“!!!ลูกแม่” หญิงมีสามีแผดเสียงร่างสั่น ตอนนี้นางทำอะไรไม่ถูก ร่างนางทรุดคุกเข่าขอร้องหลัวช่านจูนให้ปล่อยลูกชายของนาง เสียงคำว่า “ผู้อาวุโสช่างจูนท่านได้โปรดปล่อยลูกของข้า” ดังต่อเนื่องทั้งน้ำตา ทำให้หญิงมีสามีดูน่าสงสารจับใจนัก
เป็นตอนนี้แล้วที่หลัวช่านจูนยิ้มได้ มันราวกับปีศาจที่สามารถแสยะยิ้ม พร้อมพูดน้ำเสียงเปี่ยมสุขได้เมื่อเห็นสตรีทรมาน “ก้มหัวให้ข้าได้แล้วงั้นเหรอนางตัวดี นางแพศยาชั่วช้า ต่อหน้าข้าทำทีเป็นรักนวลสงวนตัว แต่พอลับหลังไม่อายฟ้าดินเปิดห้องอยู่เสพสมกับบุรุษ ภายในนั้นเจ้ากับมันคงสุขร่านกันไปถึงไหนต่อถึงไหน ร่างกายของเจ้าตอนนี้คงเต็มไปด้วยร่องรอยของไอ้บุรุษทรามนักรบเก้าดาบทองอะไรนั่นใช่ไหม!”
“ท่านอาวุโสช่านจูนท่านพูดเรื่องอะไร!” หญิงมีสามีรีบปฏิเสธ
แต่หลัวช่านจูนดูเหมือนจะไม่สนใจคำแก้ตัวของนางหญิงมีสามีที่กำลังจะพูดต่อ มันหยิบ ‘หัวกะโหลกสะกดวิญญาณ’ ที่มีอำนาจในการสะกดจิตออกมา
“ที่จริงข้าควรจะใช้สิ่งนี้กับเจ้า ควบคุมความนึกคิด แต่… แต่การขืนใจเจ้าโดยที่เจ้าไม่รู้สึกอะไรนั้น อาจจะทำให้ข้าไม่อาจจะระบายโทสะที่เก็บไว้ในใจได้ ข้ารังเกียจ รังเกียจสายตาของเหล่าคนที่ชอบดูถูกข้า และเจ้า… หลัวจื่อรั่ว เจ้าก็มีมันเหมือนสามีเจ้า และเจ้ารู้ไหมคนที่มองข้าด้วยสายตาเช่นนี้ สุดท้ายแต่ละคนมีจุดจบอย่างไร…” พูดจบหลัวช่านจูนหัวเราะไม่หยุด ก่อนที่เขาจะพูดว่า “!ตาย” ด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวเอียงคอ
หญิงมีสามีผงะ ร่างนางทรุดโน้มไปด้านหลังทันที
“ท่านหมายความว่าอย่างไร”
“คิกคิก นินางโง่ นิเจ้ายังไม่เข้าใจอีกงั้นเหรอ ข้าพูดว่า!ตาย ได้ยินไหมคำว่า!ตาย ใช่แล้ว! สามีของเจ้า! ข้าเป็นคนฆ่ามันกับมือเอง”
ร่างหญิงมีสามีตอนนี้นางตกอยู่ในอาการตกตะลึง ที่แท้สามีของนางก็ไม่ได้ตายเพราะภัยพิบัติธรรมชาติในการเดินเรือ แต่เป็นเดรัจฉานหลัวช่านจูนผู้เป็นลุงของตัวเองฆ่าเขา นางอยากถามหลัวช่านจูนว่าทำไมถึงทำเช่นนี้ แต่ดูเหมือนมันคงจะไม่มีวันได้คำตอบกับคนที่วิปลาสไปแล้วแบบนี้
หลัวช่านจูนโยนเด็กชายหลัวไห่ไปที่ลูกน้องของตนเอง พร้อมแผดเสียงกำชับว่า ให้ฆ่าเด็กชายหลัวไห่ได้ทันทีหากหญิงมีสามีกล้าฆ่าตัวตายหรือทำทีท่าขัดขืนต่อตัวมัน
หลัวช่านจูนยิ้มชั่วร้ายเลียริมฝีปาก ก่อนจะก้าวเข้าหาหญิงมีสามีพร้อมปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออก
