2 ปีผ่านไป
—–
– [เซี่ยซีหานผู้วิเศษระดับ 2 ขั้น 3 “ชื่อทางการผู้ฝึกหัดขั้น 3”] –
– [ทักษะแห่งดิน ระดับ 3 : 59.4% / ทักษะแห่งไม้ ระดับ 2 : 01.14%] –
– [โอน่า : 2150.5 หน่วย] –
– [องค์ปัญญา : 379 หน่วย] –
– [ศักยภาพร่างกาย : 459 หน่วย] –
– [อายุขัย: 37 ปี 94 วัน] –
—–
“ซีหานตรงนี้ขอถ่านเติมไฟอีกเร็ว!!”
“ขอรับ!!!”
“ซีหานของน้ำสามถัง ตรงนี้น้ำระอุจนระเหยไปเกือบหมดแล้ว”
“ขอราาาาาาาาบ!!!”
“ซีหานข้าต้องการเหล้าสองขวด”
“ขอราาาบ”
“ซีหาาาานรีบไปจองคิว จองคิว นางยวนใจเบอร์ 888 ให้ข้าด้วย อย่าให้ใครได้ซ่ำนางก่อนข้า รีบไป!!! วิ่ง!!!”
“ขอราาาาาาาาาาาาบ”
เซี่ยซีหานในอายุ 12 ปี มันวิ่งทำงานในเหมืองและโรงหลอมราวกับทาส ทุกคนใช้งานมันได้ แต่เซี่ยซีหานไม่เคยบ่น นี่คือชีวิต และด้วยการที่เป็นคนว่าง่ายใช้งานง่าย ณ ป้อมปราการยุทธภัณฑ์ขาวแห่งนี้ คนส่วนใหญ่จึงเอ็นดูเซี่ยซีหานเป็นพิเศษ
ไอ้เด็กหน้าดำที่ทุกคนไม่เคยเห็นหน้าขาวๆ ของตัวมันเลยในตลอดสองปี
จนแม้แต่ตัวเซี่ยซีหานเอง ทุกวันนี้ก็แทบไม่รู้ว่าตัวเองมีหน้าตาอย่างไร แต่ละวันหมดไปกับการทำงานและการฝึกฝนโอน่า เซี่ยซีหานไม่ต้องการออกจากป้อมปราการยุทธภัณฑ์ขาวแห่งนี้ ยิ่งตัวมันใช้ชีวิตในโลกนี้มานานเท่าไหร่ มันก็ยิ่งรู้ว่าโลกใบนี้โหดร้าย
ในป้อมปราการทุกๆ หนึ่งถึงสองเดือนจะมีข่าวคนในป้อมตาย ไม่ว่าจากสัตว์ปีศาจ หรือเพราะเหล่าโจรป่า ทำให้เซี่ยซีหานรับรู้ว่า โลกใบนี้เหลวแหลกและโหดร้ายเพียงไร มันมีคนตายแทบจะทุกวัน
แม้จะมีระบบปกครองและทหาร แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะทั่วถึง อาณาจักรหมีขาวแดนเหนือ อาณาจักรชั้นหนึ่ง ตอนนี้กำลังมีสงครามกับอาณาจักรใกล้เคียง ดังนั้น คนตาย คนไร้บ้าน จึงมีมากมายเหลือเกิน
ดังนั้น หากใครไม่อยากตาย ก็จำเป็นต้องเป็นคนที่มีประโยชน์
…
ในห้องทำงานบนป้อมปราการชั้นบนสุด
ถางอี้นายแห่งป้อมปราการยุทธภัณฑ์ขาว มองทอดสายตาลงมาพร้อมกับเจียตัวที่ยืนอยู่ข้างๆ
“เจียตัวเจ้าตัดสินใจแน่แล้วนะ”
“แน่นอนนายท่าน…ข้าคิดดีแล้ว ซีหานเด็กดีเหมาะสม ข้ามองเห็นแววของเขา เขาสามารถเป็นนายช่างที่ยิ่งใหญ่เช่นข้าได้ แม้เขาจะยังอายุน้อยไปบ้าง แต่ทักษะการตีเหล็กและงานช่างหลอมก็ไม่ได้เกี่ยวกับอายุ แต่มันอยู่ที่ร่างกาย ซีหานแม้อายุ 12 ปี แต่มันก็เริ่มที่จะตัวใหญ่เท่าผู้ใหญ่แล้ว ถึงจะผอมบางไปนิด แต่ถ้ามันได้กลายเป็นช่างหลอม มันจะมีเงินพอซื้อของดีๆ กิน ตัวมันจะใหญ่ขึ้นและเป็นช่างหลอมที่แข็งแกร่งเช่นข้าได้”
