ณ ขุนเขาขจีทอดยอด ป้ายสุสานเรียงรายนานับ
สายฝนโปรยอ่อน บุรุษผมขาวโพลนร่างสูบผอมยืนอาลัยต่อหน้าป้ายหลุมศพคู่ ที่ถูกตั้งขึ้น ณ ฮวงจุ้ยที่ดีที่สุด มันใหญ่ตระการสวยงามเป็นพิเศษ อักษรสีทองเขียนชัดหน้าป้ายวิญญาณทั้งสองว่า
‘เว่ยเว่ย, สหายแสนดีที่ไม่อาจจะลืมเลือน’
‘ลี่หรู, สีสันเพียงหนึ่งในโลกซีดขาวที่ไร้สีสัน’
สายฝนอาบร่างหลี่เค่อ เส้นผมเขาเปียบชื้น ด้านหลังหลี่เค่อมีบุรุษในชุดดำมากมาย ใบหน้าพวกเขาดุดัน พวกเขายืนตัวนิ่งไม่กล้าไหวติง หากหลี่เค่อไม่ขยับพวกเขาก็ไม่กล้าขยับเช่นกัน
หลี่เค่อในวัย 24 ปี แต่สภาพร่างกายของเขาช่างต่างกับคนหนุ่มทั่วไปเหลือเกิน นอกจากแววตาที่สุกสกาวเจนโลกที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นและอหังการเกินวัย ร่างกายของเขาแทบไม่ต่างจากชายวัยสามสิบห้าหรือสี่สิบปี โดยเฉพาะเส้นผมสีขาวมันยิ่งทำให้เขาดูแก่ชรามาก
ทำไมหลี่เค่อถึงเป็นเช่นนี้
เรื่องนี้เริ่มต้นตั้งแต่วันที่หลี่เค่อได้ครอบครองกระถางกำยานประหลาดโชคชะตาของเขาก็ไม่เหมือนเดิมไปตลอดกาล แม้มันจะทำให้เขามีสภาพเช่นนี้แต่หลี่เค่อก็ไม่สนใจ ทุกอย่างช่างคุ้มค่า
หากในโลกใบนี้จะมีอะไรให้หลี่เค่อห่วงอาลัย มันก็คงเป็นเรื่องราวในอดีตของตัวเขา
เพื่อนหญิงที่เยาว์วัย เธออายุมากกว่าหลี่เค่อ 2 ปี 2 เดือน ในวันที่โลกวุ่นวาย ทั้งสองอดอยาก นั่งรออาหารจากค่ายอพยพด้วยกัน แต่เว่ยเว่ยเพื่อนหญิงที่เยาว์วัยเธอกลับช่างมีจิตใจที่สดใส เธอมักแบ่งปันอาหารของตัวเองให้หลี่เค่อและเด็กๆ คนอื่นที่อายุน้อยกว่าตัวเองแม้เธอจะหิวมากก็ตาม
ดวงตาผลท้อของเว่ยเว่ยหลี่เค่อไม่เคยลืมเลือน
แต่ในโลกที่โหดร้าย แม่ของเว่ยเว่ยงดงาม ณ ค่ายอพยพที่เต็มไปด้วยความยากไร้เธอถูกเอารัดเอาเปรียบโดยผู้มีอำนาจโดยไม่บอกใครทั้งหมดเพื่อลูกตัวน้อย จนกระทั่งวันเวลาผ่านไป วันหนึ่งลูกสาวของเธอเริ่มงดงามถึงวัยสาวที่ผลิบาน คืนนั้นค่ายอพยพมีไฟไหม้ ร่างของเว่ยเว่ยติดอยู่ในกองเพลิง
หลี่เค่อตอนนั้นเยาว์วัย เขาอายุเพียง 13 ปี แต่เขารับรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ปกติ
เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากพยายามสอบถามคนในค่ายอพยพคนแล้วคนเล่าเกี่ยวกับพี่สาวเว่ยเว่ย ที่เป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่สาว จนในที่สุดมีหญิงชราคนหนึ่งยอมพูดบางอย่างกับหลี่เค่อโดยแลกกับอาหารหลากมื้อที่เขาต้องนำมาให้เธอและหลาน
