“นิคุณคะ คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
‘และนั้นก็คือประโยคแรกของฉันกับชายแปลกหน้า ซึ่งเขาดูดีมากเลยทีเดี่ยวละในสายตาของฉัน เขาน่าจะสูงราวๆ 180 เซนติเมตรโดยประมาณนะ และหน้าตานะเหรอ… พี่ชายคนนี้ดูดีมากเลยทีเดี่ยวละ เขาหล่อมากฉันคิดแบบนั้น และที่สำคัญเขายังดูน่าจะอายุประมาณ 18 – 20 ปีเพียงเท่านั้น ถ้าหากเป็นในโลกของฉันละก็พี่ชายคนนี้ต้องเป็นหนุ่มมหาลัยที่เหล่าพี่สาวต้องชอบมากๆ อย่างแน่นอน และดูการแต่งตัวของเขาสิ เขาดูเหมือนเจ้าชายจากเกมแฟนตาซีอะไรซักอย่างฉันคิดว่าแบบนั้นนะ แต่โดยรวมแล้ว !!!ใช่เลยพี่ชายคนนี้เขาหล่อและดูดีมากๆ แต่ดูเหมือนว่าพี่ชายคนนี้เขาจะมีข้อเสียเล็กๆ นะ เพราะนับตั้งแต่ที่เขาเห็นฉัน เขาก็เอาแต่จ้องมองมาที่ฉัน !!!นิเขากำลังตกตะลึง !!!ปากสั่น !!!เห้ นิมันใช่สิ่งที่คุณควรทำเวลาเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ครั้งแรกหรือไง!!! แน่นอนตัวฉันอาจจะไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็กเท่าไร แต่ถึงแบบนั้น…’
‘ใช่สิ!! ใช่ ฉันมันเป็นเด็กผู้หญิงที่อาจจะไม่ค่อยได้ดูแลตัวเองเท่าไร แต่ตอนนี้ฉันคิดว่า… คิดว่านะ… ตั้งแต่มาถึงที่นี่ฉันผอมลงไปมากแล้วนะ จากเท่าที่ฉันเห็น ฉันสาบานได้… ฉันพึง… โอ้พระเจ้าฉันไม่อยากจะพูดถึงมันเลยจริงๆ มีคุณลุงสุดเท่คนหนึ่งที่เขาอ้างตัวว่าเป็นพ่อของฉัน ใช่เขาเป็นคนดีมากๆ คนหนึ่งเลยละ แต่ตอนที่เขาพาฉันมาที่นี่ด้วยลำแสงที่แปลกประหลาดและมันช่างดูแสนวิเศษและสวยงามสุดๆ ไปเลย มันมีเส้นแสงสีทอง ฟ้า น้ำเงิน เขียว ม่วง ก็ทุกสีนั้นแหละ มันส่องประกายสวยงามจริงๆ จนตัวฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดว่ายังไงดี หากแต่ในระหว่างทางนั้น น่าจะนะ อาจจะด้วยความเร็วที่เหนือแสงของลำแสงพวกนั้น น่าจะ น่าจะนะ ชุดของฉันเสื้อผ้าของฉันทั้งหมดมันก็หายไปหมด มันน่าจะถูกเผาไหม้ด้วยความเร็วที่เหนือกว่าเสียงจากการผ่านชั้นบรรยากาศ ฉันอาจจะเรียนไม่เก่งเท่าไร แต่ฉันรู้จักปรากฏการณ์นี้เลยละ เพราะฉันชอบดูสารคดี ฉันเก่งใช่ไหมละ คิคิ และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันเปล่าเปลือย และนั่นก็ทำให้ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันไม่ได้อ้วนอีกต่อไปแล้ว หุ่นฉันนะเหรอตอนนี้ฉันคิดว่าฉันดูดีสุดไปเลย นอกจากนั้นพ่อของฉันหรือคุณลุงสุดหล่อที่เท่สุดๆ เขายังเสกชุดสวยๆ ให้ฉันด้วย ราวกับว่าฉันเป็นซินเดอร์เรลล่าเลยละ !!!แต่ดูพี่ชายตรงหน้าคนนี้ทำกับฉันเนี่ยสิ ทำไมเข้ายังทำหน้าเหมือนกับว่าตัวฉันเป็นตัวประหลาดอยู่ดีอีกละ ไม่นะบ้าจริง’