เสียงหัวเราะเบาๆ ด้านหลังหลัวช่านจูนดัง เหล่าเดนมนุษย์กำลังร่วมหัวเราะหญิงมีสามี
หลัวช่านจูนมาถึงร่างหญิงมีสามี ที่ตอนนี้นางนั่งหลั่งน้ำตาสภาพคล้ายไร้ชีวิต หลัวช่านจูนใช้ลิ้นอันน่าขยะแขยงของมันเลียใบหน้าของนาง พร้อมสองมือดึงกระชากชุดสตรีของนาง
“!!!แม่ ท่านแม่ ปล่อยแม่ข้านะ” หลัวไห่เด็กชายส่งเสียงแผดดัง สองมือเด็กชายพยายามจะไขว่คว้าไปที่ตัวมารดา คนของชายน่าสมเพชหลัวช่านจูน มันอาจจะสันดานคล้ายนายของมัน มันจับใบหน้าของเด็กชายหันไปทางหลัวช่านจูน ก่อนโน้มใบหน้าแนบข้างหูเด็กชายและพูดน้ำเสียงวิปลาส
“ไอ้เด็กโง่จงดูไว้ซะ! ว่ามารดาเจ้านั้นจะพบเจอความสุขเช่นไรเมื่ออยู่ในมือนายของข้า จงดูว่ามารดาของเจ้านั้นแท้จริงเป็นหญิงแพศยาขนาดไหน ฮะฮาฮ่า”
“!อุบ ท่าน…แม่…” เสียงเด็กชายแผ่วลง เดรัจฉานชั่วช้าลูกน้องหลัวช่านจูน ทุบเข้าที่ท้องของเด็กชาย อาจจะเป็นเพราะมันเริ่มรำคาญเด็กชายที่ส่งเสียงร้องไม่ยอมหยุด
ค่ำคืนมืดมิด แม่ลูกตระกูลหลัวต้องพบเจอชะตากรรมเช่นนี้เหรอ
“!!!หลัวช่านจูน” เสียงกร้าวแกร่งที่แฝงอำนาจเผด็จการดัง ผู้คนขนลุกตั้งเกลียวในทันที
ไม่ใช่แค่หลัวช่านจูนที่ได้ยินเสียงนี้และสั่นกลัว แต่เหล่าลูกน้องเดนมนุษย์ก็ไม่ต่างกัน แม้ทุกคนต่างเป็นนักรบหกดาบชั้นดี
ร่างของเซี่ยซีหานเดินออกมาจากเงามืด ที่เอวมือข้างหนึ่งเขาจับดาบที่ยังไม่ออกจากฝักไว้
เซี่ยซีหานเดินก้าวช้าราวกับราชสีห์ที่เดินตะคุ่มๆ พร้อมกระโจนเข้าหาเหยื่อ มันดูน่าหวาดกลัว
“เจ้าจะทำอะไรหลัวช่านจูน”
“เจ้า… เจ้าคือนักรบเก้าดาบคนนั้น” น้ำเสียงของหลัวช่านจูนแฝงความไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น เขาไม่คาดคิดว่าจะเห็นเซี่ยซีหานที่นี่ เพราะที่นี่คือ สถานที่ของ ‘ตำหนักเรือทองคำ’ ไม่มีใครไม่รู้ว่าหากใครกล้าบุกรุกที่นี่ ย่อมมีแต่ความตายเท่านั้น เมื่อหลัวช่านจูนคิดได้แบบนี้ มันก็คิดใช้สิ่งนี้ข่มขู่เซี่ยซีหานชายที่ก้าวเดินออกมาจากความมืดพร้อมหมอกควันประหลาด
แต่หลัวช่านจูนยังไม่ทันพูดกล่าวอะไร
หนึ่งก้าวของเซี่ยซีหานสืบเท้าไปด้านหน้า หนึ่งดาบตวัดเร็วจนปลายดาบชี้ฟ้า ปราณดาบที่รวดเร็วและแหลมคมตัดเฉียง เรือนด้านหลังของหลัวช่านจูนเกิดเสียงระเบิดพร้อมปรากฏเส้นตัดกรีด เสียงอาคารค่อยๆ เคลื่อนตัวจากรอยตัดดัง ก่อนมันจะถล่มลงมา
ปราณดาบนี้ครอบงำผู้คนที่ได้เห็นอย่างสมบูรณ์ ร่างหลัวช่านจูนถูกสะบั้นขาดครึ่ง ส่วนที่มีศีรษะกรีดร้อง ก่อนอีกดาบจะตามและตัดคอมันในพริบตา