จากคำบอกเล่า หลี่เค่อรับรู้ว่าในคืนที่ไฟไหม้มีนายทหารหลายคนเข้ามาในค่ายของกลุ่สตรี เว่ยเว่ยถูกนำตัวไปกับหญิงสาวจำนวนหนึ่ง ใกล้รุ่งไฟไหมค่ายอพยพ หญิงสาวหลายคนตาย
ในวันนั้นหลี่เค่อได้เรียนรู้ว่าในหัวใจของตัวเองมีปีศาจร้าย ปู่ของหลี่เค่อสอนมักสอนหลี่เค่อว่าคนเรานั้นต้องมีใจกระจ่าง น้ำใจไม่อาจเหือดหาย ความเมตตา คุณธรรมและความซื่อตรงต้องมีประจำใจจึงจะเป็นบุรุษที่ภาคภูมิ
แต่ในวันนั้นหลี่เค่อรู้สึกว่าในใจเขาอยากให้ทั้งโลกเจ็บปวดไปพร้อมกับตัวเอง
ดอกไม้ถูกนำไปวางหน้าป้ายหลุมศพของเว่ยเว่ย หลี่เค่อไม่เคยลืมเธอได้ รอยยิ้มของหญิงสาวที่เป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่สาวไม่เคยจางหายไป นี่อาจจะเป็นรักแรกของหลี่เค่อ
‘พี่สาวลี่หรู’ หลี่เค่อได้พบเธอเมื่ออายุ 14 หลังจากเขาได้รับกระถางกำยานประหลาดทำให้เขาคล้ายมีพลังวิเศษ มันมอบอำนาจจิตและความทรงจำที่ยอดเยี่ยมให้หลี่เค่อ หลี่เค่อคิดว่าตัวเขาจะสยบทั้งโลกได้
เพียงแต่ด้วยความเยาว์วัยเขาไร้ประสบการณ์ มีความอ่อนเดียงสา หลี่เค่อเริ่มฆ่าคนที่ตัวเขาเกลียดชัง คนที่ทำให้ตัวเขาต้องมีสภาพเช่นนั้น เขาปรารถนาที่จะฆ่าทุกคน โดยเริ่มจากคนเหล่านั้นเหตุการณ์เมื่อหนึ่งปีก่อน นายทหารที่เข้าไปในค่ายอพยพที่ฆ่าเว่ยเว่ย เพียงแต่ด้วยความอ่อนประสบการณ์ทำให้เขาพลาดพลั้ง พลังจิตไม่ใช่ทุกสิ่ง หลี่เค่อเกือบตาย เขาถูกทหารไล่ฆ่า จนเขาบังเอิญหลบหนีไปยังแหล่งโสเภณี จากนั้นเขาก็หมดสติ
พี่สาวลี่หรูคือคนที่ช่วยชีวิตหลี่เค่อ
ยามเช้าที่ตื่นขึ้นและพบว่าตัวเองมีชีวิตอยู่หลี่เค่อประหลาดใจมาก วันนั้นเขาไม่อาจจะลืมกลิ่นแป้งหอมที่แสนจะหอมหวานละมุนจากร่างกายของพี่สาวลี่หรูได้เลย
ไม่นานหลี่เค่อก็ได้พบ ‘น้าจั่วยุ่น’ ชายร่างใหญ่ที่มีกล้ามมากกว่าสมอง น้าจั่วเป็นเพื่อนกับพี่สาวลี่หรู ในเวลาต่อมาหลี่เค่อพบว่าทั้งสองคือคนของรัฐบาลกลางที่ล่มสลาย
และทั้งสองมีหน้าที่บางอย่าง
น้าจั่วและพี่สาวลี่หรูไม่ได้วุ่นวายสิ่งใดกับหลี่เค่อ พวกเขาทำเหมือนช่วยลูกสุนัขที่บาดเจ็บ
แต่ไม่นานหลี่เค่อก็ได้ตอบแทนพวกเขา มีการปะทะกันของกำลังรบ ระหว่างรัฐบาลกลางในอดีตกับผู้ปฏิวัติที่ได้รับการสนับสนุนอาวุธจากต่างชาติ เรื่องน่าตลกก็คือมีคนขายข้อมูลเหล่าสายลับของรัฐบาลกลางและหลอกให้พวกน้าจั่วไปตาย น้าจั่วและพี่สาวลี่หรูคือคนในหน่วยรัฐบาลกลาง
แต่ในเวลานั้นตัวแปรที่ไม่มีใครคาดคิดคือหลี่เค่อ เขาสังหารทุกคนได้ด้วยปืนกระบอกเดียว กระสุนทุกนัดของหลี่เค่อไม่เคยพลาดเป้าในการเจาะหัวของทุกคน ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ที่ไหน กระสุนราวกับติดตามทุกคนได้ หากพวกเขาอยู่ในรัศมีพลังจิตของหลี่เค่อ ความตายนั้นได้ถูกกำหนดแล้ว
