือแก้วชาไปให้ถางเทียนเจี๋ย “ก่อนจะพูดว่า ท่านเดาถูกทุกอย่าง เป็นเพราะเจ้าเด็กนี่” เคอซวนพูดพร้อมสายตาอบอุ่นมองไปทางเซี่ยซีหาน
ก่อนในใจของเขาจะเร่าร้อนและนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ราวกับว่ามันยังสดใหม่ และเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่อึดใจที่แล้ว
…
!!!วึง วึง วึง โลกราวกับสั่นไหว
“ท่าน…” นางเงือกขาวผู้ไม่เปิดปาก แต่ตอนนี้นางกลับพูดออกมา สายตาของนางจ้องมองไปทางเซี่ยซีหานอย่างประหลาดใจ ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆ ไหลออกมา
เคอซวนตอนนี้หันไปทางเซี่ยซีหาน ที่ตอนนี้สองมือคล้ายปรากฏดาบแสงขนาดใหญ่ ฐานจับมันมีลักษณะยาวคล้ายจะเป็นคทาไม้ ซึ่งน่าจะมีรากฐานมาจากพลังธรรมชาติของเซี่ยซีหานในการสร้างขึ้น
ร่างกายของเซี่ยซีหานเรืองรองไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์อันประหลาด ทำเส้นผมเขาปลิดปลิวและดูสูงส่ง
ดาบนี้ถูกจับในท่าเตรียมพร้อมสังหาร
เสียงแผ่วเบาออกจากปากของเซี่ยซีหานดังเบาไม่หยุด เขาดูอ่อนแรง แต่คล้ายสูงส่งจนบางครั้ง แม้แต่ตัวเคอซวนยังรู้สึกต่ำต้อยเมื่อเทียบกับชายคนนี้ “ห้ามทำอะไรพวกเขา… ห้ามทำอะไรพวกเขา ข้าจะไม่ยอมให้ใครทำอันตรายพวกเขา”
ดวงวิญญาณนางเงือกขาวร่างนางสั่นระริก ความทรงจำตอนนางมีชีวิตคล้ายฉายเร็ว “ซือเชิน… ท่านซือเชิน ท่านกลับมาแล้ว ท่านกลับมาแล้วจริงๆ”
ดวงวิญญาณนางเงือกขาวพุ่งร่างเข้าหาเซี่ยซีหาน นางไม่มีจิตอาฆาตใดๆ ราวกับว่าสติแจ่มชัดประดุจตอนมีชีวิต สองดวงตานางร่ำไห้ ก่อนจะโบยบินไปสวมกอดร่างเซี่ยซีหาน
เคอซวนมองภาพที่เกิดขึ้นอย่างงงงัน ‘ซือเชิน’ คือใคร ทำไมนางเรียกเซี่ยซีหานว่า ‘ซือเชิน’
แล้วอยู่ๆ ร่างของเซี่ยซีหานก็คล้ายคลายสภาพอันสูงส่ง จนทำให้บรรยากาศรอบด้านที่สั่นสะท้าน จนคล้ายเกิดเป็นระลอกคลื่นหยุดลง
นางเงือกขาวกอดร่างของเซี่ยซีหานทั้งน้ำตา ก่อนนางจะเอียงคอมองเคอซวน และนางก็ถามเขาว่า “เจ้าคือใคร และเกี่ยวอะไรกับ ‘ซือเชิน’ ”
เคอซวนราวกับงงงันและเขาไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี ได้แต่สมอ้างว่าตัวเขาคืออาจารย์ของชายหนุ่มผู้นี้ และเขาก็ไม่รู้จักชายที่ชื่อ ‘ซือเชิน’ ชายหนุ่มที่ท่านโอบกอดอยู่ ข้ารู้จักเขาในชื่อ ‘เซี่ยซีหาน’
นางเงือกขาวคล้ายทวนคำว่า เซี่ยซีหานหลายครั้ง
จากนั้นก็กอดเซี่ยซีหานคล้ายนางพบเจอยอดบุรุษที่หลงใหล “ท่านแม่คิดถึงท่านเหลือเกิน ‘ซือเชิน’ ในที่สุดท่านก็กลับมา ท่านกลับมาหาพวกเราจริงๆ” ในระหว่างนี้ดวงวิญญาณเงือกขาว รับรู้ว่านางเป็นเพียงดวงวิญญาณที่ตายไปแล้ว และกลับมาที่โลกใบนี้ด้วยพันธนาการบางอย่าง นางไม่อาจจะรักษาสติได้นานนัก
นางจึงจ้องมองเคอซวนเป็นพิเศษ เพราะเขาเป็นเพียงชายที่อ่อนแอมากๆ ในสายตานาง
“ข้าจะมีสติได้อีกไม่นาน…”
เคอซวนตอนนี้ก้มหัวต่ำอย่างหวาดกลัว เขาจำต้องรับฟังนางอย่างตั้งใจ
“‘ซือเชิน’ คือ ‘ซือเชิน’ และจะเป็น ‘ซือเชิน’ ตลอดไป สาบานกับข้าว่า เจ้าจะปกป้องเขาด้วยชีวิตของเจ้า หรือเจ้าเลือกที่จะตาย”