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วนัก
ไม่กี่อึกใจก็ฆ่าคนได้
เหล่าลูกน้องของหลัวช่านจูนสั่นกลัว พวกเขารีบพูดว่า เจ้า… เจ้ามันบ้า… เจ้ารู้หรือไม่! ท่านหลัวช่านจูนคือคนของใคร และหากเจ้าฆ่าเขา เจ้า… เจ้าจะต้อง…
เหล่าเดนมนุษย์พยายามพูดสิ่งที่มันคิดว่าจะทำให้เซี่ยซีหานหวาดกลัว แต่ตอนนี้เซี่ยซีหานไม่สนใจ เขาตวัดดาบเร็วอีกครั้ง โดยคนทั่วไปแทบไม่อาจจะมองเห็นกระบวนท่า
เมื่อมองดูไปที่เซี่ยซีหานอีกครั้ง ดาบถูกขยับเก็บ ร่างผู้ติดตามของหลัวช่านจูนสี่คน ซึ่งทั้งหมดคือนักรบหกดาบ ร่างพวกเขาไร้ศีรษะในทันที พร้อมๆ กับการเก็บดาบของเซี่ยซีหาน
ปราณดาบของเซี่ยซีหานเร็วเกินบรรยาย
และเมื่อเดนมนุษย์ตายลง ร่างล้มนอนแนบพื้นพร้อมกองเลือด
“อาจารย์” เสียงเด็กชายแผดดังร้องไห้ ก่อนรีบเอาสองมือเช็ดน้ำตา
หญิงมีสามีคล้ายอยู่ในภวังค์ นางแทบไม่เชื่อว่า อยู่ๆ เซี่ยซีหานจะปรากฏตัวที่นี่ได้ อึดใจต่อมานางก็คิดได้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นอาจจะนำปัญหามาให้เซี่ยซีหาน นางจึงรีบร้อนจะพูดอะไรบางอย่าง โดยที่นางแทบจะลืมตัวไปแล้วว่า ตอนนี้สภาพของตัวนางเองอยู่ในสภาพไม่ควรมองเท่าไหร่นะ ท่อนบนของนางเปลือยเปล่า
“ท่านอาจารย์หลิวหยาง ท่านต้องรีบไปจากที่นี่นะเจ้าคะ ไม่งั้น…” หญิงมีสามียังไม่ทันพูดจบ เซี่ยซีหานพายมือเบาๆ รากไม้ก็ร้อยรัดร่างนาง ดอกไม้มากมายผลิบานกลายเป็นเสื้อผ้าปกคลุมร่างกายให้นาง
จนหญิงมีสามีจึงรู้ตัวว่า ตอนนี้สภาพนางไม่น่ามองเท่าไหร่ แก้มนางแดงเชียว นางพบว่าท่านอาจารย์หลิวหยางช่างอ่อนโยนและใส่ใจสตรีเช่นนางนัก
เซี่ยซีหานก้าวเท้าเข้าหาหญิงมีสามีและบุตรชาย เขามีรอยยิ้มจางๆ ประดับ ก่อนพูดคลายความวิตกให้กับนาง “เจ้าอย่าได้กังวล ข้าไม่ได้บุกมาที่นี่อย่างไม่รู้ความ และหลัวช่านจูนก็ไม่ได้ตายเพราะข้านักรบผู้ใช้ปราณพลัง”
หญิงมีสามีคล้ายไม่เข้าใจสิ่งที่เซี่ยซีหานพูดมากนัก แต่อึดใจต่อมานางก็เห็นร่างของหลัวช่านจูนและคนของมันถูกฉีกกระชากด้วยรากไม้ มวลแมกไม้ที่น่ากลัวปกคลุมรอบบริเวณ
ผู้วิเศษคือคำที่ออกจากปากหญิงมีสามีเบาๆ
ตอนนี้หญิงมีสามีเข้าใจแล้วว่า คำพูดของเซี่ยซีหานหมายความว่าอะไร
เซี่ยซีหานรีบบอกให้หญิงมีสามีและลูกเข้าไปในบ้าน และทำเป็นว่าไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นใดๆ พร้อมตัวเขาบอกนางว่า เขาจะไปจัดการขยะในบ้านของเจ้าให้ แน่นอนว่าสิ่งที่เซี่ยซีหานพูดคือ เหล่าลูกน้องที่ขายเจ้านายตัวเองของหญิงมีสามี ก่อนมาที่นี่เซี่ยซีหานก็เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างแล้ว
