“นี่มัน… เห่อ…” เสียงถอนหายใจของ ‘อันเกอ’ ดัง
หลังจากเขาเข้าไปในห้องใต้ดินที่บ้านของพ่อบุญธรรมและจับกระบี่มืดดำซึ่งมอบความรู้สึกอาถรรพ์ จิตใจอันเกอสั่นสะท้าน ร่างของเขาราวกับอยู่ๆ ถูกดึงเข้าสู่ห้วงจักรวาล
โดยมีกระบี่มืดดำนำพา
อันเกอข้ามมิติด้วยความเร็วสูง เขารู้สึกเหมือนจะตายและตื่นตะลึงไปพร้อมๆ กัน อันเกอเห็นแสงสี เนบิวลาหรือเมฆหมอกจักรวาล ดาวนับล้านกระพริบไหวเร็ว ในตอนนั้นอันเกอได้แต่คิดนี่มันไม่วิทยาศาสตร์เลย ร่างกายของเขาจะบินด้วยความเร็วแสงเข้าสู่จักรวาลได้อย่างไร
คิดแบบนั้นได้ครู่ใหญ่ ไม่นานเขาสติดับ
และเมื่ออันเกอตื่นขึ้น เขาก็พบว่า… รอบด้านตัวเขาคล้ายเป็นโลกที่แตกต่าง กลิ่นอายโบราณครอบงำ แต่ก็ดูจะมีความอัศจรรย์แฝงอยู่ บ้านแม้ดูเก่า แต่เพดานด้านบนกับมีโคมแสง
อันเกอไม่เห็นเทียนไหว ตัวโคมไม่มีสายไฟเชื่อมไปที่ตัวโคม และมันสว่างได้ยังไง
ในความสับสน อันเกอไม่ได้สนใจสิ่งนี้มากเกินไป เขารู้สึกว่าตัวเขายังมีสิ่งสำคัญต้องทำมากกว่า อาทิตย์หน้าหลังสอบ เข้าต้องเป็นแพทย์ฝึกหัด การเริ่มต้นอาชีพหมอในฝันกำลังรอเขาอยู่ ดังนั้นเขาอยู่ที่นี่ไม่ได้
เพียงแต่ในขณะที่อันเกอยันกายขึ้นจากพื้น เขาแทบจะต้องสะดุ้งตกใจ ตรงข้ามตัวของเขามีกระจกเงาแผ่นใหญ่ตั้งสูง ลายไม้วิจิตรฐานตัวกระจกเงาที่แสดงออกว่ากระจกเงานี้ถูกสร้างอย่างประณีต เขาลืมสนใจไปในทันที นั่นเพราะ…
“คุณเป็นใคร!” อันเกอส่งเสียงให้ไอ้เจ้ารูปหล่อลากไส้
ไม่ช้าอันเกอก็ต้องตกใจ อันรูปหล่อลากไส้ในชุดโบราณ เมื่อเขาขยับปากมันก็ขยับปาก ถ้าเช่นนั้น!!!
“หน้าตาข้าไม่เหมือนในบัตรประจำตัวแบบนี้ อาทิตย์หน้าเข้าเป็นแพทย์ฝึกหัดจะถูกอาจารย์ตำหนิไหมนะ!” อันเกอร้อนรน แต่ในไม่ช้าเขาก็พบว่า ตัวเขาจะร้อนรนเรื่องนี้ไปทำไม ตอนนี้มีปัญหาใหญ่มากกว่า… ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน
อันเกอหันซ้ายหันขวา มองอย่างไรสถานที่แบบนี้ก็ดูไม่เหมือนโลกเก่าของเขา แม้บางอย่างจะดูมีวัฒนธรรมคล้ายกัน แต่หลายอย่างก็ดูแตกต่าง นอกจากนั้นเสื้อผ้า อันเกอพบว่า แม้ไม่เหมือนชุดโบราณในแผ่นดินใหญ่ของเขาอย่างสมบูรณ์ แต่ 9 ใน 10 ไม่ต่างกัน
นอกจากมันดูประณีตมากกว่า นอกจากนั้นตามขอบชุดคล้ายมีลวดลายลงยันต์ มองไปให้ความรู้สึกลึกลับ
‘ตายห่าดูถ้าจะข้ามมิติมาจริงๆ นี่ไม่ใช่โลกเก่าหรือโดนผีหลอกแน่ แต่… ที่นี่มันที่ไหน’
ว่ากันว่าแม้ไม่เคยท่องไปในฮั่นอดีต แต่ก็รู้จักฮั่นดี เพราะทุกคนต่างต้องเคยศึกษาประวัติศาสตร์
ส่วนสถานการณ์ของอันเกอตอนนี้ แม้เขาไม่ใช่คนชอบอ่านนิยายหรือมีประสบการณ์การข้ามมิติไปต่างโลก แต่ช่วงนี้นิยายแบบนี้เยอะ แม้เด็กใฝ่เรียนอย่างเขายังรู้จักแม้เขาจะไม่เคยอ่านนิยายหรือดูละครแบบนี้เลย เพราะทั้งชีวิตอันเกอเอาแต่เรียนทั้งหมดเพื่อการเป็นหมอ!
