ติ้ง ติ้ง ติ้ง เสียงค้อนทุบเหล็กดังเป็นจังหวะต่อเนื่อง คนงานและเหล่าช่างหลอมต่างมีหน้าที่ของตัวเอง ก่อนเสียงระฆังจะดังต่อเนื่อง นี่คือเวลาพัก
เซี่ยซีหานตอนนี้ตัวดำเหมือนถ่าน ใช่แล้วดำเหมือนถ่าน จะไม่ให้มันตัวดำได้ยังไง ในเมื่อมันต้องขนถ่านเข้าเตาเผา
โลกใบนี้โหดร้ายกว่าที่คิด เด็กสิบขวบก็ยังต้องทำงาน เซี่ยซีหานไม่มีทางเลือก ส่วยภาษีของอาณาจักรนั้นมีราคาแพง “บูลนี่” คือค่าเงินของโลกใบนี้ และถ้าถามว่า 1 บูลนี่มีค่าเท่ากับกี่หยวน เราอาจจะไม่สามารถหามูลค่าตรงๆ ได้
แต่ถ้าเทียบกับขนมปังหนึ่งก้อน อาหารหนึ่งมื้อ 1 บูลนี่ สามารถซื้ออาหารได้ราว 1000 ถึง 1500 มื้อ
มันดูมีค่ามาก แต่พวกคนงานที่นี่ก็ไม่ได้รับเงินเดือนเป็นบูลนี่หรือเงินสากลของโลกใบนี้กันหมด พวกเขาจะได้สิ่งที่เรียกว่าเหรียญเหล็กแทน 1000 เหรียญเหล็กเท่ากับ 1 บูลนี่ ที่เป็นค่าเงินของอาณาจักร
แต่เหรียญเหล็กนั้นไม่นับเป็นค่าเงินที่แท้จริง มันใช้เป็นค่าเงินแลกเปลี่ยนในชนบทที่ยากจน ส่วนบูลนี่นั้นคือ สิ่งมีค่าที่แท้จริงและเป็นที่ต้องการอยู่เสมอ
และทำไมบูลนี่เป็นที่ต้องการ เพราะเหรียญบูลนี่ทำมาจากผลึกสีน้ำเงิน มันมีพลังธรรมชาติแฝงอยู่ สามารถเอาไปใช้เป็นพลังงานและฝึกฝนเพื่อเป็นผู้วิเศษได้ ตอนนี้เซี่ยซีหานยังไม่เข้าใจถึงประโยชน์ที่แท้จริงของเหรียญบูลนี่ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็รู้ว่าเหรียญบูลนี่ผู้คนมีความต้องการมันอย่างไร้ขีดจำกัด
“ซีหานไปกินข้าวกันได้แล้ว” มือใหญ่ๆ ของลุงเจียตัวจับหัวซีหานที่เต็มไปด้วยเขม่าควัน ก่อนเดินนำออกไปจากโรงหลอมยุทธภัณฑ์
“ขอรับ” ซีหานตอบอย่างนอบน้อม แต่นัยน์ตาแฝงความเศร้า นั่นเพราะตอนนี้ มันเปิดหน้าจอระบบอยู่ ทำไมแต่ละวันตัวมันเหมือนกับคนที่ตายแล้ว
—
– [เซี่ยซีหาน: อายุ 10 ปี 74 วัน] –
– [อายุขัย:15 ปี 4 วัน] –
– [องค์ปัญญา : 150.1 หน่วย] –
– [ศักยภาพร่างกาย : 5.6 หน่วย] –
– [โอน่า : 0 หน่วย] –
– [กดปุ่มนี้ถ้าต้องการรับคำอธิบาย] –
—
‘อายุขัย 15 ปี 4 วัน ตายอย่างทรมาน มารดาเอ็งเถอะนี่มันอะไรกัน’ เป็นอีกครั้งที่เซี่ยซีหานจำต้องบ่นกับตัวเอง มันเดินก้าวช้าๆ ตามคนอื่นไปส่วนรับอาหาร แต่จิตใจของมันล่องลอย ตอนนี้มันยอมรับได้แล้วว่า… มันได้ข้ามมิติมา
นี่อาจจะเป็นโลกคู่ขนาน การข้ามมิติหรืออะไรสักอย่าง
แต่สาเหตุที่เซี่ยซีหานมาที่นี่ได้อย่างไร หลังจากผ่านกระบวนการคิดวิเคราะห์จนหัวแทบแตก มันก็นึกไปถึงร้านของเก่าแห่งหนึ่ง เซี่ยซีหานคือนักวาดการ์ตูนสายโหด โหดในที่นี้คือการต้องทำงานอย่างหนัก
เมื่อไม่นานตัวเซี่ยซีหานกำลังหาแรงบันดานใจในงานวาด ที่มีธีมเป็นโลกแห่งปีศาจและเวทมนตร์ มันเดินเข้าไปที่ร้านขายของเก่า และพบเจอสมุดเล่มหนาเล่มหนึ่ง สมุดเล่มนั้นให้พูดกันตรงๆ ซีหานอ่านมันไม่ออกแม้แต่ตัวอักษรเดียว มันดูเป็นอักษรหรือภาษาโบราณประหลาด
