กลางแดนหิมะอันขาวโพลน
!!!ฟับ ฟับ ฟับ เสียงขวานแหวกอากาศดังต่อเนื่อง
ซีหานร่างเด็กกอดคอเจียตัวแน่น ในขณะที่มือของเจียตัวสองข้าง ฟันขวานสับใส่หมาป่าตัวแล้วตัวเล่าอย่างโหดร้ายและชำนาญ โชคดีที่พวกนี้ไม่ใช่สัตว์ปีศาจ
ความหมายในโลกใบนี้ของปีศาจคือ สัตว์ที่ได้รับพลังอันชั่วร้าย สัตว์ปีศาจคือสัตว์ที่มีพลังวิเศษ ปกติพวกมันไม่ได้หายาก แต่ก็ไม่ได้มีจำนวนมากมาย ที่ป้อมปราการยุทธ์ภัณฑ์ขาวในหนึ่งปี พบพวกมันได้หนึ่งถึงสองครั้ง แต่ถ้าเดินลึกเข้าไปในดินแดนต้นไม้ดำที่อยู่ไกลออกไป ที่นั่นจะมีพวกสัตว์ปีศาจจำนวนมาก โชคดีทุ่งต้นไม้ดำกับปราการยุทธภัณฑ์นั้น ห่างไกลกันนับร้อยกิโล จึงไม่ใช่สิ่งที่เซี่ยซีหานและเจียตัวต้องกังวลในการเดินทาง
และทำไมเซี่ยซีหานถึงมาอยู่ที่นี่กับเจียตัว
แน่นอนว่านี่เกี่ยวข้องกับซีหาน
“เด็กดีเป็นไงเจ้ากลัวหรือไม่” พูดจบเจียตัวก็หัวเราะ คล้ายโอ้อวดความสามารถของตัวเอง โยนขวานด้ามหนึ่งหมุนไปมาบนมือ ขวานนี้เต็มไปด้วยเลือดสด เพราะพึงสับหัวหมาป่าไปหลายตัว
“ไม่ขอรับ มีท่านลุงอยู่ซีหานไม่กลัว” เซี่ยซีหานแม้จะพูดแบบนี้แต่ในใจกับกรีดร้อง มันหวาดกลัวถึงที่สุด
หมาป่าตัวแล้วตัวเล่ากระโจนเข้าหาตัวมันกับเจียตัว ราวกับผีดิบในวอล์กกิงเดด ‘มารดาเอ็งเถอะ ไอ้พวกหมาบ้า พวกเอ็งไม่กลัวตายเลยเหรอ พุ่งเข้ามายังกับเป็นซอมบี้ ส่วนเอ็งไอ้หนวด อย่าหมุนตัวบ่อยได้รึเปล่า บิดาโคตรจะเวียนหัว’
ซีหานบ่นเจียตัวอย่างเสียหายในใจ แต่ภายนอกก็ยังพูดอย่างดีกับเจียตัวอยู่เสมอ ช่างน่าสงสารเจียตัวที่ไม่รู้ว่าบนหลังของตัวเองนั้น แท้จริงคือไอ้เด็กเวรที่เก่งแต่เสแสร้ง
เจียตัวสับร่างหมาป่าตัวแล้วตัวเล่า เจียตัวแข็งแกร่ง แข็งแกร่งอย่างที่ซีหานไม่เคยเห็น
“ท่านลุงเจีย ท่านแข็งแกร่ง ทำไมท่านถึงแข็งแกร่งแบบนี้” ซีหานถามอย่างใคร่รู้ด้วยน้ำเสียงใสซื่อ
“นี่มันจะแข็งแกร่งอะไรซีหาน ที่เจ้าเห็นนี่แสนธรรมดา ตัวข้าเจียตัวนั้นอาจจะแค่ดีกว่าคนอื่นนิดหน่อย ข้าเคยเดินบนเส้นทางของนักรบ และนั้นทำให้ร่างกายของข้าแข็งแกร่งกว่าคนอื่นอยู่บ้างเล็กน้อย แต่เมื่อเทียบกับนักรบที่แท้จริง ข้าไม่นับเป็นตัวอะไรเลย”
“ท่านลุงเส้นทางของนักรบคืออะไร”