‘หรือว่าตั้งแต่ที่ฉันได้มาที่นี่หุ่นฉันอาจจะดีขึ้น แต่หน้าของฉัน โอ้ไม่นะ!!! มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ หรือเพราะนี่คือปรากฏการแห่งการเดินทางข้ามมิติและกาลเวลา หน้าฉันกำลังแย่เหมือนคุณยายวัย 80 รึเปล่านะ’ เด็กหญิงตัวน้อยจับหน้าของตัวเองหั่นไปมาอย่างไม่อาจจะหยุดได้เธอรู้สึกอาย เมื่อถูกชายหนุ่มหน้าตาดีจ้องมองแบบแปลกๆ เธอไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เลย
…
ในค่ำคืนที่แสงจันทร์นวลส่องสว่างมีสตรีผู้งดงามผู้หนึ่ง ที่มิอาจจะรู้ได้ว่าเธอเป็นใครและมากจากที่ไหน หากแต่ในวันนั้นได้มีเจ้าชายที่ถูกขนานนามว่าอัศวินที่กล้าหาญที่สุดแห่งอาณาจักรสายลมเหนือ
นางผู้นั้นได้ขโมยหัวใจของเจ้าชายผู้ถูกขนานนามว่าอัศวินที่กล้าหาญที่สุดไปในทันที เจ้าชายตกตะลึงในความงดงามของนาง หัวใจของเขา ร่างกายของเขาราวกับต้องมนตรา เขาอยากรู้ว่าภาพที่เขาพบเห็นในตอนนี้นั้นนางใช่คนจริงๆ หรือไม่ หรือนี่จะเป็นแค่ความฝันของเขา
ถ้านางไม่ได้เป็นคนจริงๆ เหมือนกับเขา หรือว่านางจะเป็นเทพธิดา นางฟ้าแห่งผาศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้
ความงดงามที่สะกดใจผู้คนของนางนั้นมิได้ใช้ซึ่งเวทมนตร์หรือมนตราใดๆ กับเขาผู้ซึ่งเป็นเจ้าชายเลยแม้แต่น้อย เพราะตัวเขาผู้ซึ่งเป็นเจ้าชายได้รับการปกป้องคุมครองด้วยพรจากทวยเทพ หากแต่เมื่อเขาได้พบเห็นนาง เขากลับไม่สามารถกล่าวคำพูดใดๆ ออกมาได้เลย ความงดงามของนางราวกับว่าไม่ใช่สิ่งที่ควรมีหรือปรากฏในโลกแห่งนี้เลย
และในระหว่างที่เจ้าชายกำลังตกตะลึงในความงดงามของหญิงสาวลึกลับผู้นี้ เขาก็พบว่านางมีทีท่าแปลกประหลาด นางเริ่มส่ายหัวไปมาซ้ายขวา จากนั้นนางก็เอามือปิดหน้าปิดตาด้วยทีท่าตกใจจากบางสิ่งบางอย่าง
ในใจของเจ้าชายก็คิดไป ‘หรือข้าจะทำกริยาไม่เหมาะสมต่อสตรีผู้งดงามที่อยู่ตรงหน้า ใช่ ต้องใช่แน่ๆ’ หากแต่ในระหว่างที่เจ้าชายกำลังจะพูดขอโทษอยู่นั้น
“!!!ตุบ”
ก็มีใครบางคนตีหัวองค์ชายเบาๆ แต่มันก็สามารถทำให้เจ้าชายสลบไปได้ในทันที
หญิงสาวผู้งดงามแหงนหน้ามองไปหาผู้ลงมือทันที จากนั้นนางก็เริ่มพ่นคำพูดมากมายอย่างรวดเร็ว ด้วยทีท่าของเด็กหญิงตัวน้อยทีเสียอาการ