น้าจั่วและพี่สาวลี่หรูตกใจมากเมื่อพวกเขาเห็นหลี่เค่อมาช่วย
สิ่งที่หลี่เค่อทำในวันนั้นคือการตอบแทนบุญคุณพี่สาวลี่หรูและน้าจั่วที่ช่วยชีวิต
แต่นั้นคือจุดเริ่มต้นความผูกพัน
ในย่านโคมแดงหลี่เค่อถูกฝึกฝนโดยน้าจั่วและพี่สาวลี่หรูมากขึ้น จากเด็กไม่รู้ความ เป็นมืออาชีพด้านสายลับ อาวุธ รวมถึงวิธีคิดและสภาวะจิตใจของนักฆ่าที่แท้จริงในโลกมืด หลี่เค่อค่อยๆ ชำนาญขึ้นอย่างช้าๆ และตัวหลี่เค่อจับมือกับน้าจั่วค่อยๆ สร้างชื่อในโลกมืด น้าจั่วออกจากรัฐบาลกลางที่มีแต่ความวุ่นวายในยุคสมัยของโลกที่ล่มสลายหลังสงคราม
เพราะน้าจั่วต้องการแก้แค้นทุกคนที่ทำให้พี่น้องในหน่วยสายลับตาย
เขาจับมือกับหลี่เค่อ พวกเขารับงานสังหารอย่างตรงไปตรงมา พวกขาฆ่าทุกคนที่ได้เงิน เพื่อเก็บเงินไปใช้ฆ่าไอ้พวกบัดซบที่คิดฆ่าพวกเขา ผ่านการซื้อข้อมูลและการสร้างเส้นสายในรูปแบบต่างๆ
ช่วงเวลานั้นหลี่เค่อไม่ได้คิดว่าชีวิตของตัวเองแย่ อาจจะมีความสุขที่สุดในช่วงชีวิตเสียด้วยซ้ำ
หลี่เค่อเมื่ออายุ 17 ปี พี่สาวลี่หรูสอนบางสิ่งกับตัวเขา เธอบอกว่านี่จะทำให้เขาเป็นนักฆ่าที่สมบูรณ์ ตอนนั้นหลี่เค่อยังไม่ได้เรียนรู้เรื่องบางอย่าง เขาพูดน้อยและไม่เข้าใจหญิงสาว
บนเตียงที่นุ่มนวล พี่สาวลี่หรูสอนฉากสังหารบุรุษที่ไม่มีวันลืมให้กับลี่เค่อ
เธอสอนทั้งเช้าและเย็น บนเงื่อนไขที่ว่า หลี่เค่อต้องเรียนรู้ทุกสิ่งของหญิงสาว เข้าใจวิธีที่จะทำให้พวกเธอมีความสุข
สิ่งนั้นต้อง ‘ตั้งแข็ง’ ‘ห้ามอ่อนล้า’ ‘ห้ามเสร็จสม’
หากหลี่เค่อไม่สามารถทำให้พี่สาวมีความสุขจนเธอพอใจได้ เขาจะถูกลงโทษ
น้าจั่วบอกว่านี่คือบทเรียนของนางปีศาจและจะทำให้ตัวเขาเป็นผู้ชายที่ไร้หัวใจ น้าจั่วพยายามขัดขวางไม่ให้พี่สาวฝึกหลี่เค่อ
เสียงหัวเราะของพี่สาวลี่หรูที่ได้ยินราวกับเป็นนางปีศาจ แต่หลี่เค่อกับมีความสุข เขาขยันที่จะฝึกฝน แต่ไม่ใช่เพราะผมเขาลุ่มหลงในความสุขของหญิงชาย
คำพูดหนึ่งของปู่ดังก้องหูหลี่เค่อเสมอในยามที่หลี่เค่ออยู่บนเตียงนุ่มกับพี่สาวลี่หรู
เมื่อปู่ย้อมตัวเองให้เมามาย ปู่มักชอบพูดว่า ‘ข้าไม่ได้ชอบร่ำสุรา หากแต่ข้าชอบบรรยากาศของการร่ำสุรา’
หลี่เค่อก็เช่นเดียวกัน ห้วงความสุขสมล่องระเรื่อรื่นเริงระเริงรักของชายหญิง ร่างกายที่บดแนบไปกับร่างกายของพี่สาวลี่หรูแม้มันจะมอบความสุขอบอุ่นแห่งรสสวาท ความรัญจวนใจที่ยากจะลืมเลือน