“งั้นรึ…ฮะฮาฮา” ถางอี้หัวเราะ พลางมองไปที่ซีหานที่วิ่งวุ่นทำงานจากบนปราสาท ตอนนี้มันกำลังวิ่งไปจองตัวโสเภณีให้ช่างหลอมผู้หนึ่ง สองปีมานี้ถางอี้ก็ได้เห็นการทำงานหนักของเซี่ยซีหานเช่นกัน และเพราะแบบนั้นถางอี้จึงเห็นแวว ไม่ใช่เรื่องความฉลาดหากแต่เป็นความอุตสาหะที่น่าสนับสนุน “งั้นดี…ให้คนไปเรียกมันมาหาข้า”
เจียตัวยิ้ม เซี่ยซีหานได้รับการยอมรับและเดินอยู่บนเส้นทางแห่งช่างแล้ว
…
เซี่ยซีหานเดินปัดฝุ่นถ่านและพยายามจัดแต่งทรงผม ในฐานะคนที่เคยผ่านการสมัครงานมาก่อน มันรู้สิ่งสำคัญในการได้งานดี นั่นคือบุคลิกภาพ
แต่น่าเสียดาย ไม่ว่าเซี่ยซีหานจะพยายามให้ตัวเองดูดีเท่าไหร่ แต่ใบหน้าดำถ่านและชุดที่มีแต่คราบเขม่าควัน ก็ไม่อาจจะออกไปจากตัวได้ มันไม่ต่างกับขอทาน แต่แน่นอนนี่เป็นลักษณะพื้นฐานของแรงงานระดับต่ำของที่นี่อยู่แล้ว
เซี่ยซีหานยังดูดีกว่าหลายคน เพราะเจียตัวมันหาเสื้อผ้าใหม่และอาหารดีๆ ให้กินอยู่บ่อยๆ มันจึงไม่โทรมถึงขีดสุด
“นายป้อมข้าน้อยผู้เยาว์เซี่ยซีหานมาแล้วขอรับ” เซี่ยซีหานตะโกนน้ำเสียงนอบน้อมจากหน้าประตูใหญ่ด้านนอกห้อง
“เข้ามา”
เซี่ยซีหหานเดินเข้าไปภายใน นี่เป็นครั้งที่สองที่มันได้มาที่แห่งนี้ เจ้านายแห่งป้อมปราการยุทธภัณฑ์ขาวถางอี้ นั่งมองเซี่ยซีหานจากโต๊ะทำงาน ด้านข้างมีนายช่างใหญ่เจียตัวนั่งอยู่ข้างๆ
“ซีหานเจ้าอยากเป็นช่างหลอมของพวกเราไหม”
นัยน์ตาของเซี่ยซีหานปรากฏประกายราวกับได้รางวัลออสก้า ประกายตามีความชื้นแฉะ ก่อนมันจะหันไปทางเจียตัว ปากมันสั่นระริก
“ดีใจมากสินะเด็กดี” เจียตัวพูดก่อนจะเอามือเช็ดไปที่หางตาตัวเอง สองปีแล้วเด็กน้อยอยู่กับมัน เซี่ยซีหานเด็กน้อยก็คล้ายกับลูกชายของมัน พ่อที่ได้เห็นลูกชายของตัวเองก้าวหน้ามีความสุขแบบนี้เองเจียตัวพึ่งเข้าใจ
ถางอี้พูดต่อโดยไม่รอให้เซี่ยซีหานตอบรับ สายตาของไอ้เด็กเวรได้บอกทุกสิ่งแล้ว
“ซีหานเด็กดี เจียตัวได้แนะนำเจ้ากับข้า เขาเห็นความพยายามจากการอุตสาหะอันยิ่งยวดของเจ้า งานช่างหลอมต้องการคนแบบนี้ แม้เจ้าจะเยาว์วัยไปบ้าง แต่การได้เรียนรู้ตั้งแต่ยังเด็กจะทำให้หัวใจเจ้ากล้าแข็ง แล้ววันหนึ่งเจ้าจะกลายเป็นนายช่างผู้ยิ่งใหญ่ เมื่อเจ้าได้เป็นนายช่างแล้ว ข้าก็จะไม่กดค่าแรงของเจ้าทุกเดือน เจ้าจะได้รับ 1 บูลนี่และอีก 500 เหรียญเหล็ก บ้านหนึ่งหลัง แต่ถ้าหากเจ้ายังอยากอยู่กับนายช่างใหญ่เจีย เจ้าก็สามารถปลูกบ้านอยู่ใกล้ๆ หรือขออยู่กับนายช่างในบ้านได้เหมือนเดิม แต่สิ่งหนึ่งที่เจ้าต้องรู้ เมื่อเจ้าเป็นนายช่างและมีรายได้ของตัวเองแล้ว ภาษีส่วยของอาณาจักรนั้นมีค่าใช้จ่ายที่ 10 บูลนี่ต่อปี ทางป้อมปราการจะไม่จ่ายให้เจ้าอีก”