แต่ก็นั่นแหละ แม้เขาจะไม่เคยอ่านหรือดูหนังจำพวกนี้ แต่เพื่อนรอบตัวก็ชอบเล่า
อันเกอจึงไม่มือใหม่จนเกินไป
เขาทำสิ่งแรกที่พระเอกทุกคนควรทำ
“ข้าต้องสำรวจ และรู้ให้ได้ว่าที่นี่คือที่ไหน ส่วนเหตุผลที่ข้าอยู่ๆ ปรากฏตัวที่นี้ ข้าขอตั้งสมมุติฐานเอาไว้ก่อนว่าเป็นเพราะกระบี่ในห้องใต้ดินของพ่อบุญธรรมเล่มนั่น และตอนนี้มันหายไปไหนละ มันเป็นคนพาข้ามานะ”
โดยที่อันเกอไม่รู้ตัว กลางมือขวาของร่างที่เข้าอาศัยอยู่นั้น มีลวดลายของยันต์แปดทิศ ตรงกลางมีรูปกระบี่ปรากฏคล้ายว่ามันถูกผนึกอยู่
อันเกอยังไม่ได้สนใจสิ่งนี้ เขารีบสำรวจห้อง
ในใจแอบร้อนรนว่านี่ไม่ค่อยเหมือนนิยายที่เหล่าเพื่อนเขาชอบเล่าเลย
ปกติพระเอกข้ามโลกหรือไปเกิดใหม่ อย่างน้อยๆ ก็ต้องได้รับความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมสิ แต่ในหัวเขาไม่มีเลย
นอกจากนั้นว่ากันว่าในช่วงหลังๆ พระเอกยุคใหม่ต่างติดตั้งระบบมาให้ด้วย
พอคิดถึงระบบอันเกอแอบใจเต้นรัว เขาหวังที่จะได้รับระบบเช่นเดียวกัน แต่เขาไม่ต้องการระบบผีสาง หากเป็นระบบสำหรับการเป็นหมอละก็… คิกคิก เขาคงมีความสุขแทบบ้า ชีวิตของอันเกอนั้น เขาสาบานกับตัวเองและพ่อบุญธรรมแล้ว ว่าเขาจะเป็นหมอที่ดีและมีคุณธรรมไม่ต่างจากพ่อบุญธรรมที่เลี้ยงเขามา
รื้อค้นอยู่ครู่ อันเกอไปหยุดอยู่ที่โต๊ะนั่งมุมห้อง เขาเห็นกระดาษ ด้านข้างมีเชิงเทียน และพู่กัน ที่วางไว้อยู่บนจานหมึก
อันเกอบนในใจ โลกนี้ยังไม่มีดินสอหรือปากกางั้นเหรอ จึงต้องใช้พู่กันเขียนแบบนี้ แย่แล้วนี่มันยุคโบราณสุดๆ แน่ๆ
อันเกอข้ามความสนใจของพู่กัน หยิบกระดาษขึ้น ตรงหน้าเขาเห็นตัวอักษรที่ไม่รู้ว่าภาษาอะไรเรียงแถวแน่นเอี๊ยด ในใจอันเกอกำลังจะร้องฉิบหาย เขาคิดว่าตัวเองอ่านภาษาต่างโลกไม่ออกแน่
แต่ไม่ช้าใจสั่นสะท้าน พบว่าตัวเอง…
‘ข้าอ่านออก’
อันเกอพบว่าตัวเองอ่านออก เขารีบอ่านทัน
-[สายฝนโปรย ผ่านไปสามฤดู แต่ข้าก็ไม่อาจจะทำใจ เส้นทางแห่งเซียนอมตะถูกตัดขาด แต่นั่นก็ไม่เจ็บช้ำเท่ากับได้รู้ความจริง โลกแห่งผู้บำเพ็ญช่างโหดร้าย อาจารย์ผู้ที่เคารพดุจบิดาแท้จริงกลับเป็นมารร้าย เขาเลี้ยงดูข้า 18 ปี สอนฤทธิ์บำเพ็ญเซียน ให้ความหวังสอนคุณธรรม แต่ทั้งหมดกลับเป็นสิ่งจอมปลอม เป้าหมายแท้จริงทั้งหมดของตัวเขาก็เพื่อรอวันขุดกระดูก ตัดแก่นพลังของตัวข้า มันช่าง… เป็นเรื่องน่าขัน]-
-[แต่เมื่อเขาได้รับมันไปแล้วก็ช่างมันเถอะ ข้า ‘อันกุ่ยหลิง’ ถือว่าตัดฟ้า คืนวาสนา คำว่าอาจารย์ คำว่าสำนัก ‘วิถีเซียน’ จะไม่มีกับข้าอีกต่อไป ต่อไปนี้ข้าจะไม่ติดข้างใครอีกนอกจาก…]-