แต่สำหรับหลี่เค่อเขาเพียงชอบที่จ้องมองแววตาของพี่สาวลี่หรูที่หรี่เล็กดุจนัยน์ตาหงส์ในบรรยากาศห้วงรัญจวนใจก็เท่านั้น นั่นเพราะมันทำให้หลี่เค่อมองเห็นบางสิ่งที่เขาไม่อาจจะมองเห็นได้ในเวลาทั่วไป
ซึ่งมันสะท้อนอยู่ในดวงตาหรี่เล็กเชิดสูงคู่นั้นของพี่สาวลี่หรู
มันคือสายตาที่ไร้เหตุผล โหยหา คาดหวัง และที่สำคัญที่สุดคือความรัก ความจริงใจที่ซื่อตรง
ในเวลานั้นหลี่เค่อไม่รู้ว่าสายตาแบบนี้ของพี่สาวลี่หรูหมายถึงอะไร
แต่เพราะสายตาคู่นี้ อ้อมกอดหลังบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความสุข สิ่งนี้ทำให้โลกที่ซีดขาว ราวกับมีเพียงสีขาวดำของหลี่เค่อ คล้ายมีดอกไม้ดอกหนึ่งที่งดงามเบ่งบานมีสีสันอย่างโดดเด่นในโลกไร้สีที่ซีดเซียว
จนเวลาล่วงผ่าน ในวันใกล้วันเกิดครบรอบ 20 ปีของหลี่เค่อ โลกของเขาก็มีเพียงสีขาวและดำอีกครั้ง
พี่สาวลี่หรูถูกบังคับให้ฆ่าตัวเขา ครอบครัวเธอถูกใช้เป็นตัวประกัน
วันนั้นฝนโปรยปรายหนัก ร่างที่ชุ่มเลือดและเย็นชืดของพี่สาวลี่หรูอยู่ในอ้อมกอดของลี่เค่อ
เธอจากหลี่เค่อไป โดยไม่ยอมเลือกที่จะทำร้ายหลี่เค่อ
ในวันนั้นปีศาจแท้จริงได้ปรากฏตัว หลี่เค่อถือกระถางกำยาน เขาเลือกยอมตายแต่ไม่ยอมปล่อยมือจากมัน เขาขยายอำนาจจิตไปไกลนับสิบกิโลเมตร เขาเข้าไป ณ คณะปฏิวัติ จากนั้นเขาก็ฆ่า ฆ่า ฆ่าทุกคนอย่างไรที่ปราณี จนเขาได้รับฉายา ‘ราชาแห่งความตาย’
ในวันที่มีซากศพกองกันได้เป็นภูเขาลูกเล็กๆ นับไม่ถ้วน ทหารหนึ่งกองพล 15455 คน คือคนที่ถูกฆ่าด้วยหลี่เค่อเพียงคนเดียว
ในวันนั้นหลี่เค่อถามตัวเอง
เหตุใดปีศาจในตัวเขาจึงไม่หายไป
ในเมื่อเขาฆ่าทุกคนไปหมดแล้ว
กลิ่นเครื่องแป้งหอมที่อบอวลไปกับกลิ่นอายสตรีของพี่สาวลี่หรู เหตุใดแม้ลืมตาและหลับฝันจึงยังคล้ายได้กลิ่นหอมจางๆ ระเรื่อลมอยู่ตลอด
ดวงตาเชิดดุจหงส์คู่งามเหตุใดไม่อาจลืมเลือน มันกลับยิ่งตราตรึงในห้วงคำนึงแต่กลับสุดจะไขว่คว้าได้มา
หลี่เค่อเอาแต่ถามตัวเองว่า เหตุใดเขาจึงรู้สึกเช่นนี้
วันหนึ่งเขาถามคำถามนี้กับน้าจั่ว น้าจั่วตอบหลี่เค่อว่าอาการที่เขาเป็นคือ
‘ชายโง่’
โง่ที่รู้จักความรักช้าไป
…
เมื่อเทพธิดาพิรุณหยุดให้ฝน ดวงอาทิตย์เฉิดฉาย หลี่เค่อวางดอกไม้ ใบหน้าเยี่ยงชายชราของเขามีรอยยิ้มประดับ เขาลูบป้ายสุสานทั้งสอง ปัดจนแน่ใจว่าไร้ฝุ่นเกาะ ก่อนเขาจะค่อยๆ เดินจากไป สุสานของทั้งสองอยู่ไม่ไกลจากสุสานครอบครัวของหลี่เค่อ เพราะหลี่เค่อไม่รู้วันเกิดของทั้งสอง ดังนั้นเมื่อถึงวันไหว้ เขาจึงถือโอกาสมาเยี่ยมทั้งสองคนไปด้วย