“แน่นอนด้วยเงินเดือนเจ้าจะมีพอจ่ายมันแน่ แต่รายได้ของนายช่างไม่ได้มีแค่นั้น ทุกๆ สิบเปอร์เซ็นต์ของอาวุธหรือยุทธ์ภัณฑ์ที่เจ้าหลอมสำเร็จแล้วมีคนซื้อมัน เจ้าจะได้ส่วนต่างจากตรงนี้ด้วย หากเจ้าเป็นนายช่างที่ยิ่งใหญ่ส่วนต่างอาจจะเพิ่มขึ้นไปอีก อย่างเช่น นายช่างใหญ่เจียเขาได้เงินถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์ของราคาอาวุธที่หลอมได้ นี่คือมาตราของนายช่างผู้เชี่ยวชาญ ซีหานเจ้าตัวน้อยข้าหวังว่าวันหนึ่งเจ้าจะเป็นนายช่างที่ยิ่งใหญ่และดีเช่นเจียตัว แต่ตอนนี้เจ้าคงต้องเริ่มเรียนรู้พื้นฐานงานช่างหลอมเสียก่อน นอกจากนั้นต่อจากนี้ไป เจ้าไม่จำเป็นต้องรับใช้ใครอีก อย่าลืมเจ้าก็เป็นนายช่างเช่นกัน”
พูดจบนายป้อมถางอี้ก็หยิบเข็มกลัดอันหนึ่งออกมา มันเป็นรูปค้อนและมีป้อมปราการยุทธภัณฑ์ขาวอยู่ด้านหลัง สิ่งนี้เป็นทั้งป้ายบอกตำแหน่งและโทเคนบอกฐานะ
นายช่างในป้อมยุทธภัณฑ์ขาวมีสถานะดีกว่าคนทั่วไป ที่มีอยู่ราวๆ หนึ่งพันคนในป้อมปราการ เพราะนายช่างคือตัวสร้างรายได้สูงสุดให้กับป้อมปราการแห่งนี้
“ขอบคุณท่านลุงเจียตัว” ปัจจุบันเซี่ยซีหานเรียกเจียตัวไม่ต่างกับญาติตัวเอง เจียตัวรักซีหานมันจึงให้เซี่ยซีหานเรียกตัวเองแบบนี้
ร่างใหญ่ของเจียตัวเดินเข้ามากอดซีหาน มันดีใจมาก
“ทั้งหมดก็เพราะความอุตสาหะของเจ้าซีหานเด็กดี ตอนนี้เจ้าได้เป็นนายช่างแล้ว เจ้าสามารถมีบ้านของตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าก็อยู่บ้านข้าเหมือนเดิมได้นะ”
เซี่ยซีหานไม่รีบตอบเจียตัว หากแต่ในใจแสยะยิ้ม มันรอคอยวันนี้มานานแล้ว
เจียตัวนั้นกรนดังราวฟ้าถล่ม มันต้องนอนเอามือปิดหูทรมานมาสองปี โชคดีที่ได้เริ่มต้นเส้นทางผู้วิเศษ ดังนั้น การนอนน้อยจึงไม่ใช่ปัญหา
‘เจียตัวเอ็งอยากให้ข้าอยู่ด้วยงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ กร๊าก กร๊าก กร๊าก บิดาไม่ต้องทนนอนฟังเอ็งกรนอีกต่อไปแล้ว กร๊าก กร๊าก กร๊าก’ แม้เซี่ยซีหานจะคิดในใจเช่นนี้ แต่เวลามันพูดกับเจียตัวมันกลับแสดงสีหน้าสีตาเป็นเด็กดีได้สมจริง
“ขอบคุณท่านลุงเจีย แต่ซีหานอยากเติบโต อยากเป็นผู้ใหญ่ที่แข็งแกร่งเช่นท่าน ข้าควรมีเส้นทางของตัวเอง นอกจากนั้นตอนนี้ ก็ใกล้จะเข้าสู่ฤดูหนาวอีกแล้ว พี่สาวหวาเหวินจะกลับมาทำงานที่ป้อม ข้าไม่อยากอยู่รบกวนความสุขของท่าน”
ครู่สั้นใบหน้าของเจียตัวแดง ก่อนมองไปทางนายป้อม
ทุกคนรู้ว่าเจียตัวรู้สึกอย่างไรกับหวาเหวิน