“ไหนคุณลุงบอกว่าคุณลุงเป็นพ่อของหนูยังไงละ และเมื่อกี้หายไปไหนมาตั้งนาน และพ่อตีหัวเขาทำไม เขาอาจจะเป็นแค่คนที่มาเดินเล่นที่สวนแถวนี้เท่านั้นนะ”
“ขอโทษด้วยบุตรแห่งข้า” เสียงที่ดูนุ่มนวลและสุภาพยิ่งมาจากบุรุษที่ดูสูงวัยหากแต่ตัวเขาช่างดูสง่างามยิ่ง แม้เส้นผมและหนวดเคราของเขาจะเป็นสีขาวไปหมดแล้วก็ตาม ในวินาทีแรกที่หญิงสาวลึกลับผู้งดงามนางนี้ได้ยินเสียงของบุรุษผู้นี้ ในตอนนั้นเธอบอกได้ในทันทีเลยว่าผู้ชายคนนี้ต้องเป็นคนมีการศึกษาสูง ไม่ก็มาจากตระกูลผู้ดีเก่าอย่างแน่นอน
และคุณลุงคนนี้เขาก็เป็นคนพาเธอมา ณ ที่แห่งนี้ เขาใจดีกับเธออย่างมากมายยิ่ง อย่างที่แทบจะไม่มีผู้ใดทำมันให้กับเธอมาก่อน นอกจากพ่อแม่ที่แท้จริงที่จากโลกนี้ไปของเธอ นั่นจึงทำให้เธอมักเชื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาพูดและที่สำคัญ…
เขาไม่ใช่คนปกติจะพูดยังไงดีละ ตอนนี้เขากำลังบินอยู่ คำว่าบินอาจจะไม่เหมาะเท่าไรนัก ขอเปลี่ยนเป็นลอยตัวดีกว่า และตัวเขาก็มีแสงส่องสว่างได้อีกด้วย ใช่ ร่างกายของคุณลุงที่แสนใจดีที่อ้างว่าเป็นพอของฉันมีแสงสว่าง มันเป็นรัศมีแห่งแสงสว่างจริงๆ และมันสวยงามมากจริง ถ้าเขามีปีกฉันจะไม่เรียกเขาว่ามนุษย์เด็ดขาด
เขาบอกต่อเธอว่าเขาเป็น “เทพ” ตอนแรกเธอก็ดูเหมือนว่าจะไม่เชื่อจนกระทั่งเธอได้มาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ดินแดนแห่งนี้
และตอนนี้หญิงสาวผู้งดงามของเรา ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มโกรธเขานิดๆ แล้วละสิ
“เห้อคุณพ่อ… ดูสิเขาหล่อมากๆ เลยด้วยนะ ถ้าที่บ้านของหนูเขาต้องเป็นดาราได้แน่ๆ เลย อาจจะเป็นไอดอลเกาหลีเลยก็ได้นะ” หญิงสาวผู้งดงามเธอพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูขี้เล่น เธอนั่งจ้องมองเจ้าชายหนุ่มรูปงามที่ตอนนี้นอนสลบอยู่สักพัก โดยที่มีสิ่งหนึ่งที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้…
เธอไม่รู้ตัวว่า ณ ตอนนี้ตัวเธองดงามมากมายเพียงไร
“ข้าจำเป็นต้องทำบุตรแห่งข้า หากข้ามิทำเช่นนี้บุรุษผู้นี้เขาอาจจะนำปัญหามาสู่เจ้า”
“ทำไม?” หญิงสาวผู้งดงามพูดด้วยน้ำเสียแปลกใจ เธอได้แต่คิดในใจฉันก็แค่เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดา ที่ชอบกินของหวาน ขนมและชานม ซึ่งตอนนี้ทำงานอยู่ในร้านกาแฟเล็กๆ ที่ครั้งหนึ่งพ่อและแม่ของเธอเป็นเจ้าของ และเมื่อเป็นแบบนั้น… ‘ฉันจะมีปัญหาจากเขาได้ยังไง?’
