“นิมัน…” ห่าวหลัวกระพริบตาหลายครั้ง
เขาคิดว่าตัวเองตายไปแล้ว ใช่สิ เขาควรตายไปแล้วจริงๆ หมอกประหลาดอยู่ๆ ปกคลุมทั่วเมือง เขาจำต้องเดินฝ่าไปเพื่อทำงาน ความรับผิดชอบบนไหล่ของชายที่ได้กลับชาติมาเกิดใหม่ใน ‘โลกคู่ขนาน’ ช่างมากมาย
เมื่อพูดถึงคำว่า ‘เกิดใหม่’ และ ‘โลกคู่ขนาน’
มันก็บอกเป็นนัยๆ ได้แล้วว่าห่าวหลัวไม่ใช่คนปกติ
ใช่แล้วเขาได้กลับชาติมาเกิดใหม่ ในโลกคู่ขนานที่คล้ายโลกเดิมของเขา โลกใบนี้มันถูกเรียกว่า ‘พิภพดอกบัว’ ไม่มีใครรู้ว่าชื่อนี้เริ่มต้นจากอะไร แต่มันถูกเรียกๆ กันมานับพัน นับหมื่นปี
โลกนี้มีประวัติยาวนานย้อนได้เกือบ 15000 ปี แต่ประวัติศาสตร์ยุคใหม่เริ่มต้นได้ราว 3500 ปีเท่านั้น
ซึ่งในเวลา 3500 ปีนี้ ความทันสมัยและเทคโนโลยีแทบทั้งหมดของโลกใบนี้ คล้ายกับช่วงเวลาปี 2020 ในโลกเก่าของห่าวหลัว
เมื่อเขาได้กลับมาเกิดใหม่ที่โลกใบนี้ เขาแทบไม่รู้สึกว่ามันต่างจากโลกเดิม
เมื่อได้เกิดใหม่ห่าวหลัวคิดว่าเขาจะได้แต้มต่อหรือนิ้วทองคำ ดังเช่นพวกพระเอกเกิดใหม่คนอื่นๆ
แต่เขาไม่ได้มีมัน…
แต่นี่ก็ไม่ได้แย่ หลายอย่างที่ใบใหม่นี้มี ห่าวหลัวพบว่า มันได้ชดเชยสิ่งสำคัญในชีวิตเก่าที่แล้วที่เขาขาดหายไป
‘ครอบครัว’ คนที่รักเขาอย่างจริงใจ ห่าวหลัวได้มีมัน
โลกเก่า ห่าวหลัวเป็นเด็กกำพร้า
การได้มีครอบครัวและคนห่วงใย ห่าวหลัวมีความสุขมาก เพียงแต่ความสุขนี้ก็อยู่ได้ไม่นาน
แม้เขาจะขยันและพยายาม ห่าวหลัวพบว่าตัวเองใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการไม่ได้มากนัก เขาปกป้องเหล่าคนที่เขารักและคิดว่าเป็นครอบครัวไม่ได้
…
ในวันที่เขาอายุ 39 ปี ในโลกใบนี้
กลางหมอกสีขาวที่อยู่ๆ ปกคลุมทั่วเมือง เสียงกรีดร้องผู้คนดัง กลางกายห่าวหลัวราวกับมีมือสีมืดดำที่แหลมคมพุ่งผ่านสายหมอกขาวเร็ว มันแทงทะลุร่างเขาไป
ห่าวหลัวไอและกะอักเลือดอย่างที่ไม่เขาใจในสิ่งที่เกิดขึ้น
ในหัวห่าวหลัวตอนนั้น เขาได้แต่คิดสับสน โลกใบนี้ไม่ใช่ว่ามันควรที่จะ…
เป็นโลกที่สงบสุขและไม่มีเรื่องราวลี้ลับประหลาดไม่ใช่เหรอ
ความลี้ลับ ปีศาจ อสูรกายอะไรพวกนี้มันควรเป็นเรื่องที่มีแต่ในนิยายและความเพ้อฝัน
เพียงแต่ไม่ว่าห่าวหลัวจะบ่นต่อโลกนี้เพียงไรมันก็สายไปแล้ว