ด้วยความที่ต้นไม้อยู่ๆ ก็งอกเงยจำนวนมากที่นี่ มันเรียกสายตาของทุกคน ลูกน้องของหญิงมีสามีวิ่งเข้ามาภายในและเขาก็ได้เห็นเซี่ยซีหานในร่าง ‘หลิวหยาง’ ยืนอยู่ คนเหล่านี้จำเซี่ยซีหานได้ ดาบของเซี่ยซีหานตวัดตัดร่างของพวกมันเร็ว การลงมือของเซี่ยซีหานต่อพวกคนเลวทรามไม่มีคำว่าปราณี
‘…ข้าเกือบมาที่นี่ไม่ทัน’ เซี่ยซีหานพูดกับตัวเองในใจเมื่อฆ่าทุกคนเสร็จ ตอนนี้ตัวเขารู้สึกอื้ออึงนิดๆ เขาไม่ได้อยากปรากฏตัวและฆ่าทุกคนแบบนี้ นี่ไม่ใช่สไตล์การทำงานของตัวเขา! แต่ทำไมเซี่ยซีหานถึงปรากฏตัวคล้ายล่าช้าและอยู่ในสภาพเช่นนี้
เรื่องนี้เซี่ยซีหานก็ไม่ได้เตรียมใจเช่นกัน นั่นเพราะ… อยู่ๆ เขาก็คล้ายคนดวงตกทำอะไรก็ซวยไปหมด
ใช้พลังเล่นแสงของเคอซวน แต่ดันเดินสะดุดขาตัวเองและพบกับผู้วิเศษอาณาจักรแห่งสัมผัสเขาพอดิบพอดี โชคดีที่ตอนนั้นสติปัญญาของเซี่ยซีหานเฉียบขาด เขาเปลี่ยนใบหน้าของตัวเองจากคนหน้าโฉดนักดาบ ‘หลิวหยาง’ กลายเป็นชายแก่ถือคฑา
จากนั้นก็ร่ายเวทย์ใช้พลังวิเศษต่อสู้กับผู้วิเศษอาณาจักรสัมผัส ของคน ‘ตำหนักเรือทองคำ’ และด้วยฝีมือที่เหนือกว่า เซี่ยซีหานก็จัดการผู้วิเศษคนนั้นไม่ยาก แต่เขาก็ไม่ได้ฆ่าผู้วิเศษคนนั้น
เพียงแต่หลังจากหลบหนีโดยใช้การเล่นแสงหายตัวอีกครั้ง เจ้ากรรมคนดวงซวย เซี่ยซีหานเดินเข้าโค้งดันไปชนกับนักรบหกดาบเจ็ดดาบอีกกลุ่มใหญ่ ที่นี้ก็จำต้องต่อสู้อีกครั้ง จับไอ้พวกนี้มัดบ๊ะจ่างด้วยพลังวิเศษธาตุไม้ เสียเวลาไปอีกครู่ใหญ่
กว่าจะมาถึงก็เห็นฉากบัดซบที่ไอ้หลัวช่านจูนจะขืนใจหญิงมีสามีแล้ว สิ่งนี้ทำให้เซี่ยซีหานโกรธมาก
แต่โชคดีที่เขายังมีสติจัดการทุกอย่างอย่างแนบเนียน ทำให้เหตุการณ์วุ่นวายนี้เป็นปัญหาของผู้วิเศษลึกลับที่เขานั้นปลอมตัวขึ้นมา ไม่ใช่ตัวเขาทำ!!!
ในตอนนี้เซี่ยซีหานหยิบเหรียญอาคมเพื่อความไม่ประมาท เขาจำเป็นต้องป้องกันไม่ให้ผู้วิเศษคนใดสืบมาถึงตัวเขา คนเหล่านี้อาจจะมีพลังวิเศษเกี่ยวกับการทำนายเรื่องโชคชะตา เซี่ยซีหานจำต้องป้องกันไว้ก่อน เคอซวนเคยสอนเซี่ยซีหานเรื่องนี้
พลังวิเศษ ‘ดินแดนแห่งความฝัน’ นับว่าดีที่สุด เซี่ยซีหานจำลองภาพมายาตรงนี้ขึ้นใหม่ ฉากการฆ่าหลัวช่านจูนจากตัวเขาที่ใช้ดาบ กลายเป็นการฆ่าโดยพลังของผู้วิเศษลึกลับที่เขาปลอมตัว