จากนั้นบุรุษที่ดูสูงวัยแต่สง่างามยิ่งด้วยรัศมีแห่งแสงสว่างแห่งความเป็นเทพ เขาค่อยๆ ลอยตัวลงสู่พื้นดิน จากนั้นก็จูงมือนางก้าวเดินช้าๆ ทีละก้าว ทีละก้าวไปยังบึงน้ำที่ตอนนี้กำลังสะท้อนแสงแห่งดวงจันทราและหมู่เดือนดาว มันช่างดูเป็นสถานที่ที่ยิ่งใหญ่และงดงามตระกาลตายิ่งนัก ราวกับว่าที่แห่งนี้เป็นแดนสวรรค์
แสงจันทร์หมู่ดวงดารา ในหุบเขาลึก สวนป่าที่งดงาม แมกไม้ที่ราวกับทวยเทพเป็นคนจัดสรรและปั่นแต่ง
หากแต่ตอนนี้กลับมีหญิงสาวผู้หนึ่งที่งดงามและตระกาลตา ไม่แพ้แสงจันทร์และบรรยากาศแห่งหุบเขาอันยิ่งใหญ่ที่ราวกับสวนสวรรค์แห่งนี้เลยแม้แต่น้อย หากแต่เพราะนางสถานที่แห่งนี้จึงงดงามยิ่งขึ้นและสมบูรณ์แบบยิ่งกว่าเดิม หญิงสาวผู้งดงามนางค่อยๆ โน้มกายและจ้องมองไปยังผิวน้ำที่สั่นระริกเบาๆ เพราะสายลมอ่อนๆ
และเมื่อนางได้เห็นใบหน้าของตัวเองที่กำลังสะท้อนอยู่บนผิวน้ำ นางก็ถึงกับต้องตกตะลึง!!! พร้อมกับออกปากด้วยความประหลาดใจ
“!!!นิมัน… นิมันฉันเหรอ” จากนั้นเธอก็หันไปถามชายสูงวัยผู้สง่างามที่อยู่ด้านหลังของเธอ “พ่อผู้หญิงคนนี้คือ…” เธอชี้ไปมาระหว่างตัวเองและภาพสะท้อนบนผิวน้ำ “ช่าาย ใช่หนูจริงๆ เหรอ!!!”
ทีท่าของหญิงสาวผู้งดงามช่างน่าดูขบขันต่อสายตาของชายสูงวัยผู้สง่างามยิ่งนัก จนถึงขนาดทีตัวเขาแอบขบขันเบาๆ โดยที่ตัวเขาพยายามที่จะไม่แสดงรอยยิ้มและทีท่าขำขันของตัวเองออกมา ในไม่ช้าชายสูงวัยผู้สง่างามก็พยักหน้า “เป็นเจ้าแน่นอนบุตรแห่งข้า นี่คือตัวตนที่แท้จริงของเจ้าในตอนนี้”
หลังจากสิ้นเสียงของชายสูงวัยผู้สง่างาม ดวงตาของหญิงสาวผู้งดงามก็เปล่งประกาย ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย ไม่นานเธอก็เอามือทั้งสองจับแก้มทั้งสองข้างของตนเอง ดูเหมือนว่าเธอจะภูมิใจในใบหน้าของตนเองไม่น้อย
“หนูขอสาบาน จากนี้หนูจะลดเค้ก ขนมหวาน ชานม นอกจากนั้นซาลาเป่าสองลูก และหมูปิ้งสิบไม้ที่ต้องกินทุกวัน ส่วนหมูกระทะหนูจะไปแค่เดือนละครั้ง… ไม่ๆ ดีกว่า หนูขอหมูกระทะสัปดาห์ละครั้งแทนละกัน” หญิงสาวผู้งดงามพูดพร้อมกับนำมือข้างหนึ่งยกขึ้นและชูทั้งห้านิ้วเหยียดตรง เธอกำลังทำท่าสาบานอยู่
“พ่อ แล้วพวกเราควรจะช่วยเหลือเขาไหม หมายถึงพี่ชายรูปหล่อที่สลบอยู่” หญิงสาวผู้งดงามพูดพร้อมชี้ไปที่ชายหนุ่มที่ถูกเทพ(สาบานจริงๆ ว่าเป็นเทพ) ตีหัวจนสลบไป