“ในตอนที่ข้าเป็นทหารรักษาเมืองพวกเรามักบอกว่านี่คือเกียรติยศ แต่เมื่อเวลาล่วงผ่าน ข้าคิดว่ามันน่าตลก มันคือการฝึก ฝึก และก็ฝึกอย่างบ้างคลั่ง ข้ามีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ แต่ข้าก็มารู้ความจริงทีหลังว่า แท้จริงแล้วเส้นทางนักรบนั้น คือการกินเนื้อปีศาจและสิ่งที่เรียกว่าโอสถ บวกกับการฝึกฝนที่ทรมานตัวเองมากๆ ซีหานเจ้าสนใจเหรอ”
มุมปากเซี่ยซีหานกระตุก เส้นทางแบบนี้ไม่เหมาะกับคนที่มีนิสัยดุจตัวมอดในถังข้าวสารเช่นมัน เซี่ยซีหานรักในความขี้เกียจและชอบนอน แต่ให้ตายเถอะ สองสิ่งนี้คือสิ่งที่ในชีวิตของมันไม่เคยมี
แต่ในระหว่างที่เจียตัวพูดถึงเส้นทางนักรบ เซี่ยซีหานก็นึกถึงบางอย่างในโลกเก่าของมัน
“มันคือการฝึกวรยุทธ์เหรอท่านลุง”
เจียตัวขมวดคิ้วย่นเข้าหากันนิดหน่อย ก่อนจะคิดอะไรออก เจียตัวหัวเราะก่อนตอบเซี่ยซีหาน
“ฮะฮาฮา ข้าก็ว่าคุ้นๆ กับคำนี้ ใช่แล้วนี่คือการฝึกวรยุทธ์ แต่พวกเราแดนเหนือไม่มีใครเรียกมันว่าการฝึกวรยุทธ์หลอกนะ คำพูดแบบนี้มันเป็นคำเรียกเส้นทางนักรบที่เจ้าพวกทวีปใหญ่เรียกกัน พวกเราทวีปเหนือไม่นิยมเรียกแบบนั้นหรอก ซีหานเจ้าได้ยินคำนี้มาจากที่ไหน ครอบครัวเจ้าที่ตายนะเหรอ”
นัยน์ตาเซี่ยซีหานเป็นประกายก่อนจะตอบรับว่าอืมๆ อย่างขอไปที โลกแฟนตาซีมันต้องแบบนี้ มันต้องมีเส้นทางการฝึกวรยุทธ์สิ เซี่ยซีหานฝันที่จะเป็นจอมยุทธ์ที่โบยบินได้ในโลกใบนี้ มันคงเท่ห์น่าดู
แต่เซียซีหานอาจจะไม่รู้ การฝึกวรยุทธ์ในโลกนี้กับความคิดของมัน อาจจะต่างกันอยู่ไม่น้อย
เจียตัวไม่ได้อธิบายอะไรกับเส้นทางนักรบมากนัก เพียงแต่บ่นๆ ว่า เส้นทางนี้ยากลำบาก แม้แต่ตัวเองก็ไม่สามารถอดทนกับมันได้ สุดท้ายก็กลายมาเป็นช่างยุทธภัณฑ์หลอมอาวุธอยู่ที่แดนเหนือ
…
“ถึงแล้ว” เจียตัวพูด
ซีหานมาถึงต้นใหญ่ต้นหนึ่ง เมื่อมองดูจากภายนอกมันเป็นต้นไม้หนาใหญ่ราวกับบ้านเล็กๆ หลังหนึ่ง แต่ต้นไม้ใหญ่นี้ไม่มีใบไม้ใดๆ อีกต่อไปแล้ว ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะที่นี่หนาวจับใจ มองดูต้นไม้ใหญ่นี้ดีๆ มันมีประตูด้วย
“เคอซวน เคอซวน เคอซวนเจ้าอยู่รึเปล่า” เจียตัวพูดเสียงดังพร้อมเดินไปทุบบริเวณที่เซี่ยซีหานคิดว่าเป็นประตูไม้ เจียตับทุบประตูอย่างไม่เกรงใจ
“เจียตัว…” เสียงแหบพร่าดัง พร้อมปรากฏชายชราออกมา
ความประทับใจแรกของเซี่ยซีหานต่อชายที่ชื่อว่าเคอซวนคือ ความแก่หงำเหงือก เส้นผมขาวยาว ใต้ตาดำ ปากซีด ดูๆ ไปนึกว่าคนแก่ที่กำลังจะตาย