แต่สิ่งที่น่าสนใจในหนังสือเล่มหนานั้น มีภาพวาดสัตว์ร้ายและปีศาจมากมาย เซี่ยซีหานเห็นแบบนั้นก็ตัดสินใจซื้อ เพราะหนังสือนั้น แม้จะเป็นหนังสือที่ภาพวาดคล้ายถูกวาดด้วยหมึกสีดำเท่านั้น แต่ภาพของมันก็ดูสมจริง และให้แรงบันดาลใจอย่างล้นเหลือต่องานการ์ตูนของตัวเอง
เซี่ยซีหานซื้อมันมา จากนั้นหลังวันหยุด เขาก็กลับมาทำงานอย่างหนักเหมือนเคย 996 (การทำงานตั้งแต่ 9 โมงเช้าถึง 3 ทุ่ม เป็นเวลา 6 วันต่อสัปดาห์) คือบรรทัดฐานขั้นต่ำในการทำงานของเซี่ยซีหาน
แต่ในฐานะนักวาดกระจอกไร้ชื่อ บ่อยครั้งที่เซี่ยซีหานต้องทำงานแบบ 48 ชั่วโมง โดยไม่ได้นอน มันโหดร้าย แต่นี่คือโลกของนักวาดการ์ตูนกระจอกที่แท้จริง
ตอนแรกเซี่ยซีหานคิดว่า ตัวเองตายเพราะทำงานหนัก
แต่สุดท้ายก็คิดว่า…ไม่ใช่ เหตุการณ์ประหลาดน่าเกิดจากสมุดประหลาดเล่มนั้นมากกว่า เพราะช่วงสุดท้ายก่อนหมดสติและอยู่ดีๆ ก็มาโลกใบนี้ เซี่ยซีหานพบว่า มันกำลังจ้องมองสมุดเล่มนั้นอยู่และมันก็เปล่งแสง เซี่ยซีหานรู้สึกว่า ตัวมันถูกดูดเข้าไปในสมุดเล่มนั้น
นอกจากนั้นถ้าถามว่า ทำไมและมีเหตุผลให้เชื่อในทฤษฎีนี้อีกไหม คำตอบคือมี นั่นเพราะวันหนึ่งที่เซี่ยซีหานเดินล่องลอยไร้หัวใจไปทั่วป้อมปราการยุทธภัณฑ์ขาวแห่งนี้
มันเดินไปถึงหน้าป้อมปราการยุทธภัณฑ์ขาว ก่อนจะมองออกไป มันเห็นกลุ่มคนร่างใหญ่ต่อสู้กับสัตว์ปีศาจที่หน้าป้อมปราการ ร่างกายของมันไอ้สัตว์ปีศาจมีลักษณะเหมือนหมาป่า แต่กล้ามเนื้อและขนาดร่างกายของมันใหญ่ราวกับกระทิง มีส่วนรายละเอียดยิบย่อยแตกต่างจากหมาป่าที่เซี่ยซีหานรู้จัก เช่น เคี้ยวที่ยาวเป็นพิเศษ กรงเล็บสีเงินที่แหลมคมราวกับเหล็ก ช่วงน่องขาหน้ามีเขางอกออกมา ไม่นับจุดอื่นๆ อีก
ปากมันสามารถพ่นลมหนาวออกมาได้ด้วย คมเขี้ยวนัยน์ตาของสัตว์ปีศาจนั้น ไม่ว่ามองยังไง…เซี่ยซีหานก็พบว่า มันเหมือนกับภาพวาดในหนังสือเล่มนั้นยังกับแกะ
เซี่ยซีหานพยายามตบหน้าตัวเองว่าไม่ได้ฝันไป สุดท้ายก็รู้ว่าไม่ใช่ความฝันจริงๆ นั่นแหละ มันไม่รู้ว่าจะโง่ตบตัวเองไปทำไมให้เจ็บตัวเห่อ…
นอกจากนั้นข่าวร้ายก็ตอกย้ำซ้ำเซี่ยซีหานซ้ำรอบสองอีก มันรู้ตัวว่า ตัวมันถูกสาปและกำลังจะตาย บนร่างของมันมีอักขระปีศาจที่กำลังจะกลืนกินชีวิตของมัน ว่ากันว่า ผู้ที่มีอักขระแบบนี้ เวลาตายทรมานสุดๆ ไปเลย
แม้เซี่ยซีหานจะเคยเกณฑ์ทหารมาแล้ว แต่เซี่ยซีหานก็ไม่ใช่คนกล้าหรือพวกไม่กลัวตาย มันขี้ขลาด อ่อนแอ นอกจากกลัวตายแล้วมันยังกลัวเจ็บเป็นที่สุด
สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของเซี่ยซีหานคืออะไร คือความอดทน กับสมองอันเจ้าเล่ห์เล็กน้อย ข้อดีเล็กๆ อีกอย่างของเซี่ยซีหานคือ ความซื่อสัตย์และรักครอบครัวที่ได้รับการปลูกฝั่งจากพ่อและแม่ที่แสนน่าภูมิใจ
และเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นแบบนี้ หนึ่งกลายเป็นเด็ก สองกำลังจะตาย เซี่ยซีหานไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองมีชีวิตรอความตายไปวันๆ