“นอกจาก นอกจากอะไร!” อันเกอบ่น นี่เขาอ่านกำลังสนุก อย่ามาตัดจบแบบนี้ดื้อๆ นะ พลิกกระดาษกลับด้าน พบว่าไม่มีตอนสอง แต่โชคดีสายตาอันเกอเร็ว เขากวาดมอง พบว่าใต้โต๊ะมีกระดาษแบบเดียวกันนอนอยู่
“นั่นแนะอยู่นี่เอง” อันเกอหยิบขึ้นอ่าน เขาดีใจ มันเป็นจดหมายฉบับต่อเนื่องจริงๆ
-[ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้พบนางเซียนอีกไหม เพราะหยกขาวเครื่องลางประหลาดที่นางมอบให้ ข้าที่ควรตายกลับไม่ตาย เมื่อตื่นขึ้นพบว่าร่างถูกทิ้งอยู่หลังเขา เดรัจฉาน ‘จ้าวอู่หลิง’ คงคิดว่าข้าตายแล้ว]-
อันเกออ่านถึงตรงนี้ ไอ้จ้าวอู่หลิงนี่คงเป็นอาจารย์ของอันกุ่ยหลิงแน่นอน พอคิดถึงอันกุ่ยหลิง อันเกอพบว่าทั้งสองมีแซ่เหมือนกัน ช่างเป็นวาสนา
-[ข้าจากแดนมนุษย์ มุ่งสู่แดนปีศาจปกครอง ด้วยเพราะรู้ว่าที่นี่มีแดนเทพเซียนซึ่งว่ากันว่าเชื่อมต่อกับโลกเบื้องสูงแดนอมตะแท้จริง หากแต่น่าเสียดาย เพราะเส้นทางเซียนอมตะของตัวเองถูกตัดขาดแล้ว ข้าพบว่าตัวข้าไม่มีทางบำเพ็ญ และได้รับโอกาศเข้าสู่มิติลับนั้น นอกจากนั้นร่างกายข้าก็แสนอ่อนแรง ข้าพบว่าแม้ต้องการแทนคุณนางเซียน หรือแม้หาทางไปพบนางอีกสักครั้งข้าก็ไม่มีโอกาส ดังนั้น…]-
-[ข้าอันกุ่ยหลิงขอตอบแทนนางชาติหน้า หาผู้ได้เข้ามาและได้พบจดหมายนี้ โปรดฝั่งศพข้า และถ้าท่านได้พบเจอนางเซียนในฝันที่ช่วยเหลือข้า โปรดบอกนาง ชาติข้าอันกุ่ยหลิงขอเป็นวัวเป็นควายตอบแทนคุณนางที่มอบเครื่องลางช่วยชีวิตให้ น่าเสียที่นางแม้เห็นพรสวรรค์และให้โอกาสข้าด้วยเคล็ดวิชาเซียน แต่ข้า… ข้าก็ไม่อาจจะตอบแทนนางด้วยการฝ่าเคราะห์ตัดฟ้าขึ้นสู่โลกอมตะเบื้องสูงเพื่อไปพบนางได้ดังที่รับปากไว้ ช่างน่าเสียดาย]-
-[สุดท้าย ถึงท่านผู้เมตตา ใต้เตียงไม้แผ่นที่สามข้าได้ทิ้งค่าทำศพตัวเอง นอกจากนั้นยังมีเคล็ดวิชากระบี่หนึ่งเล่ม แม้จะไม่ล้ำเลิศมีชื่อ แต่นี่ก็เป็นเคล็ดวิชาที่ข้าคิดขึ้นเอง แม้ไม่อาจจะบรรลุไปสุดขอบฟ้าจนถึงขอบเขตแห่งผู้ฝ่าเคราะห์ แต่ก็เป็นแนวทางวิถีกระบี่ที่ทำให้ท่านก้าวสู่ขอบเขตหลอมดวงจิตได้]-
อันเกออ่านจบกระพริบตาหลายที
จดหมายอ่านสนุก จนเขาอ่านต่ออีกสักหน่อย น่าเสียดายไม่มีต่อแล้ว
ส่วนเรื่องเงินทิ้งค่าทำศพและคัมภีร์ที่ถูกทิ้งเอาไว้นั้น…
“ไม่แย่ ได้มาต่างโลกทั้งที เริ่มต้นก็มีเงินติดตัว ส่วน…”
อันเกอเหยียบมือหยิบคัมภีร์ได้สักที หลังจากเปิดแผ่นไม้ที่สามใต้เตียงและหยิบถุงเงินเข้าหาตัว