“ซีหานนี่คือเคอซวน เขาเป็น ‘นักวิจัย’ ที่มากประสบการณ์ที่สุดของละแวกนี้ นักวิจัยขั้น 5 อีกก้าวเดียวเขาก็จะได้เป็นผู้วิเศษ ซึ่งข้าต้องเรียกท่าน แต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีวันทำได้แล้ว ฮะฮาฮา” เจียตัวหัวเราะดัง
แต่เคอซวนดูจะไม่ถือสา เพียงแต่ทำหน้าเซ็งและหงุดหงิดเล็กน้อย
“เจ้ามีอะไรเจียตัว”
“นี่คือซีหานหลานข้า ข้ารับเลี้ยงดูเขา เซี่ยซีหานเป็นเด็กดีมาก และข้าอยากช่วยเขา” เจียตัวพูดพร้อมเอาร่างซีหานลง นัยน์ตาของเคอซวนปรากฏวงเวทครู่สั้นก่อนจะหายไป
“เจ้าเด็กคนนี้ถูกคำสาปของปีศาจนิ เจ้าต้องการให้เขาเป็นผู้วิเศษเพื่อรักษาคำสาปสินะ แต่ไอ้โง่เจียตัว เจ้าก็รู้เส้นทางผู้วิเศษต้องการผู้มีองค์ปัญญาเพื่อตระหนักรู้ในพลังแห่งธรรมชาติและกฎอันยิ่งใหญ่ หากนี่เป็นหลานเจ้าจริงๆ ข้าคิดว่า เจ้าควรไปเตรียมโลงศพให้มันมากกว่า หรือหาทางเดินทางไปที่อาณาจักรระดับสอง พามันไปหาผู้วิเศษที่แท้จริง ที่ชำนาญเวทชำระล้าง ไม่ใช่มาหาข้า”
เจียตัวหัวเราะอย่างไม่ไยดี
“หลานข้าคนนี้ฉลาดและเป็นเด็กดี เคอซวนเจ้าก็รู้การเดินทางไปอาณาจักรระดับสองนั้นเสียเวลามากและต้องพบกับอันตรายไม่น้อย อายุของซีหานอาจจะอยู่ได้ไม่กี่ปี การเดินทางไกลอาจจะทำให้เขาตายก่อน เคอซวนเจ้าไม่ต้องพูดมาก ข้าเคยช่วยเจ้าหลอมอุปกรณ์ของนักเล่นแร่แปรธาตุไปหลายชิ้น เจ้าสัญญาว่าถ้าข้าสร้างไอ้สิ่งยุ่งยากพวกนั้นให้เจ้า เจ้าจะช่วยเรื่องสำคัญข้าเรื่องหนึ่ง ตอนนี้ข้าพาหลานข้ามา เหลือรูนดีๆ ให้เขา แล้วช่วยให้เขาได้เป็นผู้วิเศษที่ยิ่งใหญ่ที”
เจียตัวพูดเสียงดังราวกับกำลังจะบอกว่า ซีหานเด็กน้อยหลานของมันคนนี้คือผู้ที่จะได้กลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในอนาคต อีกหน่อยมันต้องอนาคตไกลฉิบหายแน่นอนไอ้เคอซวน
หางคิ้วเคอซวนกระตุก มองจ้องเซี่ยซีหานที่ใบหน้าดำไปด้วยถ่าน นั่นเพราะก่อนมาที่นี่มันยังไม่ได้อาบน้ำเลย ที่นี่หนาวนรก การอาบน้ำต้องต้มน้ำ เซี่ยซีหานและเจียตัวไม่มีเวลามากนักจึงเลือกรีบเดินทางมา
เซี่ยซีหานเด็กน้อยจึงมีสภาพไม่ต่างจากเด็กขอทาน หาแววฉลาดไม่ได้จริงๆ แต่แววโง่กลับมาเต็ม
แต่ถึงอย่างนั้น เซี่ยซีหานในสภาพเด็กเวรก็ยิ้มอย่างสดใส ทำนัยน์ตาเป็นประกายน่ารักราวกับแมวตัวน้อยๆ ได้ มันพยายามเรียกร้องความสงสาร
เคอซวนมองมันอย่างหงุดหงิด บอกให้ทั้งสองเข้ามาพร้อมพูดน้ำเสียงเน้นย้ำ