“ไม่จำเป็นบุตรแห่งข้า เขาเข้มแข็ง นอกจากนั้นเขายังเป็นผู้ได้รับพรแห่งเทพ และข้ามิได้ตีเขาด้วยกำลังธรรมดาที่ทำให้เขาต้องบาดเจ็บหากแต่เป็นพลังแห่งเทพของข้า ไม่ช้าเขาก็จะตื่นขึ้นในยามรุ่งอรุ่น”
“ok แล้วพวกเราต้องทำอะไรกันต่ออีกละ พ่อบอกหนูที”
“เจ้าลืมอีกแล้วรึบุตรแห่งข้า”
“คะ”
หญิงสาวผู้งดงามทำหน้าบึงตึงเล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปด้านหน้าแล้วเอามือตีอกของชายสูงวัยผู้สง่างามเบาๆ ซึ่งเขาเป็นถึงเทพเลยนะ แต่นั้นก็หาใช่เพราะเธอเป็นเด็กหญิงที่เอาแต่ใจ แต่นั้นเพราะชายสูงวัยผู้สง่างามมักชอบหยอกล่อเธอในเรื่องของความทรงจำและสติปัญญาของเธออยู่เสมอ
“พ่อกำลังทำเหมือนกับว่าหนูโง่นะ”
“เจ้ามิได้โง่แน่นอนบุตรแห่งข้า บุตรแห่งเทพจะโง่ได้เช่นไร หากแต่…” ชายสูงวัยนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งและทำทีท่าครุ่นคิดจากนั้นจึงกล่าวต่อไปว่า “ถ้าใครถามข้าว่าบุตรีข้าฉลาดหรือไม่ ข้าก็มิอาจจะบอกพวกเขาได้เช่นกันว่าบุตรข้าฉลาด เจ้าเพียง…” เทพผู้สง่างามทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่อีกครั้ง เขาพยายามเลือกคำพูดที่ดีที่สุดที่จะพูดกับนาง หากแต่เขาก็ไม่สามารถโกหกได้เช่นเดี่ยวกัน เขาเริ่มรู้สึกว่ามันยากที่จะตอบคำถามต่อนาง สตรีผู้งดงามตัวน้อยของเขา ไม่คิดเลยว่ามหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ก็มีช่วงเวลาเช่นนี้ด้วยเช่นกัน
และในไม่ช้าสตรีผู้งดงามก็กระโดดขึ้นขี่หลังของบุรุษที่เรียกตนเองว่าเป็นเทพ พร้อมกับอ้าปากและขบฟันใส่หัว…เทพ (สาบานอีกครั้งจริงๆ ว่าเป็นเทพ)
“อ๊าาาา บิดายอมแล้ว บิดายอมแล้ว บิดาขอโทษ… อ๊าาา แต่เจ้าก็ควรรู้บุตรแห่งข้าเทพมิควรกล่าวคำโกหกหรือโบ้บดบุตรแห่งข้า บิดาจะพูดความจริงต่อเจ้า เจ้าแค่มิได้ฉลาด เจ้ามิได้โง่ เชื่อบิดาผู้นี้เถอะ อ๊าาา”
“แล้วมันต่างกันตรงไหน!!! งำงำ”
“โอ๊ บุตรีแห่งข้า บิดาเจ้าเป็นเทพ เจ้ามิเกรงใจผู้เป็นเทพเทวาบ้างรึ แถมบิดาก็มิใช่เทพสามัญหากแต่เป็นถึงมหาเทพเลยทีเดี่ยว”
สตรีผู้งดงามหันซ้ายขวา จากนั้นก็มีน้ำตาหยดลงมาจากดวงตาที่กลมโตและสวยงามของนาง