‘เชี้ย’ คือคำที่เคอซวนร่ำร้องในใจ แต่ตอนนี้เขาดูจะไม่มีทางเลือก
ร่างเคอซวนสั่นเทา และเขาก็พูดว่าสัญญา
ดวงวิญญาณนางเงือกขาวยิ้ม ด้านหน้าของนางปรากฏวงเวทย์โบราณ ที่ดูบรรพกาลและสูงส่ง คำพูดของเคอซวนกลายเป็นตราประทับในดวงจิตของตัวเขา
กลางกายเคอซวนรู้สึกราวกับมีคนเอาเหล็กร้อนไปแนบกลางเครื่องในของเขา เขาทรมานจนต้องแผดเสียง
“เจ้าได้สาบานต่อหน้าข้าแล้ว และข้าก็ลงตราประทับของข้าไว้ที่เจ้า ‘ซือเชิน’ ตอนนี้อ่อนแอมาก เขายังไม่ได้ตื่นขึ้นโดยสมบูรณ์ ท่านแม่เฝ้ารอ ‘ซือเชิน’ มาตลอด แต่เขายังไม่อาจจะไปหาท่านแม่ได้ ไม่งั้นเขาจะถูกพวกหยาบช้าหลอกลวง พวกมันวางอุบายและเฝ้ารอ ‘ซือเชิน’ กลับไป”
“ตราประทับที่ข้ามอบให้เจ้าเป็นทั้งคำสาปและเกียรติของเจ้า เจ้าจะไม่มีวันทรยศ ‘ซือเชิน’ ได้ แต่ด้วยตราประทับที่ข้าทิ้งเอาไว้ มันจะช่วยให้เจ้าบรรลุสู่การเป็นผู้วิเศษที่แท้จริง ไม่ว่าจะเป็นอาณาจักรแห่งสัมผัส, อาณาจักรแห่งวิญญาณ, อาณาจักรแห่งดารา หรือแม้แต่การสร้าง ‘บัลลังก์’ ของตัวเอง เจ้าได้รับมรดกของข้า เจ้าจะมีความก้าวหน้าและตระหนักรู้พลังธรรมชาติ ที่ข้าเคยก้าวผ่านได้อย่างรวดเร็ว แต่เหนือกว่า ‘บัลลังก์’ ขึ้นไป มันขึ้นอยู่กับตัวเจ้าเอง ที่จะสวมมงกุฎนั้นได้หรือเปล่า นอกจากนั้นร่างวิญญาณภายในที่เสียหาย โชคดีที่เจ้ายังไม่ได้เป็นผู้วิเศษที่แท้จริง ข้าจึงซ่อมแซมให้เจ้าแล้ว ต่อจากนี้เส้นทางแห่งผู้วิเศษของเจ้า ข้าได้ช่วยถากถางให้ส่วนหนึ่งแล้ว ถือว่านี่คือรางวัลจากข้าเพื่อที่เจ้าจะได้ปกป้อง ‘ซือเชิน’ ด้วยชีวิตของเจ้า”
ดวงวิญญาณนางเงือกขาวดูอ่อนแรงลง นี่อาจจะเป็นเพราะนางใช้อำนาจของตัวเอง ไปกับการลงตราประทับในร่างเคอซวน
วันนี้คือวันที่นางคล้ายพูดมากที่สุดในชีวิตของนาง
“จงย้ำเตือน ‘ซือเชิน’ จงอย่าไว้ใจ ‘เทพเจ้าแห่งโชคชะตา’ จนกว่า ‘ซือเชิน’ จะได้สวม ‘มงกุฎแห่งเทพ’ ไม่มีใครมองปรารถนาแท้จริงของเขาออก และจงอย่าไปหาท่านแม่ของข้าราชินีแห่งเงือกขาว จนกว่า ‘ซือเชิน’ จะตื่นรู้ความจริงทั้งหมดด้วยตัวเอง ท่านแม่คิดถึง ‘ซือเชิน’ แต่ท่านแม่ได้ถูกกัดกร่อนจาก ‘หญิงต้นไม้ที่ไร้ยางอาย’ คำพูดของนางเป็นได้ทั้งความจริงและการโกหก ‘หญิงต้นไม้ที่ไร้ยางอาย’ ปลอมเป็นท่านแม่ และนางก็อยู่ในร่างท่านแม่ มีแต่ ‘ซือเชิน’ ที่ตื่นรู้โดยสมบูรณ์ ที่จะรู้ได้ว่าท่านแม่พูดความจริง หรือเป็น ‘หญิงต้นไม้ที่ไร้ยางอาย’ พูด”
“เมื่อถึงเวลาและ ‘ซือเชิน’ แข็งแกร่งมากพอ เจ้าจงบอก ‘ซือเชิน’ ท่านแม่ยังรักษาสิ่งนั้นไว้ให้ ‘ซือเชิน’ รอวันที่ ‘ซือเชิน’ จะกลับไปหานาง”
เคอซวนตอนนี้ในใจสั่นระริก ไม่รู้ว่าจะแบกรับความลับอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ไหวรึเปล่า แล้ว ‘ซือเชิน’ เป็นใคร มันอยากรู้เหลือเกินจนใจจะขาดอยู่แล้ว
ราวกับดวงวิญญาณนางเงือกขาวรู้ว่าเคอซวนคิดอะไร นางคล้ายตอบคำถามในใจของเคอซวนในทันที “วีรบุรุษผู้สังหารเทพ”
ใบหน้าเคอซวนตกตะลึง เหงื่อหลั่งอย่างไม่รู้สาเหตุทั่วตัว