“ข้ามอบรูนตระหนักรู้ดีที่สุดให้เจ้าได้เพียงระดับ 2 ไม่เกินนี้ เจ้ารู้ใช่ไหมรูนผู้วิเศษนั้นราคาแพงขนาดไหน ระดับ 1 หนึ่งร้อยถึงห้าร้อยบูลนี่ ระดับสองหนึ่งพันถึงสองพันห้าร้อยบูลนี่ หากมันเป็นทักษะที่ยอดเยี่ยม มันอาจจะมีราคาถึงห้าพันบูลนี่เลยก็ได้”
“เคอซวนไม่ใช่ว่าเจ้าก็สร้างรูนขายอยู่เหรอ ทำไมงกจัง” เสียงของเจียตัวพูดอย่างใสซื่อ
เคอซวนตอนนี้อยากตะโกนด่าเจียตัวเป็นที่สุด เพราะเรื่องที่เจียตัวพูดเป็นเรื่องธรรมดาที่สุดที่ทุกคนรู้กัน แม้เหล่าผู้วิเศษสามารถสร้างรูนเคล็ดวิชาของตัวเองออกมาได้ เพื่อให้ผู้อื่นตระหนักรู้ความลึกล้ำและเข้าใจเคล็ดวิชา แต่สิ่งนี้ไม่สามารถทำได้บ่อยๆ โดยเฉพาะผู้วิเศษระดับต่ำที่ไม่ใช่ผู้วิเศษที่แท้จริง
ในโลกใบนี้นอกจากพลังโอน่าแล้ว มันยังมีสิ่งที่เรียกว่าพลังจิตและพลังวิญญาณ
การเขียนรูนใส่ในวัตถุโดยที่มันไม่ได้เกิดเองตามธรรมชาติ เราใช้สิ่งที่เรียกว่าพลังจิตและพลังวิญญาณเป็นส่วนใหญ่ในการสลักรูน นอกจากนั้นเรายังต้องสูญเสียดวงวิญญาณตัวเองจำนวนเล็กน้อยไปอีกด้วย
แน่นอนดวงวิญญาณนี้สามารถฟื้นคืนตัวเองได้ เหมือนการตัดเนื้อส่วนหนึ่งของร่างกายออกไป รอเวลาเนื้อส่วนนั้นที่หายไปก็จะได้รับการรักษา
แต่สิ่งสำคัญคือ เนื้อส่วนที่ตัดต้องเป็นจำนวนน้อยจริงๆ จึงจะไม่ส่งผลต่อร่างกาย
แต่สำหรับผู้วิเศษระดับต่ำ พลังจิตและดวงวิญญาณจะยังมีขนาดเล็ก หรือขนาดไม่ใหญ่โตนัก ดังนั้นทุกครั้งที่เขียนรูน ก็เหมือนกับต้องตัดนิ้วหรือแขนตัวเองไปขาย มันใช้เวลานานกว่าจะฟื้นฟูตัวเองได้
เคอซวนทุกๆ สองสามปีมันจะทำการเขียนรูนในเคล็ดวิชาที่ตัวเองสำเร็จออกขาย แต่เพราะแบบนั้น ความก้าวหน้าของเคอซวนในการเป็นผู้วิเศษจึงไม่มีอีกต่อไปแล้ว
เคอซวนอายุ 60 ปี แต่สภาพเคอซวนตอนนี้แทบไม่ต่างกับตาแก่อายุ 200 ปี
พอซีหานได้รู้อายุจริงของเคอซวน ซีหานแทบไม่คิดจะเป็นผู้วิเศษต่อ ผู้วิเศษต้องมีสภาพน่าทุเรศแบบนี้เหรอ
แน่นอนว่าไม่ใช่ เพียงแต่เคอซวนมีความจำเป็นบางอย่าง จึงเลือกตัดเส้นทางผู้วิเศษของตัวเอง มุ่งแต่การหาเงินและทำวิจัย จนยอมเสียสุขภาพของตัวเองขนาดนี้
ผู้วิเศษระดับสูงที่เป็นตำนาน เป็นที่รู้กันว่า แม้อายุพันปีก็ยังไม่ตาย แทบยังดูหนุ่มสาวมากอีกด้วย
…
เมื่อเข้ามาในบ้านต้นไม้ กลิ่นเหม็นอับแน่นมากจริงๆ
เซี่ยซีหานได้แต่อดทนแสร้งเป็นเด็กดีว่าง่ายอยู่ง่าย
แต่ในใจแอบด่าว่า ต่างแก่เคอซวนที่ไม่ยอมดูแลบ้านตัวเองให้ดีๆ ปล่อยให้มีกินเหม็นอับขนาดนี้