เมื่อมันมีสิ่งลี้ลับ และห่าวหลัวได้รู้จักมัน มันก็เป็นวันสุดท้ายในชีวิตที่ ‘2’ ของตัวเขา
ห่าวหลัวปิดตาย ในหัวมีความเสียใจมากมายที่ในชีวิตที่สองของตัวเองเขาทำได้ไม่ดี ทั้งๆ ที่เป็นผู้เกิดใหม่
‘บ้าเอ๊ย ทำไมอยู่ๆ ถึงคิดถึงช่วงเวลาที่ตายของชีวิตแรกกันนะ บ้าเอ๊ย จำได้แล้ว ในวันนั้น วันที่เราก่อนอยู่ๆ จะหมดสติและได้มาเกิดใหม่ในโลกใบนี้ ก่อนที่สติจะหมดลง เราจำได้แล้ว’
‘เราขับรถ และก็มีหมอกขาวปกคลุมทั่วแบบนี้ จากนั้นมีแสงสว่างวาบสีเงินพุ่งเข้ามาในหัวเรา และเราก็ได้เกิดใหม่ มาเป็นห่าวหลัว… ห่าวหลัวอย่างที่เป็นในตอนนี้’
โลกรอบด้านคล้ายมืดลงเรื่อยๆ ความตายอันน่าหนาวสั่นใกล้เข้ามา
ฉวบ ฉวบ ร่างของห่าวหลัวรู้สึกเหมือนมีอะไรแทงทะลุร่างเขาไม่หยุด มันเจ็บ แต่ห่าวหลัวไม่สนใจอะไรอีกต่อไป
เขาไม่ได้มีพลังวิเศษ ไม่ได้เป็นผู้กล้า เขาจะต่อต้านมันได้ยังไง
ก่อนสติสุดท้ายจะดับ
ห่าวหลัวได้ยินคำพูดประโยคหนึ่ง มันดังอย่างพิเศษ มันคล้ายดังสั่นพ้องไปถึงจิตวิญญาณ
‘อสูรมันเปิดประตูสู่โลกใบนี้ได้สำเร็จจนได้ บัดซบ “หน่วยล่าอสูร” เข้าไปฆ่าไอ้พวกบัดซบให้หมด…’
ห่าวหลัวอยากจะแสยะยิ้ม โลกใบนี้มีสิ่งที่น่าสนใจแบบนี้ด้วยเหรอ ทำไมตอนนี้เขาพึ่งรู้
แต่ช่างมารดามันเถอะ คนกำลังจะตายต้องสนใจอะไร
แต่อยู่ๆ ในขณะที่จิตสุดท้ายของห่าวหลัวจะดับลง เขาได้ยินเสียงอันแสนพิเศษดัง
【ระบบได้ติดตั้งเสร็จสมบูรณ์】
สติของห่าวหลัวดับลง
เขารู้สึกคล้ายฝัน ฝันอย่างยาวนาน
จน…
…
ปัจจุบัน
ห่าวหลัวที่รู้สึกราวกับว่าตัวเองหลับไปร้อยปี
เมื่อเขาได้สติ
เขารีบจับกลางอกของตัวเอง
“ไม่ใช่ว่าเราตายไปแล้วงั้นเหรอ” พูดจบห่าวหลัวคิด หรือว่ามีคนมาช่วยเขา หน่วยล่าอสูรอะไรนั่น
เพื่อความมั่นใจว่าไม่ได้ฝันห่าวหลัวหยิกแก้มตัวเอง
“บ้าเอ๋ย เจ็บ”
ความเจ็บปวดทำให้ห่าวหลัวมั่นใจว่าเขาไม่ได้ฝัน ห่าวหลัวหันซ้าย หันขวา ไม่ช้าเขาขมวดคิ้ว
ที่นี่มัน…
ที่นี่มันคือ…
ห่าวหลัวพบว่านี่ไม่ควรเป็นที่ที่เขาอยู่
นี่คือห้องพักที่เขาอาศัยอยู่ในช่วงที่เขาอายุสิบขวบ
เพื่อยืนยันว่าไม่ได้ฝันไป ห่าวหลัวรีบลุก เขาไปที่ห้องนอนของตัวเอง ห้องนั้นมีกระจกยาวบานใหญ่