มันรีบเสนอตัวเองทำงานกับลุงหนวดร่างใหญ่หัวแดงหนวดแดง หัวหน้าช่างหลอมเจียตัว ตลอดหนึ่งเดือนมันใช้ชีวิตอย่างนอบน้อม หนักเอาเบาสู้ แสร้งเป็นเด็กดีสู้ชีวิตสุดๆ จนสุดท้ายก็ได้รับการยอมรับจากหัวหน้าช่างหลอมเจียตัว
และนี่คือ จุดเริ่มต้นในโลกผู้วิเศษของเซี่ยซีหาน
‘ข้าต้องไม่ตาย ข้าต้องหาทางเอาตัวรอดให้ได้’ เซี่ยซีหานพูดกับตัวเอง
และในขณะนั้นเอง ขณะที่เดินไปส่วนอาหาร ซึ่งอยู่ไกลพอสมควร
“อืออออออ อาาาา อืมมม อา ‘นายช่างพาน’ แรงอีก แรงอีก”
“ติดใจแล้วสินางตัวดี”
“นายช่างพานท่านทำให้ข้ามีความสุขได้เสมอ ซีดดดดดดดดดด” เสียงซีดครางรากยาว
ด้านข้างถ้ำส่วนโรงหลอม เสียงเสียวกระสันดังต่อเนื่องไม่หยุด
เซี่ยซีหานหันมองมันครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินต่อไป แต่ในใจแอบกลืนน้ำลายดังอึก ในฐานะหนุ่มโสดนักวาดการ์ตูนที่รักษาพรหมจรรย์ไว้ได้อย่างดี ภาพหนังสดแบบนี้บาดตาบาดใจเหลือเกิน
แต่นี่คือโลกที่แตกต่าง แม้จะเห็นภาพแบบนี้มาหลายสิบวันแล้ว แต่เซี่ยนซีหานก็คล้ายยังไม่ชินสักที
ชายร่างใหญ่มีอะไรกับหญิงสาวอายุ 20 ถึง 25 ปี ถ้าถามว่าพวกเธอสวยหรือไม่ ต้องพูดว่าพวกเธอรู้จักแต่งแต้มให้น่ามอง
และถ้าถามว่าคนพวกนี้ไม่อายเหรอ ที่มีอะไรกันอย่างไม่สนใจผู้คน หาความสุขกันกลางวันแสกๆ
สิ่งที่ต้องรู้ โลกใบนี้โหดร้าย ไม่มีใครรู้ว่า พรุ่งนี้ตัวเองจะตายหรือไม่ โดยเฉพาะในป้อมปราการยุทธภัณฑ์ขาว ที่ด้านนอกเป็นป่าหนาและทุ่งโล่งกว้าง ที่มีฤดูหนาวที่โหดร้ายแทบตลอดทั้งปี
แต่พวกเขาอยู่ที่นี่ก็เผื่อมีรายได้พอจ่ายส่วย 10 บูลนี่ มีเงินสร้างครอบครัว หาความสุข ไม่เช่นนั้น ก็คงไม่มีคนมาทำงานที่กันดารแบบนี้
ส่วนเหล่าโสเภณีก็ไม่ต่างกัน พวกนางมาที่นี่เพราะรู้ว่า เหล่านายช่างหลอมยุทธภัณฑ์นั้น ต่างเงินหนากว่าอาชีพอื่นๆ ในอาณาจักรหมีขาวแดนเหนือนี้โดยทั่วไปหลายสิบเท่า
จากการหาข้อมูลของซีหาน ผู้หญิง 4 ใน 10 คนของแดนเหนือ ต่างมีอาชีพขายตัวหรือเคยขายตัว ทั้งหมดทั้งมวลเพราะความยากไร้ และความโหดร้ายของภูมิภาค
แต่เหตุผลใหญ่คือทุกคนต้องหาเงิน 10 บูลนี่ต่อปี ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะตาย
อาณาจักรจะไม่ฆ่าพวกเขาที่ไม่จ่ายภาษี แต่เพียงไม่ให้พวกเขาเข้าเมือง หมู่บ้าน หรือปราการ ในดินแดนที่มีปีศาจ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ภายนอกตัวเมืองที่ไร้คนป้องกันมันโหดร้ายขนาดไหน
…
ซีหานรีบเดินไป ในใจได้แต่คิด ‘วันหนึ่งข้าจะเสียตัวเพราะพวกนางหรือเปล่า’ ก่อนมันจะส่ายหัว เซี่ยซีหานมีหลักการของตัวเอง และเขาเชื่อแม่ที่เลี้ยงดูเขามาอย่างดี
เขาต้องสุภาพกับผู้หญิง เลือกผู้หญิงที่ดี ไม่ใช่ที่หน้าตา แต่เป็นคนที่รักเราที่หัวใจ
32 ปี ตลอดชีวิตของเซี่ยซีหาน โชคดีเขาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนั้น