แม้ชายสูงวัยผู้สง่างามตัวเขาจะเป็นถึงมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ หากแต่ตัวเขาก็เป็นถึงพ่อคนอีกด้วย เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่านางรู้สึกเช่นไร เขาดึงนางแล้วอุ้มมาที่ด้านหน้าจากนั้นก็จ้องมองนาง และยกร่างนางสูงขึ้นสุดมือของเขา ใบหน้าของนางช่างกระจ่างใสและงดงามยิ่ง มันสามารถแข่งกับแสงจันทราและหมู่เดือนดาราบนท้องนภาที่อยู่ด้านหลังของนางได้อย่างเหนือล้ำ ความงดงามของนางเหนือล้ำกว่าค่ำคืนที่ราตรีเต็มไปด้วยท้องนภาที่มีเดือนดาราแข่งกันให้แสงแสดงความงดงามยิ่งนัก
“บิดารู้ว่าเจ้ารู้สึกเช่นไรลูซีอาบุตรแห่งข้า บิดาจะไม่กล่าวคำเช่นนี้ต่อเจ้าอีกต่อไป”
“เพราะใครๆ ก็ว่าหนูโง่ ว่าหนูไม่สวย เลยไม่มีใครรักหนูเลย… ”
“ไม่ต้องไม่ใช่แน่ๆ ตอนนี้บิดาอยู่กับเจ้าแล้ว ในโลกแห่งนั้นเจ้าแค่ไม่ได้รับการศึกษาที่ดีมากพอ ครูอาจารย์ที่นั้นไม่เก่งจึงสอนเจ้าไม่รู้เรื่อง นอกจากนั้นเจ้าก็มิใช่หญิงสาวที่ไม่งดงาม แต่คนใจร้ายพวกนั้นใช้ให้เจ้าทำงานหนัก ไม่มีชุดดีๆ สวยๆ ให้เจ้าสวมใส่ เจ้าเลยดูไม่สวยไม่งดงามเช่นในตอนนี้”
“แต่หนูก็อ้วนด้วย”
“นั้นเป็นความผิดของขนมหวาน และสิ่งที่เจ้าเรียกว่าหมูกระทะ มิใช่ความผิดของบุตรแห่งข้าอย่างแน่นอน”
“ข้ารักพ่อที่สุด”
“บิดาก็รักเจ้าบุตรแห่งข้า และข้าก็จะรักเจ้าตลอดไป”
ไม่ช้าสตรีผู้งดงามก็หลับใหลลงไปมนตราแห่งเทพไท ในอ้อมกอดของผู้เป็นมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ทำให้นางฝันดียิ่ง นางหลับใหลลงบนไหล่แห่งเทพผู้สูงส่ง โดยที่เมื่อไม่กี่เดือนก่อนนี้นางยังเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่ต้องทำงานหนัก และชอบถูกเพื่อนๆ กลั้นแกล้งอยู่อยู่เลย…
นางไม่มีครอบครัวที่รักและเมตตาต่อนาง ณ ตอนนั้นนางเป็นเพียงเด็กกำพร้าผู้อาภัพ… หากแต่นางกลับมีจิตใจที่งดงามและส่องสว่างอยู่เสมอไม่เคยแปรเปลี่ยน นางจะเป็นหญิงสาวผู้เอาแต่ใจก็แต่กลับเพียงชายสูงวัยผู้สง่างามผู้ครั้งหนึ่งนางเรียกเขาว่าคุณลุงผู้ใจดี
หากแต่ตอนนี้นางเรียกเขาว่าพ่อได้อย่างเต็มปากเต็มคำ
.
.
.
“ลูซีอาบุตรแห่งข้า ตัวข้าเองก็ไม่รู้ว่านี่คือสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ ที่ข้าพาเจ้ามา ณ ที่แห่งนี้ ข้าไม่รู้ว่าสิ่งที่ข้าจะทำต่อจากนี้มันจะมอบความสุขที่แท้จริงแก่เจ้าได้หรือไม่ หากแต่สิ่งหนึ่งที่ข้าผู้นี้ปรารถนาบอกต่อเจ้าเหลือเกิน พ่อคนนี้จะไม่มีวันทอดทิ้งเจ้าอีกต่อไปและตลอดไป”