เมื่อเปิดประตู ห่าวหลัวเห็นร่างผอมแห้งของตัว ส่วนสูงของเด็กหนุ่มที่ไม่เติบโตเต็มที่
ห่าวหลัวจับศีรษะตัวเอง ตอนนี้เขาสูงเพียงแค่ 160 เซนติเมตรกว่าๆ
มือห่าวหลัวสั่น เขาดึงเสื้อตัวเองขึ้น เพื่อให้เห็นหน้าท้อง ซึ่งมันไม่ได้มีแผล
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีกเนี่ย”
ห่าวหลัวรีบเดินไปที่โต๊ะเรียนของตัวเอง เปิดโน๊ตบุ๊ค
เครื่องที่ใช้เวลาโหลดเพื่อทำงานราว 10 ถึง 20 วินาที ห่าวหลัวรู้สึกเหมือนช่วงโมง เมื่อระบบปฏิบัติการในโน๊ตบุ๊คทำงานอย่างสมบูรณ์ ห่าวหลัวมองไปที่นาฬิกาทันที
ปี 3514
‘นี่มันช่วงเวลาที่เราอายุ 14 ปี และพึ่งอยู่ชั้นมัธยมต้น’ ห่าวหลัวเกาศีรษะ ในใจทั้งแอบดีใจ และทุกข์ใจ
เขาดีใจที่ได้กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง
ส่วนที่ทุกข์ใจคือ เขาเป็นคนธรรมดา และครอบครัวเขาช่วงเวลานี้ คล้ายจะเป็นช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยปัญหา การเกิดใหม่ในช่วงเวลานี้มันแย่เกินไป เขาอาจจะแก้ไขสิ่งผิดพลาดใดๆ ในอดีตไม่ได้
ห่าวหลัวได้แต่บ่น
หากเขาได้ย้อนเวลากลับไปตอนที่เขาอายุ 8 ขวบ ที่เขาได้มาใช้ชีวิตในร่าวห่าวหลัวครั้งแรก
ใช่แล้วเมื่อห่าวหลัวคิดแบบนี้ เขาได้บ่งบอกเรื่องราวของตัวเองอีกหนึ่ง
ห่าวหลัวไม่ได้เกิดใหม่โดยที่เป็นเด็กทารก
แต่เขาเกิดใหม่ในร่างของห่าวหลัว เด็กชายที่ครอบครัวพึ่งประสบอุบัติเหตุครั้งใหญ่
ห่าวหลัวได้สูญเสียพ่อแม่ที่ให้กำเนิดเขาในชาติภพนี้…
ส่วนคนที่ห่าวหลัวเรียกว่าครอบครัวและสิ่งสำคัญนั้น…
ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด… เสียงกดรหัสเปิดประตูบ้านดังต่อเนื่อง
เสียงหญิงสาวสดใส แต่เต็มไปด้วยความมึนเมา
“อาหลัวตัวน้อยของพี่สาว… พี่สาวกลับมาแล้ว”
‘เชี้ย… นี่ไม่ใช่ว่าเรื่องบ้าๆ นั้นใกล้จะเกิดขึ้นแล้วงั้นเหรอ’
ความทรงจำของห่าวหลัวย้อนกลับไปไกลหลายสิบปี พี่สาวของเขา ‘หรานเฟิ่นจื่อ’ ไม่เคยกินเหล้าเมา
และการที่เธอเมาครั้งแรกนั่นเป็นเพราะ…
ปัญหาครอบครัว และหนี้สิ้นจำนวนมากที่เธอต้องแบกรับ
และนั่นทำให้ในไม่ช้า ในอีกไม่นาน เพราะเรื่องเงิน เธอได้ทำสิ่งที่โง่เขลา ที่มันจะย้อนกลับมาทำร้ายเธอในอนาคต
หรานเฟิ่นจื่อ… เธอได้ขายตัวเพื่อเงิน